29 mar 2019

A democracia non é para fascistas

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia


Frear o avance ao neofascismo de VOX destapando a gran farsa de Santiago Abascal, debe ser o obxectivo de todo demócrata para evitar o camiño da involución e vernos abocados a repetir o peor do noso pasado.





Santiago Abascal, afilouse  aos 16 anos ao PP e no que  permaneceu durante 20 anos vivindo sen dar golpe a conta do erario público, ata que por avatares disolveuse a Fundación para o Mecenado e o Patrocinio Social, que creada á súa medida foi o último dos seus enchufes retribuídos; o mesmo día do seu cesamento ademais de marchar dando unha portada, curiosamente constituíu VOX como formación política, invocando para iso diferenzas irreconciliables coa dirección do partido que ata entón e durante dúas longas décadas aseguráralle a condición de bon vivant.

Aínda que de ser preguntado non dubidará en asegurar que se foi polo primeir;. pero a xulgar pola cronoloxía dos acontecementos, todo induce a pensar que mais que quedarlle curto o ideario das súas antigas siglas, a motivación real da espantada obedece á frustración de verse relegado, de non lograr a promoción e os ascensos internos que el esperaba sendo ese que non outro o motivo da súa escisión. 

Na súa ambición, Abascal que sempre tivo fixación por ser alguén, non dubidou en utilizar sen límites a axitación política para conseguir ese poder co que soña, e pola súa fácil divulgación nada mellor que rescatar o ideario franquista como fundamento do seu proselitismo, pois mentres en Alemaña e Italia está prohibido por lei o enaltecemento ou apoloxía do nazismo e o fascismo ata o punto de estar castigados con penas de cárcere, na España dos touros e a pandeireta , a exaltación do réxime que atenazou ao país durante catro longas décadas non só non é un delito senón que toma carácter de orgullo nacional.

E tal esperpento dáse non tan só porque a Constitución do 78 redactada maiormente por franquistas excluíu do seu texto tal posibilidade, senón ademais pola negativa do PP anterior partido de Abascal, que en outubro de 2013, tombou unha iniciativa da oposición que instaba o Goberno, que a exaltación e a defensa do franquismo fosen tipificados como delitos, sendo por iso que toda loa ao ditador seguen sen entrar no Código penal, e esa tolerada inmunidade ademais dunha aberración democrática é o salvoconducto subrepticio utilizado polo máximo dirixente de VOX para consumar os seus desenfreos de axitación e propaganda fascista.

Este marco de impunidade, é resultado por tanto da tan vangloriada Transición que lonxe de conducirnos ao cambio que se nos vende, ao non dirimirse responsabilidades como se debese levounos a ningunha parte, facilitando con iso a prórroga encuberto do antigo réxime e que por tanto boa parte das influentes familias do franquismo sigan sendo puntais determinantes da España actual, o que representa unha anomalía democrática que pon de manifesto que contrariamente ao resto de Europa o fascismo nunca se foi do noso país, como o demostra o feito que os membros desa ralea manteñan en apoxeo as súas algaradas de involución.

Que ese franquismo sociolóxico manteña tan notorio arraigo corenta anos despois do teórico final da ditadura, non fai máis que demostrar a baixa intensidade da nosa democracia, pero tamén denota que VOX é en si mesmo a reactualización de anteriores ensaios da ultradereita hispana do tardofranquismo e a transición que tras o fracaso do golpe de estado do 23- F que puxo fin aos seus soños ultradereitistas de alcanzar o poder pola vía militar sumado aos escasos resultados electorais de 1982 , os cadros dirixentes do denominado bunker do franquismo e os seus afiliados optaron por pasar a engrosar en bloque as filas de Alianza Popular primeiro e logo do Partido Popular, que aglutinou desde entón e en exclusiva as expresións electorais desa dereitona 

Tal é así, que ata que por perda de favores e protagonismo, decidiu darse de baixa do PP aducindo como coartada a perda dos seus principios máis conservadores, Abascal era un referente do neoconservadurismo que cohabitou durante anos nas filas conservadoras sen ter expresión política xenuína desde a disolución de Fuerza Nueva, sendo por iso e pola súa desmedida ambición o motivo que constituíse VOX como espazo político propio, por iso é polo que a súa irrupción teña de vincularse co ascenso dos novos populismos xenófobos e punitivos contando para iso co turbio financiamento internacional e o non menos favorable apoio mediático dos grandes medios de divulgación, moitos deles beneficiarios de fondos públicos, que aínda así, non teñen reparo algún en promocionar o fascismo máis recalcitrante.

Aínda sendo partícipe na súa anterior etapa das políticas de desencadenamento da crise sistémica que desde dez anos atrás produciu unha quebra da cohesión social, que trouxo consigo alto desemprego e inseguridade económica, na súa contradición, para nada asume a súa cota de responsabilidade nos feitos, senón que tenta tirar resultado electoral do descontento xerado na sociedade co neoliberalismo da súa propia colleita.

Sendo por iso que os directos prexudicados deban estar á espreita e facer caso omiso do progresismo e xenerosidade democráticas de quen na súa verdadeira identidade foi directo colaborador da  desfeita. 

VOX e o seu proxenitor son parte do problema sen que por iso poidan monopolizar o voto protesta anti- establishment



22 mar 2019

A democracia do Xeneral

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia



Factores como involución, corrupción, crise económica e debate territorial entre outros, esixen un cambio constitucional vía proceso constituínte, que inversamente ao acaecido no 78 teña na participación cidadá a súa clave de referencia. 

Un fenómeno de “corrupción institucionalizada” como o das “portas xiratorias” só pode sorprender aos politicamente incautos, a quen acepta o discurso que describe a Constitución de 1978 como a referencia xenuína dunha transición modélica cara á democracia, sen asumir que ademais de propiciar a prolongación do réxime anterior, mantivo por substitución xeracional a continuidade da súa elite dirixente convertendo á súa órbita de adeptos en directos beneficiarios da desfalcada situación.

Por tanto narrando os feitos nos seus xustos termos hase de afirmar que o réxime non comezou no 78 senón que continuou no 78, cando a través dun hábil exercicio de prestidixitación simulouse un cambio cara a unha hipotética democracia, que realmente foi unha calibrada e interesada reforma dirixida a conservar e perfeccionar a macro porta giratoria do antigo réxime, é dicir, a garantir os privilexios de significadas «familias» franquistas sen excluír tampouco aos grupos de presión económica dos que eran parte implícita.

É por iso que esa translación desde a ditadura ata unha democracia parlamentaria representativa e con sufraxio universal, non fose de ningún xeito contraproducente para quen se encargou de conducir as rendas político-financeiras da transición, por iso é polo que tras corenta anos da súa instauración máis que verse maltratados nos seus intereses sexa de significar o prolífico e vantaxoso do seu novo status, e tal proveito deuse por que os membros do “franquismo sociolóxico” impuxeron un cambio político condescendente co pasado que a través da denominada “ruptura pactada” aseguraba á élite de  achegados do Xeneral a pervivencia e continuidade dos seus privilexios.

Sendo por iso que os herdeiros da oligarquía franquista á marxe das súas orixes, non repararon o máis mínimo en lanzar aos catro ventos locucións de amor ao sistema democrático de implantación, . e nun exercicio de negación non só perderon interesadamente a memoria senón que pasaron páxina da historia nun intento de desligamento do pasado, para así, utilizando o simulacro como artificio, alcanzar a súa lexitimación, e dese xeito tras un disfrace de aparencia proseguir coas súas prácticas de engano e suplantación.

Non só falsearon a propio intento a súa finalidade, senón que infectaron o novo formato cos vicios do anterior réxime, non debendo pasar desapercibido para entendelo, o feito que o propio Franco para a consumación de "o seu milagre" fixo da corrupción a súa norma política, sobre a base que os colaboradores coa ditadura manteríanse fieis a ela sempre que as súas contas de resultados cifrasen en positivo.

Un modus operandi que con distintos protagonistas mantén a súa continuidade nesta democracia de aparencia onde o cóctel mercantil da corrupción co seu amiguismo, tráfico de influencias, e reiteradas mordidas acaba do mesmo xeito que entón, é dicir, en malversación de caudais públicos, coa única diferenza que mentres naquel entón cometíase sen gardar as formas agora para evadir a acción da xustiza consúmase ás caladas.

De igual modo tampouco debe resultar nova a cuestionable práctica das portas xiratorias , esa prolífica fórmula utilizada por ex cargos políticos para apoltronarse nos consellos de administración das grandes empresas do IBEX35 ou da elite empresarial, pois tamén neste caso a súa utilización remóntase ao antigo réxime cando estas viraban a toda velocidade para dar acubillo ben remunerado aos cargos do franquismo, ata o extremo de resultar imposible separar servizo público de intereses privados.

Tan iterativa concomitancia produciuse porque tras a idealizada Transición continuaron sendo os altos cargos do franquismo quen non só impregnaron coas súas malas prácticas o funcionamento ordinario do novo sistema, senón que ademais acabaron mandando e marcando o rumbo da democracia liberal de substitución, unha rémora por tanto que pola súa crecente influencia esta a dificultar toda posibilidade rexeneradora e moito mais nun país que desarmado de valores democráticos a cidadanía é incapaz de reaccionar.

A deterioración institucional e política é de tal calibre que xa non queda prazo para a continuidade, e todo remedio para poder avanzar cara a un cambio efectivo esixe necesariamente dunha segunda Transición, un proceso constituínte e a redacción dunha nova Constitución. que ademais de deixar sen efecto a vixencia da actual estrutura xurídica do Estado, sexa o motor de impulso para instaurar unha nova orde política e social, que reporte maiores índices de democracia e xustiza, garanta novos dereitos, creando novas institucións e xerando con iso novas esperanzas.

Pois tras catro décadas en establecer unha orde lexítima sen logralo, chegado é o momento no que a acción política e o marco constitucional aparezan indisociables desde unha percepción colectiva. .


Baixen a man e rompan filas

16 mar 2019

Eclipsar a PODEMOS

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia



Os medios de información que habitualmente cargan tintas contra Podemos, fano coa astuta intención de favorecer cos seus embates a continuidade da ortodoxia neoliberal, para que así os mercados sigan tutelando a función política e posibilitar contra toda racionalidade que o impropio siga sendo o correcto.

Estamos na era dos mass media, unha época na que os medios de información teñen atribuída a condición  de  “cuarto poder”  e tal situación de privilexio é utilizada con a teórica finalidade de informar á sociedade, pero non de forma neutral, senón con a influencia e persuasión que lles facilita a súa condición de titulares destes resortes divulgativos, o que vén evidenciar a nula independencia e exigua fiabilidade do seun modus operandi. . 

É por iso que na súa xeneralidade a información que emiten os distintos medios ( prensa , radio, televisión e mesmo Internet) máis que axustarse ao veraz atende a estratexias predeterminadas que habitualmente,-á marxe de puntuais excepcións-, patrocinan posicións políticas ou económicas proclives coa liña editorial de pertenza , por iso é polo que no actual contexto ao non existir regras nin control sobre o seu labor , lonxe de desempeñar un papel crucial que favorecese o normal funcionamento do Estado de Dereito e a Democracia, sexan un apéndice mais do complexo armazón neoliberal.

 Podéndose afirmar por tanto que por factores de interrelación e dependencia o “cuarto poder” fallou estrepitosamente no exercicio da súa función, e todo por eludir o seu rol en prol da liberdade persoal e social, un obxectivo para o que debe garantirse en todo momento un absoluto recoñecemento entre a liberdade de prensa e o dereito da sociedade para estar informada de xeito fiable; unha finalidade de inalcanzable consecución, especialmente cando a imposición do pensamento único e a crecente fusión das comunicacións vén indicar xusto o contrario.

A carencia de neutralidade é a uniformidade que manteñen estes medios de comunicación de masa, demóstrana cando chegada a hora sortean toda disensión editorial para agruparse en bloque e en unidade de acción defender sen fisuras os fundamentos do neoliberalismo como obxectivo, ao que ademais de enxalzar como única solución catalogan de insubstituible.

Chegado a este punto ,sabendo ademais que en España, os grandes holdings da información están na súa gran maioría controlados pola banca, multinacionais e construtoras, con moitos dos seus dirixentes implicados en tramas de corrupción, e engadindo a iso o acentuado neoliberalismo que caracteriza o seu perfil ideolóxico, é fácil deducir o porqué da permanente campaña de hostilidade desatada desde esa órbita mediática contra Podemos, sen tan sequera gardar as formas nin as normas mínimas de profesionalidade xornalística.

Non é de recibo que os mass media que de forma anómala mantiveron desde o 78 plena influencia sobre a función política, agora ante a culminación dun cambio de rumbo, en alianza de intereses co “ trifascito” utilicen a presión mediática facendo de PODEMOS o "chivo expiatorio" das súas intrigas, utilizando a manipulación informativa como arma de adoctrinamiento dos suxeitos fiadores da súa estratexia, nun intento de manter a súa xerarquía e evitar con iso todo mudanza na configuración política.

Desde o establishment mediático debesen asumir dunha vez por todas que por mais campañas de acoso e derriba que utilicen e manobras demoscópicas que empreguen, contra toda ofensiva e adulteración  a subida electoral de Podemos manterá a súa tendencia ascendente, non tan só pola súa consecuente traxectoria política , senón tamén pola súa irrenunciable aposta cara a un modelo político máis social e democrático, e por tanto diametralmente oposto ao insoportable formato de democracia neoliberal e ao seu pernicioso orfeón de acompañamento.

Cando os terxiversadores mediáticos dedican asiduamente os espazos de portadas a noticiar como certas falsidades sobre Podemos ao tempo de acalar os excesos dos seus adversarios políticos como a delituosa actividade do PP que segundo fallo xudicial é unha banda organizada para depredar as arcas públicas utilizando o poder político; o que estes intrigantes tratan de conseguir coa súa interesada intoxicación é formatear a opinión pública mediante o continuo bombardeo nos seus medios de comunicación para lograr a través dun proceso amplo e sutil, que só sexa verdade o que eles ten establecido por verdade.

Para desgraza democrática a caverna mediática segue teimuda en manter o dominio da situación, sen que por iso a verdadeira liberdade de información poida facerse espazo fronte  a hexemonía destes medios que ao servizo da dereita máis recalcitrante tentan converter aos cidadáns en simples autómatas aos que uniformar en pensamento. 


Sendo hora de dicir basta á mentira e ao engano, para así rexeitar que outros pensen por nós, e desde a discrepancia a través da rede, establecer un debate critico e honesto para investir os termos da situación e garantir sen atrancos o cambio de rumbo que o futuro do país demanda. 

8 mar 2019

No teu VOTO está a solución

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Insistir en manter activo o fracasado modelo neoliberal como tenta o ” trifascito” ( Cs, VOX e PP), é reafirmarse na austeridade, a corrupción, a precariedade laboral, os desafiuzamentos e demais desvaríos, que os contrarios  deben repeler nas urnas utilizando un voto de progreso. 

Aínda que para a gran maioría da sociedade o neoliberalismo é unha abstracción que nada ten que ver con eles , o certo é, que aínda non sendo asimilado como ideoloxía política, desde a súa orixe, a finalidade da súa implantación foi modificar o noso sistema de vida cambiando o centro de poder; ata o extremo de converterse na actualidade na raíz ideolóxica da totalidade dos nosos problemas. 

Un modelo auspiciado desde a dereita coa firme determinación de convertelo en “pensamento único” para así alcanzar unha penetración social xeneralizada ; invocando como interesada argucia o obstrucionismo que ao seu entender representaba a ríxida regulamentación estatal para a estabilidade e o crecemento económico. 

Argumento esgrimido conexprésa finalidade de lograr a supremacía do privado sobre o público e conseguir á vez o enfraquecemento, cando non o desmantelamento puro e simple da totalidade dos logros sociais de anos precedentes; en síntese, a súa verdadeira intención é aplicar unha liberalización que non só afecte o desenvolvemento da actividade económica, senón tamén, e moi especialmente á política de benestar social (pensións, sanidade emprego, etcétera).

Tras a implantación e posta en práctica das teses neoliberais a euforia da dereita foi curto-termista por canto non coubo espazo para o entusiasmo, pois a crise do neoliberalismo do 2007 e o negativo impacto dos seus adversos efectos pechou definitivamente toda expectativa ao optimismo, pero a pesar do fracaso, lonxe de optar pola recondución o seu arraigado vínculo de maridaxe cos artífices do credo neoliberal fixo que se reafirmasen no despropósito de implementar solucións neoliberais á crise neoliberal.

Pola súa actitude de acatamento ninguén pode dubidar a estas alturas que a dereita española está dirixida no seu conxunto polo neoliberalismo e que por tanto con distinta vestimenta os mandatarios de Cidadáns , PP e VOX máis que políticos son os crupier do gran casino capitalista onde a especulación sen control fíxose norma, o Estado de Benestar leva camiño do aniquilamento, a desigualdade segue in crescendo e nesa depreciación combinada son cada día máis os desfavorecidos polo sistema como consecuencia das abusivas medidas de arbitrariedade económica e as súas directrices de marxinación e devastación.

O voto é a única ferramenta coa que frear o paso ao neoliberalismo e ás “reformas estruturais” que en propio beneficio levan repercutindo sen misericordia sobre a masa social, sufraxio que segue en uso porque ata o momento a ortodoxia económica na súa restritiva visión da democracia non logrou a súa abolición, aínda cando sabido é que a súa finalidade última é asfixiar a capacidade de autogoberno dos cidadáns, pois sobra dicir que no seu guión todo obstáculo ás súas expectativas está chamado á supresión, xa que aspectos como fraternidade ou solidariedade na que se inscriben os valores democráticos, non teñen cabida no desenvolvemento do seu deshumanizada orde económica.

Estamos ante un proceso de radicalización neoliberal sen precedentes, en risco de deixar atrás a democracia e converter o triunfo do fascismo nunha posibilidade, iso polo menos é o que advirte a actitude servil da dereita española que sen distingos como portavoces do poder oligárquico reafírmanse en defender con dialéctica golpista que non pode haber outra lóxica política distinta do neoliberalismo, o que en si mesmo é atentatorio contra os dereitos fundamentais e por tanto unha negación da orde constituída.

Ante tal risco de involución a única reacción responsable é poñer en práctica medidas de urxencia contra o radicalismo desta elite, no sentido de reafirmar que non hai máis lóxica política que a democracia; sendo necesario para iso actuar desde a responsabilidade e deixando á marxe a esterilidade das batallas fratricidas axuntar e agrupar  na contorna do  progresismo as forzas suficientes para desde unha fronte común rescatar a conciencia colectiva e a acción cidadá, de tal modo que se poida afrontar con éxito a ofensiva electoral que poña punto final á ditadura dos poderes fácticos.

Cando a crise regresiva xestada polo neoliberalismo, arrastra desde o 2007 uns perniciosos efectos que seguen lastrando no substancial o funcionamento da nosa economía, ninguén desde a esfera política pode ter a desvergoña de manter a vixencia do fracasado modelo neoliberal e a aplicación das adversas políticas de austeridade, cando por esgotamento e disfuncionalidade o que esixe a situación máis que resucitar a un morto é a implantación de alternativas de superación, e toda oposición a iso debe ser castigada polos electores de tal modo que conduza á desaparición deses partidos satélite, única fórmula efectiva de darlle un envorco á situación e frear en seco as políticas de vulneración dos dereitos cidadáns básicos e as liberdades fundamentais. 


Xa que logo, de ti depende!

1 mar 2019

Afasta do “ trifascito”

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia



Se a chegada de Podemos ao escenario político foi combatida visceralmente por boa parte dos poderes de Estado, a irrupción de Vox non só contou coa súa connivencia senón coa súa colaboración no branqueado da ideoloxía fascista
Este país padece un déficit democrático endémico que é reflexo do noso contexto histórico, da actitude encadeada que mantiveron a través dos tempos os poderes fácticos e o séquito de mandatarios de acompañamento, que mais alá da aparencia que tentan transmitir xamais pensaron nin en España, nin moito menos na súa cidadanía, só en garantir o seu propio status e excepcionalmente o dos adláteres que lles apoiaban e defendíanlles .

Tal é así que nunca concederon a mínima oportunidade para que os españois vivísemos a democracia e a  liberdade en efectivo, pois  todo intento por conseguilo foi sufocado a tiros como poñen de manifesto os avatares que acompañaron as manobras golpistas que deron ao traste coa primeira e segunda República. 

O denominado proceso de transición democrática que tivo na tardo –franquista Constitución do 78 o seu máximo referente, por máis empeño lexitimador que queira dárselle, lonxe do que se propaga a súa verdadeira finalidade foi utilizala para modelar a conciencia colectiva da masa social coa  exprésa intención de consolidar a primacía do sistema político preponderante

E é por iso que desde a esfera do poder o simple feito do seu cuestionamento como expresión dunha transición modélica á democracia produce unha reacción en cadea contra os díscolos, que pola súa discrepancia son difamados e perseguidos, porque coa súa actitude están a cuestionar a estrutura de intereses que gobernan á sociedade e por tanto a prolongación e perpetuación do réxime franquista baixo o formato político do parlamentarismo.

Que o texto constitucional foi redactado ex profeso para a satisfacción dun bando, a estas alturas só os moi inxenuos pódeno poñer en cuestión, pero por se houbese dúbida, despois da irrupción de VOX que representa a antítese dos teóricos valores da Constitución, tal constatación é un todo evidente, pois cando un partido de extrema dereita que se proclama rupturista co sistema vixente e nega por activa e pasiva os dereitos fundamentais do Estado, se aínda así, adxudícaselle sinal constitucionalista, tal encaixe é definitorio que o contido da Carta Magna lonxe da neutralidade necesaria escora cara a estribor.

Curiosamente o que VOX, non cuestionou desde a súa implantación é a monarquía, nin en ningún momento puxo en dúbida a efecto algún as medidas de corte neoliberal que en curiosa coincidencia referendan ao unísono o PP e Cs, nin todas aqueloutras que vaian en detrimento das clases populares, como a vixencia do artigo 135, as políticas de recortes , as restritivas reformas laborais, o privado sobre o público, a regalía de solo patrio aos intereses militares ianquis , etc,etc

Idénticos postulados que os defendidos polos seus colegas de viaxe en Andalucía e que con matices mais de forma que de fondo forma parte dunha estratexia de refundación dun" trifascito"centralista e retrogrado que para a consecución dos seus fins involucionistas utiliza esa Constitución lastrada como arma arreboladiza.

Aos poderes fácticos do vello réxime véuselles abaixo o invento da súa transición de conveniencia cando como consecuencia da crise económica do 2008, o bipartidismo imperante que desde o fin da ditadura mantiña a súa continuidade alternante, abriu paso a un multipartidismo que fixo perder a hexemonía dos partidos tradicionais como consecuencia da aparición en escena de formacións políticas de novo cuño, cuxa manifesta discordancia co funcionamento do sistema fixo saltar as alarmas desa elite dominante pola repercusión que aos seus intereses puidese causar a configuración do novo escenario político e o impacto das consecuencias derivadas. 

É por iso que a irrupción do fascismo identitario de Vox non teña referente de contraste no resto de Europa, pois neste caso o seu ascenso ten a complicidade participativa dos propios Poderes do Estado, non existindo a mínima dúbida da súa promoción e impulso desde sectores do ámbito financeiro, económico e empresarial; sendo de destacar igualmente a categoría de formación democrática atribuída por parte dos seus afíns políticos PP e Cidadáns e a súa anexión participativa en manifestacións organizadas pola formación ultrafascista, homófoba, xenófoba, racista e machistae de Abascal.


Todo iso encádrase nun concordato de intereses que pon o capital electoral do “ Trifascito” a disposición dos poderes de Estado. para deste xeito subverter a linguaxe da democracia no seu propio beneficio; o que vén advertir que decantarse electoralmente por calquera opción de dereitas, polos seus prexuízos instigados, é unha insensatez que conduce ao suicidio social e económico.