A política do desemprego

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Hase cortar de raíz o sofisma institucional que interesadamente outorga aos políticos a creación de emprego por ser algo que non fixeron xamais; por canto, coas súas políticas tan só poden estimular ou entorpecer esa finalidade.

Coñecido é que a oferta do mercado laboral non satisfai en absoluto á demanda, por canto os vaivéns da economía e as erróneas políticas de emprego non están a favorecer ao empresariado máis dinámico, é dicir, ás Pemes e autónomos que aínda xerando o 83% do emprego efectivo non reciben da administración pública o tratamento adecuado á hora de protexer a súa función como auténticos xeradores de emprego e riqueza. 

Pois tanto o pequeno emprendedor como a pequena empresa, por máis publicidade enganosa que se difunda, o certo é que para o desempeño da súa función non contan con ningunha facilidade efectiva a a hora de facer fronte ás cargas tributarias e impositivas nin as relativas á seguridade social. 

Con todo as políticas institucionais a quen se beneficiaron abertamente é ao conglomerado do IBEX 35, que conforman ese agrupado de macro empresas que na súa dinámica de deslocalización levan as súas instalacións fose do país, que son ademais as que máis fraude fiscal realizan e destacadas operadoras nos paraísos fiscais. 

Agravio comparativo e factor desencadenamento de que cada vez existan menos dinamizadores da economía produtiva e que por tanto redúzase en gran medida a función empregadora, ao non existir unha política responsable de potenciación da estrutura económica ligada á actividade das Pemes e os autónomosa a pesar da vantaxosa función inducida que reportan.

Por máis suplantación de competencias que se pretenda, os feitos demostran que non é o Consello de Ministros o referente de xeración de emprego, senón as empresas e os empresarios; pero para que o papel dos axentes empresariais poida levar a termo con éxito, as medidas políticas de acompañamento teñen que estar dirixidas a reavivar a economía, obxectivo que non se logra con imperativos de austeridade radical ou coa obstrución das fontes de financiamento, por canto tales prácticas, intensifican a caída da actividade económica repercutindo negativamente no comportamento do mercado laboral, aspectos que ademais de disparar o índice de desemprego acrecentan a volatilidade da taxa de paro. 

Para reorientar as políticas de emprego é ineludible un cambio de enfoque, un cambio de perspectiva que pasa por tomar nota fidedigna da realidade, por ter presente que desde a aparición da crise económica foron máis de duascentas trinta mil empresas as que se viron obrigadas a botar o ferrollo á súa actividade. 

Todo un estrago na estrutura produtiva,  que veu provocada maiormente polas sucesivas medidas de austeridade impostas desde o poder político coa escusa de adelgazar o déficit público e reactivar a economía, pero que por incompatible finalidade produciu o efecto contrario provocando unha parálise no crecemento; unha reacción que ademais de  socavar os alicerces do tecido produtivo  séguenos situando entren os  peores da clase ao dobrar en paro ao resto de Europa  

Toda medida política dirixida a paliar a crise para que forneza efecto ten de estar desvinculada do actual estándar de aplicación, que debe ser relevado por un novo modelo, cuxa implantación sen remedio algún, terá de axustarse estritamente á disciplina promotora da economía real.

Unha transición que de ningún xeito pode estar dirixida por quen é a cara oposta a tal tendencia, pois resultaría un anacronismo que os auténticos promotores da crise viñesen exercer agora como dinamizadores do cambio necesario.

 A clave de solución depende da fortaleza do tecido produtivo; e por tanto, son as empresas e a súa masa laboral os únicos resortes capaces de poñer en marcha  o crecemento e á cohesión económica, e nesa liña hase de rexeitar a nova demagoxia dos políticos ofrecéndose como redentores dos males que ironicamente eles mesmos causaron ao poñer en práctica a "economía de casino", que sustentou a especulación financeira dos mercados e das entidades bancarias en detrimento de a economía produtiva, cuxos efectos fixeron que a destrución de emprego tomase idéntica sorte que o derrubamento empresarial. 

A situación esixe remedios integrais, é dicir, respostas sistémicas de crecemento, pois á marxe de anecdotarios como a inútil reforma laboral, débense aplicar fórmulas efectivas capaces de motivar a reactivación, e ese que non outro ten de ser o camiño para seguir, que de ningún xeito se poderá alcanzar de persistir o sistema neoliberal que por décadas exerceu unha concentración do poder económico nun reducido grupo de persoas, que utilizan ás institucións e aos seus representantes políticos, para facerse clandestinamente con excedidos beneficios  a conta de reprimir á cidadanía e manter a súa explotación. 

Un sistema imperante que por contraproducente debe ser substituído por un modelo económico acorde ás necesidades da sociedade do século XXI, en cuxa orientación a política como poder debe cinguirse a satisfacer as demandas do seu representados, pois de manter a súa utilización como influencia do poder económico, a conflitividade inducida polo descontento social sumada á desatención da estrutura produtiva fará que a entrada en recesión reavive de novo a crise