Quen manda en España?

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Cando o poder de Goberno é subxugado polo poder financeiro, a única saída que existe para subverter esta anomalía democrática é poñer en marcha un novo proceso constituínte, en liña a impedir que os representantes do poder real utilicen a vontade das urnas para servir ao poder económico. 

Á morte do Xeneral, as elites do franquismo para dar continuidade ao seu status conviñeron en disfrazar aquel réxime en democracia, fixérono sabendo que para enmascarar o seu simulacro era necesario crear unha confusión política entre o certo e o falso, de tal modo que a sociedade no seu conxunto percibise como real o que en verdade resultaba ser ficticio. 

E foi nese contexto de engano onde se desenvolveu o proceso de cambio político da ditadura á democracia, ou o que é o mesmo, a tan “modélica Transición”, e iso foi posible non só polas maquinacións das forzas vivas do anterior réxime senón tamén polo efecto contaxio que ditas manobras produciron na denominada oposición democrática que encartándose ás súas dinámicas acabou cumprindo a función de comparsa.

No transcurso do teórico proceso de conversión non se fixo revisión nin condena explícita do franquismo, facilitándose que os acólitos do réxime saísen impunes daquel proceso, en tanto a reparación e a memoria das vítimas da represión fascista quedou posposta tendo en conta que en nome da reconciliación o pasado foi sometido esquecemento, sen que con iso chegasen a cicatrizar as feridas da confrontación nin tampouco o trauma da Guerra Civil fose superado. 

Foi todo unha farsa, pois por mais versións interesadas que se nos conten sobre o resultado do proceso e aínda elevando a súa denominación ao rango de “modélico”, o único certo é, que sen consumarse unha asunción de responsabilidade efectiva é materialmente imposible que puidese darse unha auténtica reconciliación, e neste caso lonxe de cumprirse tal condicionante o único certo foi que a elite da Transición optou por facer verrón e conta nova, coma se os asasinatos dun bando puidesen borrar os do outro.

Con todo, non debe existir dúbida algunha que os sustentadores da ditadura hexemonizaron aquel proceso subordinando desde o seu autoritarismo a calidade da posterior “democracia”, que foi mais imposta por eles que negociada pola oposición. 

Por tanto o que se nos conte desde o oficialismo non vai máis aló dun relato interesado onde o mito e a mentira compleméntanse tomando papel protagonista, ao só efecto de outorgar á Transición a condición de referente de cohesión aínda cando a realidade dos feitos vén referendar xustamente o contrario, tendo en conta que o que aquí se consumou non foi máis que a continuidade e preservación do réxime franquista maquillado co formato político do parlamentarismo. 

O sistema foi acomodado aos requirimentos do guión, é dicir, ás esixencias políticas, sociais, económicas e xeopolíticas do momento mediante a redacción da constitución de 1978, pero de ningún xeito produciuse unha ruptura co réxime anterior, desde o punto e hora que se mantivo invariable o conxunto da súa estrutura de Estado: tribunais, sistema económico, burocracia estatal, exército, leis, servizos secretos, etc. 

Por iso que mais alá dun tránsito á democracia o que aquí se produciu foi un lavado de cara do réxime ditatorial ao só obxecto de dar o pego para así poder camuflar a realidade tras unha lexitimidade de aparencia, coa que conseguir a aceptación da nova orde tanto a nivel doméstico como no foro internacional, para deste xeito, facilitar a integración do Estado no exterior e especialmente na Comunidade Europea.

De non ser así, se certamente consolidásese unha orde política renovada sería imposible de entender como a elite do franquismo non só continúa marcando as pautas do país, senón que ademais, mantense instalada nos altos estamentos do poder establecido, pois resulta probado que as mesmas familias políticas que movían os fíos do poder naquela época pretérita, mantiveron a súa primacía durante o período constitucional e para maior despropósito seguen impoñendo a súa vontade a tempo presente.

Aspectos que redundan en corroborar que as estruturas de poder do réxime franquista teñen persistido e amplificado no réxime constitucional, de igual forma que os membros da súa elite dirixente mantivéronse grazas á substitución xeracional efectuada polos seus herdeiros, aproveitando as posicións de poder ostentadas polas súas familias para así facer carreira utilizando as vantaxosas condicións políticas que para os seus intereses séguelles reportando a constitución de 1978. 

Mentres isto ocorre, o conxunto da sociedade do mesmo xeito que no franquismo, subsiste nun permanente estado de prostración, apartada de calquera ámbito de decisión política real, e en todo, dependendo desta caste dominante que por encima do resultado das urnas é quen en definitiva impón a súa determinación. 

Xa que logo, toda versión oposta non é mais que mantenza  para necios

Pensións sui géneris.

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

A regra establecida para integrar "lagoas de cotización" no cálculo de pensións é unha aberración xurídica, que recorta inxustamente o seu importe e impide que con idénticos anos cotizados téñase a mesma prestación. Aspectos resoltos con só utilizar as bases de cotización máis favorables da vida laboral.

Cando unha persoa que traballou de forma continuada tivo o infortunio de perder o emprego na recta final da súa vida laboral, e por factores relacionados coa súa idade foi incapaz de atopar recolocación alternativa; aínda cando non se acollese a ningún tipo de axuda e non percibiise prestación algunha, incluso tendo cotizado durante 35 anos, a súa pensión verase reducida no substancial mais alá do 41% do que lle correspondería de non sufrir tal incidencia, mantendo a súa continuidade laboral inalterable.

Isto ocorre `porque a base reguladora que determina a contía da pensión a percibir, está conformada pola suma das bases de cotización dos últimos anos de vida laboral, sen considerar a efecto algún excepcionalidades ou incidencias como a xa referida; e tal criterio de uniformidade fai que os períodos nos que aqueles traballadores que contra a súa vontade víronse inmersos nunha situación de inactividade sexan computados como "lagoas de cotización"; unha consideración anacrónica que inflúe negativamente no importe final da pensión, tendo en conta que ao integrarse bases de cálculo reducidas o pernicioso impacto da súa repercusión é marcadamente demoledor.

Este efecto redutor das "lagoas de cotización" para o cálculo da pensión de xubilación, induce un agravio comparativo que pon de manifesto a irracionalidade do seu contido; pois tomando resultado da súa aplicación, resulta que a pensión que cobra un afectado pola devandita fórmula, é substancialmente inferior ao importe que en idéntico concepto recibe un traballador non repercutido, con idéntica base de cotización e a metade de anos cotizados.

Todo un despropósito, unha norma sen pés nin cabeza que sitúa aos afectados ao bordo da precariedade máis absoluta, cando en xusto proceder o seu sería que alternativamente para non erosionar a súa base reguladora puidesen elixir as bases de cotización máis favorables da súa vida laboral na determinación da súa pensión, que nunca obrigárselles a sufrir a repercusión dos efectos dunha crise da que eles foron vítimas propiciatorias que nunca os seus artífices.

O que fai inaceptable desde a máis elemental racionalidade que lles sexan computados para o cálculo, os períodos de inactividade inducida durante a súa carreira profesional, por canto coa utilización de tan atípica norma estanse a validarse tratamentos diferenciados, e con iso, a inxustiza de permitir que traballadores que cotizasen os mesmos anos teñan con todo unha pensión marcadamente inferior cando se xubilen, como consecuencia da anormalidade das circunstancias descritas.

Principio de equidade que só se pode lograr eliminando do cómputo os peores anos do historial laboral, de quen están afectados nos seus intereses por tan anómala aplicación, pois só desta maneira, cando un traballador que por circunstancias dunha crise económica é expulsado do circuíto laboral, pero que dispón dunha dilatada cotización, non verá afectada a súa pensión futura por eses anos de lastre.

Pois só así, calcularíase a pensión en atención ao rigor das bases reais e non aleatorias como agora ocorre, que no 90% dos casos son significativamente de inferior contía, o que en emenda esixe a preceptiva modificación legal que en todo caso debe ser aprobada con carácter retroactivo, cálculo de importes e abono de atrasos a todos os pensionistas afectados; tendo en conta que a Seguridade Social coa aplicación de tan atípico procedemento estívose lucrando inxustamente durante décadas á conta dos xubilados.

Pero ademais do xa referido, hai outro aspecto que reforza e fundamenta a revisión esixida, tal é o bloqueo da tarxeta sanitaria que sen previo aviso sufriron boa parte destes mesmos afectados, aos que o INSS suprimiu o dereito para percibir asistencia sanitaria como persoas desempregadas sen prestación que deixaron de cotizar, ao vincular a asistencia sanitaria á relación laboral que non a un dereito cidadán como sería procedente.

Medida que se mantivo ata a entrada en vigor da Lei Xeral da Saúde Púbica e que xerou nos prexudicados a perda do dereito á sanidade gratuíta, e inclusive a cobertura médico - farmacéutica ao lanzar o sistema informático mensaxe que a persoa en cuestión non figuraba na base de datos e, que por conseguinte, non tiña dereito a que a Seguridade Social nin lle atendese nin tampouco lle abonase a súa parte dos medicamentos.

Unha exclusión da Seguridade Social que aínda situando fora do sistema ao afectado, paradoxalmente o mesmo Instituto Nacional si computa a temporalidade desa desatención como "lagoa de cotización" a efecto do cálculo da súa pensión.

E iso en román paladino, é dicir en expresión máis coloquial e directa, é unha ESTAFA con letras maiúsculas

Comicios con tinguiduras de regresión.

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Cando a dereita máis cavernícola volve ás andadas retomando prácticas incendiarias de tempos pretéritos, ante as eleccións municipais os candidatos progresistas deben proclamar ao unísono  a súa defensa dos dereitos fundamentais e a máis radical condena contra a involución fascista.

Desde a instauración dos primeiros concellos democráticos en 1979, os comicios municipais de maio de 2019, serán as doceavas eleccións que se celebran no ámbito local, e cando faltan só 20 semanas para iso, a súa relevancia fai que con anticipada antelación circulen a través da mass media diversidade de datos demoscópicos sobre a intención de voto, aínda cando a estas alturas máis da metade dos electores  non se teñen decantado sobre a quen votar.

Nas eleccións municipais anteriores, celebradas o 24 de maio de 2015, as urnas constataron que a maioría da sociedade española quería acabar co modelo tradicional de "facer política municipal", tal foi así, que os dous principais partidos que en alternancia gobernaron os consistorios desde a transición, chegaron a perder naqueles comicios 3 millóns de votos e máis de 4000 concelleiros, resultados que pola súa marcada contundencia evidenciaban o declive do bipartidismo, que ademais de derrotado retrocedía inclusive nos seus feudos máis inquebrantables.

Aquela hecatombe electoral facilitou a entrada en escena dunha nova forma de facer política que baixo a denominación común de Concellos do Cambio, os integrantes da nova tendencia demostraron con feitos ser eficientes xestores do público, pois ademais de aplicar modelos de goberno para a cidadanía, lograron baixar a débeda pública ao renunciar a gastos superfluos, suprimir dispendios en protocolos e publicidade, do mesmo xeito que coa total supresión dos “excesos faraónicos” dos seus antecesores.

Consecucións alcanzadas con escrupuloso respecto á legalidade e a pesar dos impedimentos lexislativos do Executivo de quenda, que ademais de limitar a autonomía municipal impuxo serios obstáculos económicos en liña a impedir os necesarios procesos de transformación.

Razón máis que sobrada para renovar nos comicios que se aveciñan a confianza en quen coa súa eficiencia e integridade gañaron tan merecido recoñecemento.

É por iso que cara aos comicios do 26 M, os electores, antes de emitir o seu voto, en consecuencia, deben ter presente que foi ese mesmo bipartidismo, cos seus gobernos de alternancia, os que desde a Transición obstaculizaron toda posibilidade de acceso a cambiar as cousas en vantaxe do interese xeral, non importándolles perder a lexitimidade obtida nas urnas por incumprimento dos compromisos contraídos, coa exclusiva finalidade de gobernar para as elites e intereses espurios en detrimento do benestar do conxunto da cidadanía.

Total actitude de desprezo por parte de quen afastado de todo código de conduta non repararon en quebrantar os seus compromisos electorais sen importarlles o máis mínimo socavar o patrimonio público e que os directos afectados polas súas indolencias e contubernios vísense obrigados a vivir económica e socialmente ao límite das súas posibilidades.

Abondando  para referendar o exposto a recente sentenza do Tribunal de Contas, que a demanda da actual Alcaldesa de Madrid, Carmena, condena á súa antecesora no cargo Ana Botella (Partido Popular) polo grave feito de malvender de forma irregular vivendas públicas a fondos voitre “sen pregos, sen concorrencia, sen realizar unha taxación inicial e con prezo de venda inferior ao mínimo xuridicamente esixible”.

Sendo de significar para maior nivel de escándalo, que a empresa da que é conselleiro José María Aznar Botella, fillo do ex presidente do Goberno e a ex alcaldesa en cuestión, "está directamente relacionada" co fondo voitre Blackstone e as sociedades instrumentais que compraron a “prezo de rebaixas” as referidas vivendas.

Non debendo  entenderse por tanto como aleatorio o feito de traer a colación as manobras delituosas desenvoltas por este clan familiar á sombra da administración pública e cuxa continuidade quere prorrogar agora o ex mandatario retomando o control político da dereita española.

Xa que logo ao fío dos feitos, cara aos comicios municipais do 26 de maio, ninguén nos seus cabais debe deixarse influír polas mensaxes subliminares de quen di estar disposto a apadriñar un gran pacto de gobernabilidade da dereita, é dicir, entre o PP, Cidadáns e Vox, un triunvirato que disfraza sibilinamente de solución a través da súa fundación FAES (financiada igualmente con fondos públicos), que utiliza para a ocasión como altofalante de axitación e propaganda contra as forzas democráticas que en intencionada descualificación vén denominar “extremismo de esquerdas”.

Ante este embate de marcada reactivación fascista, as forzas progresistas concorrentes deben confluír en resposta ante esta ameaza involutiva establecendo un tratado entre candidatos, rubricando non pactar con formacións de extrema dereita nin partidos que gobernen grazas ao seu apoio, que ademais deberá  incluír a súa reafirmación dos dereitos das minorías, a posta en valor todo o relacionado coa laicidad, a multiculturalidad e o feminismo, e a súa defensa dos dereitos fundamentais da cidadanía , entendido todo iso no contexto  dun compromiso de reafirmación democrática.

Ou o que é o mesmo, unha condena contra todos aqueles que avivan o odio utilizando discursos retrógrados e nostálxicos do pasado ditatorial

PODEMOS-Galicia esnaquízase

Ademais de incorrer en fraude, non foi coherente que contra a decisión maioritaria das bases, a actual dirección do partido en Galicia embarcase ilicitamente a Podemos no esperpéntico proceso electoral  de en Marea.

Para avaliar a deterioración orgánica de PODEMOS Galicia, abonda  referir que do centenar de grupos que tras a efervescencia do 15 de maio do 2011 organizáronse na nosa comunidade tan só a décima parte deles mantén actualmente a súa continuidade, que no seu conxunto non alcanzan a sumar o medio milleiro de persoas rexistradas

Descapitalización impulsada maiormente pola ausencia efectiva de vida orgánica , nula democracia interna e marcada manipulación dirixente; aspectos que no seu conxunto xeraron o desencanto militante , a mingua de activismo e a perda de penetración social, facendo que a organización como partido extraviase a esencia das súas orixes e por tanto a aureola política dos seus primeiros tempos .

Temos  de remitirnos ás municipais do 2015 para tomar razón do actual conflito, pois a raíz do mesmo xira ao redor da negativa de PODEMOS a concorrer a aqueles comicios para non transformar o proceso nun acceso de candidatos non contrastados que puidesen comprometer as súas siglas , sen reparar en apoiar publicamente a candidaturas cidadás conformada en gran parte por membros tránsfugas doutras forzas políticas, e por tal circunstancia, de dubidosa solvencia e integridade, pero que aínda así contaron coa complicidade e apoio do partido morado e o nutriente electoral dos seus inscritos.

O apoio podemita aos candidatos municipais das mareas en Galicia foi determinante para que tres deles  lograsen facerse co bastón de mando nas cidades de Ferrol, A Coruña e Santiago de Compostela. Un respaldo que de ningún xeito foi recoñecido por estes ata o extremo que cando Podemos sacou peito dos resultados conseguidos foron os primeiros en negarlle toda atribución, ao tempo de adxudicarse plena xurisdición sobre os mesmos, pois en todo momento o seu obxectivo foi anular o seu protagonismo como organización diluíndoa  no maremágnum de en Marea como partido instrumental onde o poder orgánico e territorial éralle completamente alleo.

Renunciar á súa propia identidade para confluír no seo do partido instrumental contra a decisión maioritaria dos inscritos induciu un rexeitamento xeneralizado e unha espantada sen precedentes cuxos efectos reduciron a mínimos a intensidade de participación interna do partido, facendo que o ritmo de afiliación caese de forma perceptible ata o extremo de reducir a mínimos o seu volume de militancia que cunha cifra de 25000 inscritos superara con fartura a todas as forzas de esquerda na comunidade.

O artificialismo desa alianza contra natura faise máis notoria ao aflorar as diverxencias ideolóxicas, cando se significa que maioritariamente á marxe de EU, os teóricos socios de PODEMOS son defensores a ultranza de teses nacionalistas, é dicir do dereito de autodeterminación, que para convencemento de inxenuos disfrazan coa acepción do “dereito para decidir”. Un precepto que en calquera caso é diametralmente oposto á pregoada vocación internacionalista que rexe a xénese da organización morada.

Contraindicacións que fan inexplicable o coqueteo de PODEMOS e a súa cúpula dirixente cun nacionalismo excluínte e inxustificable, defensor do espurio concepto do dereito para decidir que no seu propio contexto encerra unha finalidade insolidaria e por tanto contraria ao ben común, que ao primar os intereses dunha minoría por encima do ben de todos os membros da sociedade debe facer incompatible toda relación de alianza cos seus promotores, sen que en ningún caso a rendibilidade electoral poida ser esgrimida como argumento de defensa.

Por iso é polo que nese escenario de contradicións e sen sentidos, resulte grotesca a imposición do máximo mandatario da organización que decidiu unilateralmente que “máis aló da fórmula, Podemos estaría con en Marea”, aínda cando aquel tratado de capitulación con orde expresa de diluírse nun partido instrumental fose de antemán rexeitado polas súas bases.

Un novo disparate político como así puxo de manifesto o estrepitoso fracaso dos comicios autonómicos liderados por Villares, que ademais de non alcanzar o obxectivo previsto, reduciu a testemuñal o xa escaso protagonismo do partido morado á vez de desatar un novo conflito de liderado entre os sectores nacionalistas en contenda.

O perceptible é que as bases en Podemos non pican nin cortan e a relación persoal que Pablo Iglesias mantén con destacados membros de en Marea fai que mais que actuar como o máximo mandatario de Podemos funcione desde a vila e corte como parte do « sanedrín» rupturista galego.

Tal é así que todos os cargos da dirección galega que cuestionaron a confluencia con En Marea dunha ou outra maneira foron desprazados da súa función executiva ata posibilitar que agora ostentando dobre militancia e condición antagónica sexa un membro fundador dunha marea quen ostenta a  secretaria xeral de PODEMOS na comunidade.

Unha lamentable expresión de que PODEMOS Galicia, non pasa de ser un sumiso monicreque duns “mareantes” metidos a  políticos.