Os deputados no economato

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Os políticos teñen conferidos un conxunto de privilexios alleos á demanda da súa función representativa, que lles reporta un status especial con blindaxe de seguridade ante os contratempos e reveses que si ten  que aturar estoicamente o resto da cidadanía.

Algo así como un economato é o que teñen á súa disposición as súas señorías na Carreira de San Jerónimo, xusto ao interior do Congreso dos Deputados, un establecemento no que os nosos representantes poden tirar de consumición a moito menor prezo que nos establecementos da contorna, mesmo inferior ao do seu propio custo. Vantaxosa prestación á que poden acollerse os beneficiarios porque aos  españois vía impostos repercútesenos o diferencial, ou o que é o mesmo, temos  de pagar relixiosamente 1.155.000 euros para que os deputados poidan seguir tomando canas de cervexa a menos de 1euro.

Algo máis do dobre que os 556.200 euros que os contribuíntes sufragaban xusto dez anos atrás, e por tanto, un incremento desproporcionado especialmente cando se produce no marco temporal dos peores exercicios da dobre recesión económica e no contexto dunha situación na que a gran maioría das familias víronse afectadas nos seus dereitos polas políticas de recortes e o radical austericidio.

Un servizo subvencionado ao que se engadimos as instalacións de iguais características radicadas nos Ministerios e o Senado, arroxa un cómputo anual de 8 millóns de Euros, e todo, para que os beneficiarios entre outras contraprestacións poidan champar un menú consistente en (dous pratos máis sobremesa e bebida) polo módico prezo de 3,40 euros.

Non hai dúbida que co paso do tempo os obxectivos cambiaron, e se nas súas orixes os economatos laborais creáronse perseguindo unha finalidade social determinada, tal era complementar o poder adquisitivo da retribución duns traballadores con escasos ingresos económicos, na súa nova modalidade a función é diametralmente oposta pois na actualidade están a utilizarse ingresos do Estado para subvencionar a bebida e comida duns deputados que cunha retribución superior aos 3500 euros/mes superan con fartura a media de ingresos dos españois do montón.

Agravio comparativo que xustifica de sobras suprimir este trato preferente, deixando en suspenso a irracional inxección de diñeiro público para que os deputados como o resto dos mortais paguen do seu peto os prezos de mercado pola prestación do servizo, porque neste país hai millóns de necesidades de maior calado e moito máis perentorias que esixen preferencia.

Resulta intolerable que mentres a repercusión das políticas de austeridade e recortes mantén baixo mínimos os niveis de prestación social, ese economato do Congreso dos Deputados sexa o bar máis barato de España á conta do peto dos cidadáns, que para sufragar a comida e bebida das súas señorías cústalles a nada desdeñable cifra de 4000 euros por deputado cada ano.

Pero as súas prerrogativas non quedan aí, tendo en conta que como especie protexida que son aínda cando se lles suprimiron dispensas que raiaban no obsceno, o trato de preferencia que ostentan segue diferindo no substancial do recibido polos seus representados, e así aínda cando as súas señorías están afiliados no Réxime Xeral da Seguridade Social como a maioría dos traballadores, a diferenza é que no seu caso, o abono das cotizacións corre integramente a cargo do Orzamento do Congreso en razón a un convenio especial subscrito co INSS polo Parlamento.

E sobre a base dun tratamento especial que lonxe de dignificar a política a demoniza, por canto a pervivencia e continuidade dos privilexios veñen a deslexitimar á propia institución, desde o punto e hora que exime aos parlamentarios do cumprimento das decisións que toman nas Cortes e que si afectan o resto da poboación, cando o seu debese ser predicar co exemplo.

Regalías que fan aflorar a dobre moral das súas señorías, e moi especialmente a daqueles deputados que reproban de plano o incremento do salario mínimo interprofesional ata os 900 euros polos prexuízos que ao seu entender entraña tal subida na economía do país, e con todo, na súa contradición non reparan en lexitimar a percepción dunha dieta tres veces superior (1800 euros mes), para sufragar o importe do seu aloxamento na vila e corte.

Pero as concesións non quedan exclusivamente en recompensas de índole económica, pois a maiores pola excepción que lles reporta a blindaxe da súa condición de aforados, teñen conferida preferencias xudiciais; de tal modo, que os deputados en supostos de procesamento teñen  de ser xulgados exclusivamente polo Tribunal Supremo.

Un tratamento diferenciado que causa suspicacias ao ser eles mesmos os que pactan a composición desta estancia xudicial.

Sendo por iso que teña de excluílos da miña felicitación de Nadal, que si fago extensiva aos bos e xenerosos.

Bo Nadal

O embarque a PODEMOS

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Ao perder a xustificación obxectiva que facilitou a constitución de en Marea, é inútil seguir gardando as aparencias cando máis aló da súa simulada convivencia harmónica o que percibe o electorado, non só non reporta en positivo senón que resta.

É habitual oír a expresión “leouse a de tirios e troianos” cando xorden desavinzas entre dous partidos ou embates entre prosélitos de opinións e intereses contrapostos.Cabe referir que a orixe desta locución parte da porfía que as cidades gregas de Tiro e Troia mantiñan polo control do mar Mediterráneo, é dicir un transfondo de marcado signo mareal como o que recentemente se “ leou” polo dominio de a en Marea galega, unha confrontación cuxa tensión leva camiño de converter en anécdota aquel encontrón entre os  enclaves gregos.

A desavinza no seu seo é de tal envergadura que pesar da súa temperá idade pódese augurar sen risco ao equívoco que en Marea nada segundo os seus proxenitores con vocación de ser o “novo suxeito político” galego; pasado o tempo lonxe de cumprir esta función está máis próxima á súa disolución que ao seu afianzamento, e iso, en razón ao artificioso da súa conformación que lonxe de reunir as condicións para converterse nun espazo común e plural tentan lograr a uniformidade á conta de suprimir a singularidade intrínseca dos membros que a conforman. 

E todo á marxe dun proceso participativo real, e o enmascaramento da súa condición característica como organización obscenamente vertical por tratarse dun ente opaco que utiliza como modus operandi o máis rebuscado segredo.

Dinámicas propiciadas por unha cúpula dirixente que a pesar da súa mediocridade, lonxe de estar guiada polo interese xeral, seus membros seguen a facer  da función política a súa solución de vida.

Foron os escindidos do BNG liderados por Beiras quen utilizando ANOVA como novo buque insignia iniciaron a súa nova travesía e marcaron o rumbo que conduciu á actual conformación do pantasmagórico partido instrumental, aínda cando a súa coalición con Esquerda Unida (AGE) xerou unha rebelión a bordo que forzou o desembarco dos díscolos identificados desde entón como CERNA, que en permanente desencontro coa esquerda de espectro estatal creou unha nova escisión que trouxo consigo como desenlace o fracaso publico daquela confluencia.

Pero por esas contradicións que nos depara a política resulta que os culpables da defenestración de (AGE), son agora quen concentra as súas enerxías no seo de En Marea, onde para maior complexidade os seus máis destacados membros son os que lle afinan a gaita ao melómano Villares e os que ata a data controlan a coordinadora.

Queda visto pois que no seo desta montaxe de intereses a congruencia é o de menos, por canto de partida a finalidade que se perseguiu foi a consolidación dun proxecto de ficción revestíndoo de aparencia real.

Non obstante as loitas intestinas non tiveron a estes sediciosos como únicos protagonistas, pois as refregas internas entre as distintas faccións foi a tónica que caracterizou desde a súa fundación a operativa funcional da organización, un ciclo de sucesivas e permanentes confrontacións que tivo o seu inicio naquela   elocuente disputa  onde Xosé Manuel Beiras rexeitaba as críticas vertidas contra a súa persoa pola súa protexida de outrora Yolanda Díaz á que en réplica acusaba de traizón.

E como colofón o bronco plenario de finais outubro, onde os insultos e conatos de pelexa foron a tónica xeral, conflitividade que se reproduciu ao comezo do proceso do 1 de decembro para a elección de novo Consello dás Mareas, cando por acceso ao censo "con engano" forzouse a suspensión do proceso electoral 'sine die' así como a xudicialización dos feitos, circunstancia que lonxe tender pontes de avinza acelera a confrontación cara á 'guerra civil' e a ruptura.

Un fatal desenlace que na súa torpeza política foi incapaz de advertir o flamante secretario xeral de Podemos Galicia, Antón Gómez-Reino quen sen prever as consecuencias deixándose levar pola súa proclive tendencia ou talvez pola súa condición cativa como fundador da Marea Atlántica con Ferreiro, entrou ao asalto de en Marea como elefante nunha cacharrería, a pesar que previamente a que tomase as rendas da organización , consultivamente, os inscritos decidiran por ampla maioría que toda alianza da formación morada tiña de conformarse no marco da coalición, unha decisión soberana das bases que por ser firme non precisa e disertacións sobre a súa vixencia, e implicitamente por disciplina legal vén desautorizar a participación da formación morada nas primarias do partido instrumental.

Unha determinación acorde ás regras de funcionamento de Podemos que estatutariamente non autoriza aos seus membros a dobre militancia política, aspecto que ao parecer a David Bruzos como cabeza de lista do sector crítico parece non preocuparlle o máis mínimo, como tampouco o feito do seu nomeamento a dedo. Toda unha mostra de incongruencia militante.

A iso hase de engadir que os tres alcaldes das Mareas, que no 2015 proclamábanse panca da «unidade popular», agora percibindo o desastre electoral que se lles aveciña é cando volven polos seus foros nun interesado intento de facerse co control de en Marea, utilizando a necesidade de vitalizar o marco de confluencia como argumentación, aínda cando á vista dos feitos máis aló de divisións, purgas ,conflitos e virulentas animosidades que nada vantaxoso pode reportar, e xusto iso o o que percibe un amplo sector do electorado

Á vista dos feitos a pregunta está servida.

As dimisións para cando?

PODEMOS, de mal a peor

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Ante o irreconciliable da situación e en evitación de maior deterioración, urxe que Podemos Galicia de por amortizada a súa actual política de alianzas e alternativamente reoriente a estratexia a seguir cara aos novos comicios.

O malestar xestado no 2008 pola crise económica, sumado á aplicación das posteriores políticas de austeridade en maio de 2010 fixo que un ano despois, un 15 de maio, na antesala dunhas eleccións autonómicas e locais, eclosionara o movemento dos indignados cuxos membros comezaron a encher as prazas de España para expresar o seu  anoxo pola grave situación que atravesaba o país e para promover á vez, un espírito rexenerador e de cambio.

Na súa reivindicación estaba crear unha democracia sen tutelas, afrontar unha transformación profunda das estruturas do Estado herdado do franquismo, por non representar de ningún xeito o sistema as inquietudes da poboación, senón intereses financeiros e empresariais entrelazados.

Para converter aquela indignación colectiva no cambio necesario é cando en xaneiro de 2014 constitúese Podemos como organización política, que mantendo a mobilización como dinámica de acción apostou abertamente por unha Segunda Transición, en aras a posibilitar a plenitude democrática e un cambio en profundidade da vía representativa, e todo iso no contexto do que se veu a definir como dereito a decidir, é dicir , utilizar a participación directa da cidadanía para definir as liñas de actuación, tanto na elección dos membros das súas candidaturas como na articulación da súa definición programática.

Obxectivos para os que desde a súa orixe postulouse abrir un proceso de diálogo con formacións afíns e movementos sociais ao obxecto de converxer “unidos” nun mesmo bloque electoral, en liña a construír pontes para que todo o descontento social concentrásese e conxuntamente puxésese en marcha con idéntica finalidade.

Con todo, desde entón pasado o tempo o seu facer político discorre por outros camiños moi distintos aos da súa xénese inspiradora , podendo dicirse que en Podemos, ademais de producirse unha esclerose, pola súa dinámica funcional débese afirmar que garda mais similitude coa ortodoxia esquerdista de tempos pretéritos que relación de afinidade co espírito do 15 - M   teórico referente da súa fundación.

Todo un expoñente de nova política atrapada por vellas prácticas.

E para maior complexidade, cando a cúpula de Podemos debese envorcar os seus esforzos en consolidarse como alternativa real, exercer sen fisuras unha oposición responsable e afrontar políticas de alianza que no seu conxunto reportáselle fiabilidade e achandase o acceso ao poder político a medio prazo, resulta que contra todo prognóstico é a conflitividade xerada na súa dinámica interna quen toma o papel protagonista, aireada aos catro ventos ao difundirse a existencia de liortas.

E así, o conflito desatado por Podemos en Galicia no seu intento de facerse co control de en Marea ( partido instrumental), ademais dun contrasenso político, é unha decisión que desacredita á cúpula da organización morada ante os seus inscritos, tendo en conta que oito meses atrás a inmensa maioría deles decantáronse consultivamente por utilizar a modalidade de coalición como formato de concorrencia electoral, que de xeito evidente resulta totalmente incompatible co desembarco que agora se decide unilateralmente facendo caso omiso da vontade soberana das bases.

Unha censurábel mostra de ninguneo político, que pon de relevo o noviciado dun partido de aluvión cuxa repercusión na súa controversia de fondo está a provocar fisuras no seu propio seo e transmitindo desconfianza á cidadanía.

Pero esa inxerencia apócrifa e as malas prácticas utilizadas polos seus membros no anómalo proceso de primarias de en Marea, ademais de paralizar a súa celebración ameaza coa escisión como desenlace; extremo que de producirse, pola súa intromisión e controvertida implicación afectará a Podemos e cuxas consecuencias serán demoledoras a efectos electorais, coa descapitalización engadida que induce o feito da fuga militante pola imposición de alianzas contra natura.

As actuais circunstancias indican que no seo do partido morado equivocouse quen non foi capaz de percibir que contrariamente a ningunha outra marca Podemos tiña en Galicia un electorado propio, conformado por un sector non politizado das clases medias e da clase obreira urbana, ao que non chegaba o resto da esquerda galega; un capital electoral arruinado cos desatinados armisticios ata o extremo de situar a súa afiliación na comunidade en mínimos históricos.

Un conflito de posturas irreconciliables que ameaza con acabar nos tribunais e que por tanto de non reaccionar con prontitude en dirección distinta ademais de seguir mermando a afinidade simpatizante, rebaixará a mínimos históricos as expectativas electorais.

Pero toda reorientación para que forneza efecto aos ollos da sociedade, debe comportar a desaparición do primeiro plano da escena política de quen desde o liderado co seu neglixente proceder levaron á organización ao actual desastre; pois sen a expurga previa dos responsables da hecatombe todo intento de recondución será pura simulación e os seus efectos por contraproducentes acentuarán en maior escala o seu nivel de deterioración.

A política do desemprego

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Hase cortar de raíz o sofisma institucional que interesadamente outorga aos políticos a creación de emprego por ser algo que non fixeron xamais; por canto, coas súas políticas tan só poden estimular ou entorpecer esa finalidade.

Coñecido é que a oferta do mercado laboral non satisfai en absoluto á demanda, por canto os vaivéns da economía e as erróneas políticas de emprego non están a favorecer ao empresariado máis dinámico, é dicir, ás Pemes e autónomos que aínda xerando o 83% do emprego efectivo non reciben da administración pública o tratamento adecuado á hora de protexer a súa función como auténticos xeradores de emprego e riqueza. 

Pois tanto o pequeno emprendedor como a pequena empresa, por máis publicidade enganosa que se difunda, o certo é que para o desempeño da súa función non contan con ningunha facilidade efectiva a a hora de facer fronte ás cargas tributarias e impositivas nin as relativas á seguridade social. 

Con todo as políticas institucionais a quen se beneficiaron abertamente é ao conglomerado do IBEX 35, que conforman ese agrupado de macro empresas que na súa dinámica de deslocalización levan as súas instalacións fose do país, que son ademais as que máis fraude fiscal realizan e destacadas operadoras nos paraísos fiscais. 

Agravio comparativo e factor desencadenamento de que cada vez existan menos dinamizadores da economía produtiva e que por tanto redúzase en gran medida a función empregadora, ao non existir unha política responsable de potenciación da estrutura económica ligada á actividade das Pemes e os autónomosa a pesar da vantaxosa función inducida que reportan.

Por máis suplantación de competencias que se pretenda, os feitos demostran que non é o Consello de Ministros o referente de xeración de emprego, senón as empresas e os empresarios; pero para que o papel dos axentes empresariais poida levar a termo con éxito, as medidas políticas de acompañamento teñen que estar dirixidas a reavivar a economía, obxectivo que non se logra con imperativos de austeridade radical ou coa obstrución das fontes de financiamento, por canto tales prácticas, intensifican a caída da actividade económica repercutindo negativamente no comportamento do mercado laboral, aspectos que ademais de disparar o índice de desemprego acrecentan a volatilidade da taxa de paro. 

Para reorientar as políticas de emprego é ineludible un cambio de enfoque, un cambio de perspectiva que pasa por tomar nota fidedigna da realidade, por ter presente que desde a aparición da crise económica foron máis de duascentas trinta mil empresas as que se viron obrigadas a botar o ferrollo á súa actividade. 

Todo un estrago na estrutura produtiva,  que veu provocada maiormente polas sucesivas medidas de austeridade impostas desde o poder político coa escusa de adelgazar o déficit público e reactivar a economía, pero que por incompatible finalidade produciu o efecto contrario provocando unha parálise no crecemento; unha reacción que ademais de  socavar os alicerces do tecido produtivo  séguenos situando entren os  peores da clase ao dobrar en paro ao resto de Europa  

Toda medida política dirixida a paliar a crise para que forneza efecto ten de estar desvinculada do actual estándar de aplicación, que debe ser relevado por un novo modelo, cuxa implantación sen remedio algún, terá de axustarse estritamente á disciplina promotora da economía real.

Unha transición que de ningún xeito pode estar dirixida por quen é a cara oposta a tal tendencia, pois resultaría un anacronismo que os auténticos promotores da crise viñesen exercer agora como dinamizadores do cambio necesario.

 A clave de solución depende da fortaleza do tecido produtivo; e por tanto, son as empresas e a súa masa laboral os únicos resortes capaces de poñer en marcha  o crecemento e á cohesión económica, e nesa liña hase de rexeitar a nova demagoxia dos políticos ofrecéndose como redentores dos males que ironicamente eles mesmos causaron ao poñer en práctica a "economía de casino", que sustentou a especulación financeira dos mercados e das entidades bancarias en detrimento de a economía produtiva, cuxos efectos fixeron que a destrución de emprego tomase idéntica sorte que o derrubamento empresarial. 

A situación esixe remedios integrais, é dicir, respostas sistémicas de crecemento, pois á marxe de anecdotarios como a inútil reforma laboral, débense aplicar fórmulas efectivas capaces de motivar a reactivación, e ese que non outro ten de ser o camiño para seguir, que de ningún xeito se poderá alcanzar de persistir o sistema neoliberal que por décadas exerceu unha concentración do poder económico nun reducido grupo de persoas, que utilizan ás institucións e aos seus representantes políticos, para facerse clandestinamente con excedidos beneficios  a conta de reprimir á cidadanía e manter a súa explotación. 

Un sistema imperante que por contraproducente debe ser substituído por un modelo económico acorde ás necesidades da sociedade do século XXI, en cuxa orientación a política como poder debe cinguirse a satisfacer as demandas do seu representados, pois de manter a súa utilización como influencia do poder económico, a conflitividade inducida polo descontento social sumada á desatención da estrutura produtiva fará que a entrada en recesión reavive de novo a crise