Coroa-vírica

Por máis que o rei Felipe VI aproveite a mensaxe do Nadal para rehabilitar á  casa real,  a  envolvente de  impudor e corrupción que a acurrala, fai que a monarquía perdese todo valor institucional, e que a república máis que unha opción sexa a solución alternativa.

Do grego goberno dun só, a definición da súa propia orixe explícita sen ningún xénero de dúbida que a figura da monarquía é en esencia a antítese da democracia, e o é, porque a súa propia natureza fai que en se mesma teña no seu carácter inmortal o principal problema político 

Con todo nos tempos que corren , o monarquismo europeo , por estratexia de continuidade desprendeuse do absolutismo de tempos pretéritos renunciando á súa prerrogativas de outrora para acomodarse á nova modalidade das Monarquías Parlamentarias, figura ideada polos ingleses na que o Rey conserva exclusivamente un poder moderador e arbitral sobre as institucións do Estado, e a máxima representación da nación, é dicir, cando o monarca non goberna, aínda cando si raíña.

De todos os xeitos das oito monarquías parlamentarias existentes en Europa, a española é con diferenza a peor valorada de todas elas, e o é porque quen decidiu restituír a continuidade da saga borbónica non foi a herdanza de sangue senón unha determinación unilateral de Franco, quen designou a Juan Carlos de Borbón como o seu sucesor a través a Lei de Sucesión para posteriormente ser as cortes daquel Réxime quen aprobase a súa proclamación como Rey. Sendo por iso que a actual monarquía é desde a súa instauración a legataria política da ditadura franquista. 

O establecemento do novo Réxime Monárquico tras corenta anos de franquismo represivo mais alá do tránsito plácido á democracia que se nos estivo a vender, foi ante todo unha planificada función de travestismo político como pon de manifesto a natureza totalitaria do cambio de xefe de Estado, pois que un ditador apoiado no seu absolutismo e tiranía impoña a dedo ao seu sucesor, en termos de representatividade está falto de toda lexitimidade ética e democrática por tratarse dunha basta farsa onde se encubriron verdades e implementáronse falsidades. 

Que se nos conte que coa Transición desapareceu o franquismo do poder ao ser substituído polas forzas democráticas xurdidas tras as primeiras eleccións non pasa de ser unha  lenda para satisfacción de idiotas, pois a realidade por ser outra difire nos substancial de tal versión , porque o certo foi que en ningún momento existiu baleiro de poder, tendo en conta que os poderes políticos, económicos e militares, que por aquel entón definían e configuraban a natureza do Estado, continuaron en mans dos franquistas e por aquilo de gardar as formas só desapareceu parcialmente e de forma testemuñal a iconografía do antigo réxime e a ostentación da súa hexemonía. 

Pero que a Monarquía sexa herdanza institucional do franquismo non é por casualidade, tendo en conta que a elite monárquica non deixou de conspirar contra a República desde o mesmo instante en que se proclamou , ata o extremo de ser un dos puntais da asonada franquista como o confirma a súa adhesión ao golpe de estado. E por se non fose suficiente , para maior implicación, dicir que o propio Juan de Borbón brindouse de forma reiterada como voluntario do alzamento. 

Con tales lazos de relación resulta obvio que se a Monarquía fixo súa a herdanza política de Franco, tamén resultase legataria da sistémica corrupción do réxime, un factor de dependencia que lonxe de favorecer que a exemplaridad cívica fose a norma de conduta da xefatura do Estado, propiciou xusto o contrario, é dicir a súa implicación na deterioración da política e do conxunto da nosa arquitectura institucional, ata o extremo que os casos sucedidos nos últimos meses fixeron que á Casa Real acumuláseselle o traballo tentando desmentir ante os medios informativos erros e desacertos atribuídos ao rei emérito polos seus escándalos e directas conexións con actos de corrupción. 

Feitos que fan considerar mais que nunca a apertura dunha nova etapa que supoña a a substitución do modelo de Monarquía parlamentaria por outra de forma política republicana, pois se o único argumento de defensa para que a Coroa manteña a súa continuidade na nosa sociedade é a súa utilidade a esta, sobrar dicir que a perniciosa repercusión dos seus actos e a súa carencia de toda ética son argumentos sobrados para un cambio inaprazable do modelo de Estado. 

Unha monarquía cuestionada polo seu confuso enriquecemento, os seus escándalos e excesos ten esgotado o seu percorrido, e por iso a súa continuidade resulta contraproducente para a estabilidade do país, tal é así, que o ata agora intocable rei emérito e a súa familia perderon a auréola de honestidade que tiñan atribuída para converterse no principal obxectivo das críticas dunha cidadanía farta dos seus desmáns e desenfreos. 

Cando ao engano cáeselle o disfrace e a realidade vén delatar que tras a imaxe perfecta e idílica da familia real é a desestruturación quen marca a pauta, resulta patente que a normalidade da monarquía constitucional que representan é un todo ficticio, pois a inestabilidade inferida fai que sexa inútil e non sirva para nada; por canto o problema de imaxe que actualmente arrastra a Coroa derivou nunha crise irreversible que por responsabilidade política esixe sen dilación a súa substitución por outro modelo de Estado 

Impostura

Desde a súa orixe a cúpula de Podemos falseou a súa finalidade política presentándose diante a sociedade como un partido “transversal” e sen concreción ideolóxica, ao só efecto de enmascarar o seu plan comunista e encubrir a súa tendencia  radical.

O próximo xaneiro  fará un ano que o Congreso lle outorgou a súa confianza ao socialista Pedro Sánchez como presidente do Goberno, referendo que deu paso á  formación  do primeiro Executivo  de coalición do réxime do 78 que non tiña precedentes desde a Segunda República. e no que a formación de Pablo Iglesias estreábase nas institucións do Estado coa dirección de varios ministerios.

Esta foi a única opción aceptada  polos membros da cúpula podemita para salvar metaforicamente os mobles,  e así quitar ferro aos seus repetidos fracasos nas urnas, aínda cando para a coalición cos  socialistas houbesen de aparcar o defendido diante os electores e  adoptar como propio o continuista programa neoliberal  do PSOE

Ao formar parte dun Executivo con motor económico neoliberal  asumiron aspectos relacionados coa competitividade, o déficit ou o artigo 135 da Constitución, renunciando dese xeito a tocar as bases do sistema cuestionado no 15  M, o que supuxo unha renuncia a todo aquilo que se empezou a forxar a partir de 2011, e por tanto, a todo intento de levar a cabo as súas proclamadas políticas de transformación,como contrapartida a facerse cuns ministerios que foron baleirados de contido antes da súa asignación.

Que PODEMOS secunde coa súa participación ao neoliberalismo do PSOE, non só convértelle en garante activo das citadas políticas senón tamén en renegado do seu propio ideario; cousa distinta fóra utilizar a súa representación  para condicionar o seu apoio de investidura  ao establecemento de regras específicas que garantisen o seguimento e control do Executivo socialista. 

Realmente a verdadeira finalidade de integrarse no  Executivo, foi utilizar o poder para reverter a súa devaluada tendencia electoral  que pasa o seu  peor transo desde que concorresen por primeira vez en 2015,  e que iniciou o seu declive cando desde  a súa  bisoñez política  Pablo Iglesias optou por substituír   a indignación que bulía nas novas xeracións de votantes pola fusión  coa   esquerda  poscomunista convencional (EU), pois tal circunstancia fixo desaparecer o carácter transversal do Podemos xenuíno  e tal mutación induciu unha fuga de electores que non se identificaban coa esquerda radical nin se recoñecían na nova amálgama, o que situou para sempre á formación  morada  por baixo do 15% do electorado, con risco  de recortar o seu espazo ata o teito histórico de EU.

No actual contexto máis que   recuperar o vigor electoral perdido, a súa entrada  no Goberno  agravará a súa debilidade  nas urnas por ser regra estendida  que os socios minoritarios das coalicións mais alá dos seus logros resultan mal parados electoralmente e mesmo  fagocitados polo socio principal; circunstancia que no caso presente farase máis probable pola relación de avinza establecida con ERC ou EH  Bildu cuxo desenlace pode ocasionarlle  un  custo  engadido  en Cataluña cunhas eleccións á vista, e unha trasfega de electores no  País Vasco.

Os últimos estudos  demoscópicos veñen confirmar os peores agoiros para a formación morada, pois mentres os resultados reforzan con 3 escanos mais a posición do presidente do Goberno tras o seu primeiro ano en Moncloa, a previsible picada do grupo  capitaneado  por Pablo Iglesias  sería de tal calibre  que se deixarían atrás máis de tres puntos porcentuais respecto a 2019.  pasando dun 12,8% a un 9,1% o que supoñería unha perda  de 11 escanos, é dicir que pasaría dos  35 actuais a 19 deputados. 

Unha desfeita dos 'morados' que coincide a efectos  demoscópicos co pulso que  Unidas Podemos manten dentro do Executivo en relación con medidas económicas e en polemizar sobre  a monarquía.etc.

Unha  tendencia que de persistir elevará a súa  irrelevancia ata o extremo de non servirlle ao PSOE para completar os  números necesarios para a formación de Goberno. 

Tras o abandono masivo dos seus defraudados inscritos, Podemos só é un proxecto extinguido,  co  comunismo como aceno de identidade no contexto dunha transformación anacrónica, consistente na fusión orgánica co PCE e EU desde a  verticalidad máis absoluta, o que vén indicar o  punto final do seu percorrido político.

As manobras    de Iglesias con Podemos non pasan de ser unha fraude indecente baleira de todo código ético, diametralmente opostas a facer política para a xente.

O franquismo segue vivo

A dinámica seguida na Transición foi determinante para consolidar o franquismo sociolóxico  que interesadamente capitaneou a dereita,  para  así converterse en "demócratas" sen necesidade  de prescindir  da súa bagaxe ideolóxica e política. 

A democracia de aparencia nada do parto  da “falsa transición” denota cada día máis  a perniciosa xenética  das súas orixes, cuxo alcance  desafía con intensificar  en maior medida  a súa degradación ao facerse ostensible  a reacción  involutiva do franquismo sociolóxico na súa intención de facer  pervivir os trazos sociais do antigo réxime, para así, seguir mantendo o control do sistema por encima mesmo  da determinación soberana das urnas.

A realidade toma tinguiduras  de esperpento ao ver  como  a dereita  paladín da ditadura,  exerce  agora de patroa  da democracia e a constitución, como  uns xuristas  nostálxicos do antigo réxime substitúen sentenzas por xuízos de valor e como  ex militares fascistas  ameazan  á esquerda a través das redes sociais con fusilamentos masivos. 

Esta anormalidade de conduta prodúcese  porque  na Transición  nin  se desmantelou  a legalidade política anterior  nin tampouco se mudaron  as persoas e institucións herdadas do vello réxime, pois sabido é que tras a morte de Franco, mantívose intacta a  estrutura institucional, militar e xudicial herdada da ditadura. 

Sen que tampouco se establecesen  “comisións da verdade” sobre as violacións de dereitos humanos durante o  franquismo; e moito menos xulgáronse, aos responsables das mortes, torturas e detencións ilegais producidas na etapa anterior. 

A realidade do acaecido nada ten que ver coa versión  apócrifa da “reconciliación nacional” que se nos conta, pois realmente  a Transición foi un trámite de  pusilánimes que nunca  a  reinvención democrática do Estado senón unha transmisión  das institucións coa finalidade  de seguir garantindo o seu funcionamento en idénticos termos, e que encarnando os principios do  franquismo subsistiron a través do tempo sen cambios perceptibles  no contexto da  amnesia colectiva  das forzas políticas  da esquerda democrática.    

Esta conivencia dos  teóricos opositores ao réxime,  facilitou que  o franquismo de novo cuño  con camuflaxe monárquica  fose asumido con total naturalidade, sendo por iso que corenta anos despois do simulacro da Transición  sigan reeditándose estampas do pasado coma se a historia  non deixase  outra opción.

O que proporcionou aquel proceso foi  que altos cargos do antigo  réxime mantivésense en primeira liña do poder sen recibir reproche algún, podendo afirmarse que a elite política do franquismo non só lidero a reforma  senón que segue controlando o aparello do Estado, pois non en balde  o bloque social que apoiou o franquismo segue sendo  intocable. 

Nunca houbo vontade deste séquito podente por facilitar  o acceso á apertura democrática real, unha actitude que chocaba coa aspiración  da esquerda representada polo PSOE e PCE que de orixe optaban pola ruptura, pero que finalmente nun pacto de elites asumiron  as renuncias e os consensos, ou o que é o mesmo tragaron coa imposición  da reforma de mínimos  imposta desde o  oficialismo do réxime. 

O paulatino adeus á simboloxía franquista  non afectou para nada    na pervivencia política do franquismo, pois no actual status  móstrase  de forma máis sutil,  menos evidente que  a dos  símbolos da súa iconografía, pero a realidade é que as pantasmas do pasado están acubillados polas distintas siglas que conforman a dereita española,sen que tal circunstancia  teña trazas de cambiar.

Para que esta mutación désese, habería de mudar a actitude  desa esquerda  pactista que ademais de ser cómplice de.a “falsa transición” desde o seu ficticio progresismo déixase engulir  facilmente polas dinámicas do  franquismo sociolóxico a pesar  que   coa súa  deriva  está a traizoar os principios ideolóxicos  que proclama .defender 

O autoproclamado goberno “progresista” debe abandonar dunha vez por sempre  a súa  condescendencia  característica para exercer con man dura  a súa condición de poder executivo e desde tal xerarquía actuar sen  miramentos contra a desconexión democrática que promoven as formacións de dereitas e demais cortexo  de acompañamento mediante prácticas de extorsión fascista.

De seguir   mantendo   o actual  colaboracionismo non quedará  máis remedio  que denunciar a escandalosa   deslealdade da esquerda  para coa  democracia.  

6D: Proceso constituínte

Atravesamos un momento histórico crucial, cun Estado en crise, fragmentado en varios niveis (social, institucional e territorial) e sen mais proxecto de país que o dimanante do réxime do 78; cando o que a situación esixe é refundar democráticamente  o país a través dunha nova Constitución.

Da actual Lei de Leis, cóntasenos que foi redactada coa finalidade de facer dela a ferramenta de estruturación xurídica do Estado, un relato que difire no substancial da realidade, tendo en conta que o verdadeiro obxectivo da Constitución do 78 como filla bastarda da dictadura, foi a restauración da monarquía, ao tempo de manter intactas decisivas estruturas do franquismo co propósito de blindar como intocables ao sector financeiro e a elite empresarial, como tamén a impunidade e o esquecemento para os crimes do anterior réxime.

E todo orquestrado desde o exclusivismo dunhas formacións políticas concretas, con total exclusión participativa dunha cidadanía á que non só situose á marxe de toda intervención, senón que mesmamente, foi tratada coma se dun colectivo perturbador tratárase.

E daqueles vimbios estes cestos, non podéndose producir por tanto outro resultado que unha Carta Magna de inútil funcionalidade para o interese xeral, que con todo, proporcionou favorables resultados nos intereses dos autores intelectuais da mesma, é dicir, dos dous partidos políticos que en alternancia viñeron conformaro avoengo do poder, a través de prácticas constituíntes pouco ortodoxas que deron ao traste co principio fundamental que debe preservar todo marco constitucional que se prece, coando así no seu contexto unha versión adulterada e aleatoria da separación de poderes, para desa forma , exercer libremente a colonización bipartidista do réxime, aínda e cando tal desatino restou eficacia ao seu contido á vez de xerar degradación no funcionamento das institucións e por derivación na marcha do sistema, cuxas consecuencias repercutidas, non foron outras que a proliferación da corrupción e a total ausencia de democracia representativa

Iso é a causa de que a actual Constitución sexa un todo inservible, por pésima, obsoleta e inoperante, e por tanto, razón sobrada para refugala e afrontar un Novo Proceso Constituínte que permita iniciar no país unha etapa de auténtica democracia, máis aló do esperpento que levamos padecendo por imperativo da ralea política dominante, para así, desde un envorco á situación poñer as institucións ao servizo do pobo, e con iso, deixar sen efecto o trato preferente outorgado aos intereses da elite económica, e desde esa premisa, partindo da separación efectiva dos tres poderes do Estado, tras o correspondente debate e participación popular, culminar coa elaboración e ratificación dunha Nova Constitución.

Sabido é que un proceso constituínte difire no substancial dunha reforma constitucional, e non tan só no referente ao alcance e magnitude do cambio, senón especialmente, polo diferente protagonismo que exercen os cidadáns entre un e outro escenario, pois mentres na reforma constitucional o seu papel limítase a pronunciarse sobre un contido xa concertado, o proceso constituínte require da súa función protagonista e da súa participación activa, correspondéndolles a eles por tanto, decidir quen e como debe cambiar a Constitución, e todo isto remitido ao uso da súa liberdade e a súa conciencia.

Por tanto, agora cando o próximo día 6 de decembro cúmprense 42 anos desde a ratificación en referendo da que foi norma suprema do ordenamento xurídico do país, asumindo que o paso do tempo transformou o seu contido no maior engano sufrido polo pobo español en toda a súa historia, a reacción en primeiro termo non debe presentar dúbida algunha tendo en conta que a recondución da situación pasa inexorablemente porque os cidadáns optemos por tomar a substitución xerárquica en aras a cambiar a degradante realidade que estamos a vivir, pois ou ben decidimos ser os protagonistas do cambio necesario liderando un proceso constituínte, ou asumimos como ata agora a tutela de unha minoría dedicada a defender en preferencia os intereses espurios do séquito podente.

Cando a precariedade xeneralizada e o malestar colectivo da cidadanía deixa traslucir o derrube do modelo de Estado, nin cabe espazo para a continuidade nin moito menos razón argumental para seguir reproducindo secuencia do inservible, e ao resultar obvio que na actual conxuntura a vixencia da Carta Magna ten esgotado o seu percorrido, antóllase obrigado arrincar sen dilación con ese auténtico proceso constituínte que máis aló de adecuarse a composturas e ambigüidades, debe cancelar toda conexión co pasado para o efecto de articular sen dependencias nin restricións un procedemento que conforme o marco, social, económico e político máis igualitario, equitativo e esencialmente democrático.

Pero para acadar o devandito obxectivo, é necesario xerar a hexemonía social necesaria, de tal modo, que o seu desenvolvemento non quede exposto á exclusiva determinación das mesmas organizacións políticas que coa súa baixa intensidade democrática e notoria exclusión cara á participación cidadá, foron as artífices de consumar o despropósito que representa o vixente texto constitucional, do que seguen a defender a súa idoneidade só porque  poden pisala á seu antollo e invocala a conveniencia .

Xa que logo, non haberá solución posible mentres  non se poña fin ao réxime do 78 e complétese un novo proceso constituínte