PP: A dereita iracunda

En tanto non se dite sentenza sobre as cen causas xudiciais relacionadas coa corrupción, o PP como directo implicado non estará rehabilitado para o desempeño da función política, por iso, no canto de tachar aos seus opoñentes de usurpadores debese botarse a un lado e arredarse da cousa pública

Non contaban con iso, pensaban que xogando á confrontación entre o nacionalismo patrio e o independentismo catalán, aínda estando en minoría, neutralizarían toda probabilidade de conformación dunha maioría parlamentaria que os desaloxase do poder, pero as manobras do PP fóronse ao garete cando contra as súas estratexias sucedeu o non previsto, ou o que é o mesmo, cando en foro parlamentario prosperou a Moción de Censura e con iso veu abaixo a perda do Goberno, o que lles situou noutra realidade política discorde, é dicir, fóra da Moncloa, expostos ao cru inverno da oposición, desabrigados e á intemperie.

Pero a situación augura maior complexidade para o futuro político dos conservadores, pois segundo as últimas sondaxes o PP esborrállase electoralmente , ata o extremo que de celebrarse hoxe as eleccións a formación conservadora colocaríase no cuarto posto en intención de voto, por detrás de PSOE, Podemos e Ciudadanos

Unha caída libre que o “efecto” Casado non é capaz de reverter e que agravará maiormente a súa tendencia de prosperar a aprobación dos orzamentos que o novo Executivo negocia cos seus socios de Censura, pois de ser referendados, tal circunstancia garantiría a continuidade de Sánchez na Moncloa o que faría que polo efecto da, " prima electoral do poder “ despuntase o voto a favor dos de puño en rosa en detrimento de a súa gaivota.

Tan negativos prognósticos son o motivo polos que o PP no seu novo rol, perda os papeis e mais que exercer unha oposición sensata como eles mesmos esixían aos demais na súa anterior etapa; exasperados, opten por intensificar a tensión e a crispación política; todo un fenómeno anómalo nunha democracia que presume de madura, pero que deliberadamente, poñen en práctica ao só obxecto de causar deslexitimación permanente e sistemática do adversario nun intento de neutralizala a negativa tendencia electoral a través de tan absurda estratexia.

Esta dinámica de obstrución caracterizará a súa acción política no que resta de lexislatura, pero que a ninguén debe estrañar ao non ser a primeira vez que a poñen en práctica, por resultar norma da casa cada vez que se viron relegados ao papel de oposición, non importándolle o máis mínimo que a súa aspereza de formas e descualificación sistemática desestabilice a economía e a fraxilice, aínda cando gardar as boas prácticas era unha esixencia cara aos demais que eles mesmo sostiñan cando ostentaban función de goberno, pero na súa incongruente ofensiva de reconquistar o poder á desesperada non dubidan en pasar da disciplina á rebelión con total naturalidade e sen inmutarse.

No seu embate de acoso e derriba, o PP utiliza interesadamente a democracia como arma arreboladiza para cuestionar a lexitimidade do novo Executivo, evitando en todo momento asumir a realidade dos feitos, tal é recoñecer que o motivo que provocou e acelerou os acontecementos non foi outro que a sentenza do caso Gürtel, cuxo rotundo contido, ademais de adxudicarlle ao partido a denominación de organización criminal, puxo de manifesto a súa directa implicación durante anos nun “auténtico sistema de corrupción institucional” mediante a manipulación dos prezos de adxudicación de contratos públicos, é dicir, como consecuencia dunha actitude delituosa cuxa implicación lles veta a utilizar o argumentario democrático para reprobar o seu desaloxo.

Folga dicir por tanto que o PP está na oposición por deméritos propios, que é onde debe estar “sine die” ata a súa total rexeneración, mentres tanto, todo intento de retorno ao poder ademais de prematuro sería adverso para a estabilidade democrática e por conseguinte para o normal funcionamento institucional do país.

Por iso é polo que a súa implicación na corrupción precise dunha dixestión lenta e prolongada, un propósito de emenda que actualmente se antolla máis complexo tras o desembarco de a nova cúpula do partido que comanda Pablo Casado, pois lonxe de achegar á situación a recomendable moderación e estabilidade, desde o seu arraigamento franquista a máis de conducir o partido a unha dereitización que raia no obsceno, o seu proceder de axitador e a andrómena do seu carácter insurxente non fai máis que xerar conflito cada vez que abre a boca, e con eses métodos seralle imposible conducir á organización que preside cara á senda da rexeneración e a estabilidade.

Dificilmente poderá revitalizar á organización conservadora un inoportuno dirixente de cuestionada integridade, un individuo de descoidada moralidade e falto de enteireza, pola súa negativa a rexeitar os títulos universitarios conseguidos a través de “trato de favor” como pon de manifesto o propio Tribunal Supremo, co agravante engadido de pechar baixo sete chaves o acceso á base documental que podería xustificalos.

O ascenso do fascio estremece

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Ante o despegamento do fascismo, a esquerda progresista salvando as súas diferenzas e asumindo que os principios democráticos atópanse baixo ameaza, debe proceder en consecuencia e actuar en fronte común ata alcanzar a total aniquilación deste perigo.

Ensimesmados con esta democracia de aparencia coma se o conto da modélica Transición fose real, mentres que con disciplina prusiana esíxese a outros acatamento á Constitución, non fomos capaces de percibir que para a resurrección do fascismo o marco do Estado de Dereito é o escenario propicio.

Iso polo menos é o que vén indicar o avance que con plena liberdade de acción e total permisividade está a producirse na extrema dereita do país, como demostra a irrupción de VOX en Vistalegre, curiosamente xusto en coincidencia coa determinación de sacar á figura do seu referente ideolóxico do Valle de  los Caídos.

Pero esa irrupción non xorde por xeración espontánea senón que é consecuencia directa da crise do 2007 causantes da depresión económica, e por tanto das forzas políticas maioritarias (conservadores e socialdemócratas) que pola súa dinámica de colaboración co establishment financeiro non só facilitaron que se producise o desastre senón que foron incapaces de establecer solucións paliativas aos seus perniciosos efectos.

Esa falta de resultados induciu que as vítimas de tan complexa situación, enganados ata a saciedade xa non soñan que as cousas poidan cambiar, e na súa desesperación decantásense por buscar solución noutras opcións políticas, ata o extremo de depositar a súa confianza en partidos que aproveitando o río revolto exercen de redentores ofrecendo o que a xente descontenta quere oír, e isto fixo que somen adeptos á súa causa ata conseguir que as clases populares voten pola súa opción política.

Por iso é polo que o novo auxe do fascismo non teña marcha atrás de persistir as dinámicas neoliberais con implementación das políticas de austeridade e do recorte de fondos destinados a manter as políticas sociais, pois a carencia de protección do Estado cara aos seus cidadáns induce un descontento xeneralizado que favorece que un partido da ultradereita como VOX a pesar da súa ideoloxía xenófoba e homófobo, ademais da súa animadversión ás institucións democráticas, aínda así, siga arrincando rendemento político da situación.

Sobra dicir que a súa narrativa de cambio ten arraigada aceptación entre os mozos pola súa situación de marxinación, así como na contorna do sector de poboación máis desencantado co sistema e o funcionamento do país, sendo que á vez os seus postulados anti-inmigración, posibilítanlle arrincar votos en centros obreiros en declive, onde a man de obra barata conforma un tándem coa deflación de salarios e o desemprego, non en balde, os seus apoios proceden maiormente dos sectores máis vulnerables aos que o bipartidismo non alcanzou a dar resposta como consecuencia do fracaso auspiciado desde o austericidio neoliberal.

Todo vén indicar que a España da Transición involuciona vertixinosamente , á vez que un facherío de novo cuño unido por emocións nostálxicas e campando ás súas anchas, se rearma ideolóxicamente ao amparo da escandalosa impunidade que lles reporta un estrafalario Estado de Dereito, posibilitando con iso o perigo de volver repetir unha situación que xa se viviu e da que todos coñecemos o fatal desenlace. Cuxos restos para vergoña desta democracia de aparencia aínda xacen mal enterrados nas cunetas dos camiños de España, pois os máis de 140.000 asasinados sepultados en fosas comúns con nocturnidade e anonimato é a cruel herdanza que nos deixaron os proxenitores desta tropa, que ao parecer, agora con idéntico credo tentan repetir a "fazaña"

É por iso que resulta escandalosa a permisividade institucional e política cara a este novo rearmamento do fascismo, de quen alentando prácticas regresivas están a poñer en risco o noso sistema de dereitos e liberdades; por iso é polo que de ningún xeito débase permitir a actividade política de quen non só pon en cuestión a democracia senón que de forma sutil busca a súa eliminación como último obxectivo, para así e en suplencia, instaurar un réxime de ideoloxía totalizante desde onde seguir oprimindo a amplos sectores da sociedade como xa fixeron na súa anterior etapa á fronte do país.

Agora ben, a cousa vai mais alá, pois ademais de VOX coas soflamas incendiarias do seu presidente Abascal, o escoramento cara á ultra dereita é unha tendencia iterativa no feudo do neoliberalismo conservador, ben sexa Cidadáns cun Rivera arengando patriotismo exacerbado, ou Casado do PP facendo seus os sermóns aznaristas, Afinidade que lles conduce a todos eles cara a idéntica deriva, que non é outra que exercer de prosélitos do fascismo máis recalcitrante, distante na súa concepción da moderación característica dunha dereita civilizada.

Unha circunstancia que polo seu carácter de anomalía democrática non debe pasar desapercibida e moito menos quedar sen resposta, pois de non reaccionar coa máxima enerxía contra o virus do fascismo, os seus efectos destrutivos poden dar ao traste coa nosa convivencia de aí a obrigación de espertar a conciencia cidadá e de activar os resortes de defensa do Estado democrático como freo a este embate reaccionario e involutivo.

 Resultaría cómico se non fose tráxico, que os mesmos que nos conduciron ao desastre reivindíquense agora como redentores da situación.

 Ata aí poderiamos chegar!

Sofisma electoral

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Os que a través  do márketing electoral  son   catequizados  a votar  por un partido maquillado de honradez aínda cando ten  na  corrupción o seu "modus operandi", co seu  discordante  proceder , están a facilitar  que uns  lerchos sírvanse   do pobo en propio  beneficio e enriquecemento.

Na súa concorrencia aos comicios os grupos políticos utilizan os programas electorais  para facer chegar aos votantes  as propostas que teoricamente  pretenden levar a cabo tras as eleccións, é dicir , expoñerlles a súa oferta para que unha vez avaliada, os destinatarios poidan premiar ou penalizar o seu contido  nas  urnas.

Tal dinámica sería democraticamente saudable se os programas electorais fosen elaborados de forma  rigorosa  e  coa  debida concreción, pero o certo é que tales documentos caracterízanse polo   seu contido nesgado pois mais alá de manter unha adecuación ás posibilidades reais e o obrigado grao de congruencia, a súa verdadeira finalidade  é ofertar propostas “suxestivas” coas que seducir aos electores.

Un obxectivo de fácil consecución  tendo en conta que os votantes na súa gran maioría   ten un escaso coñecemento en materia, e moito menor, cando toca estimar  os  efectos das medidas  propostas, carencias que suplen  polo xeral utilizando o trazo característico da súa capacidade   heurística  que  lles conduce ao erro ao provir  de fontes de información incorrectas e incompletas.

 ´

Pero aínda así non existe intención de emenda,  máis ben ao contrario, pois como a verdadeira finalidade é lograr o apoio electoral á causa e  o seu incumprimento  escapa ao control xurisdicional, tal circunstancia fai  que sexa a mentira a que se converte en programa electoral,  e propáguese   publicitariamente   nos medios  de información aínda cando a utilización de tal práctica produza unha quebra no funcionamento do sistema democrático representativo.

Salvando honrosas excepcións, os membros da familia política teñen  chegado  ao extremo  de establecer  a falsidade como norma de conduta, sendo práctica asidua a manipulación  da realidade e a maquillaxe  dos seus incumprimentos aducindo en xustificación  motivos  de interese  xeral ou de imprevistos conxunturais, obviando interesadamente que desde a primavera do 2010 os intereses da maioría social están  a ser cernados, e a pesar da situación, máis que  estar a representar os intereses dos cidadáns, os partidos dominantes posicionáronse en defender   intereses que non teñen que ver en absoluto co ben común.

Un todo  sintomático que sen ningún xénero de dúbida vén delatar que para estes políticos o seu programa electoral é papel mollado, unha declaración de intencións  sen cariz de realidade, que aínda non tendo intención  algunha  de cumprir  teñen crenza plena que lles pode conducir á vitoria nos comicios, especialmente  ao contar coa interesada colaboración    duns medios de información  conexos que ao tempo de facer a vista gorda por proximidade ideolóxica arremeten con furor contra aqueloutros políticos  manifestamente  contrarios á súa liña editorial.

Sabendo que o contido do programa electoral non  ten carácter vinculante , dado que nada ata ao cargo electo a cumprilo, e que por tanto pode facelo ou non,  resulta manifestamente  incongruente   que o seu contido sexa factor determinante  da decisión  electoral dos cidadáns.

Cousa distinta sería  que os programas electorais das forzas políticas fosen sometidos a avaliación  para determinar  a fiabilidade do seu contido e a súa dose de coherencia, un traballo de análise e investigación    que por boa praxe tería  que  ser acometido por unha institución externa, independente e competente e os seus resultados ademais de ampla difusión pública  debesen ser fácil de entender polos votantes  como destinatarios e así  converterse  en filtro  de rigor e seriedade.

Un novo formato, capaz de  detraer    ou reportar fiabilidade  ás propostas políticas, e facilitar  de modo  solvente a toma  de decisión  duns electores que na súa inmensa maioría  distan moito  de ser expertos en materia  e por tanto fáciles de enganar.Un primeiro paso   para garantir dunha vez por todas  que o programado  correspóndase coas políticas públicas a desenvolver.

En tanto non mude a situación  hase de ter  presente   que  a elaboración do  programa electoral debe  ser un exercicio de honestidade e transparencia ante os destinatarios, polo que vai  sendo moita hora  de que os partidos  políticos deixen de actuar de forma oposta  ao seu contido, pois cando isto ocorre non  só están a ser incoherentes con eles mesmos, senón que traizoan e desconcertan a uns  electores que basearon en tal  referencia   a determinación do seu voto.

Por iso é polo que cara aos próximos comicios por saúde democrática    sexa clave  que os directos afectados móstrense  moito máis esixentes á hora de elixir a quen  lle vai a representar institucionalmente.

As aparencias enganan

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

En tanto as coaccións do poder financeiro subxuguen o libre funcionamento das institucións políticas, a saúde da nosa democracia manterase permanentemente baixo mínimos

Coa aprobación formal do sistema constitucional de 1978, todo parecía indicar que a consolidación da Democracia non tiña volta atrás, iso polo menos pénsabamos os que xogaramos un papel comprometido nos anos previos a a apertura política, quen coas nosas accións desde a clandestinidade favorecemos a consecución de un advenimiento mobilizado e diferente.

Homes e mulleres que aínda pertencendo a correntes ideolóxicas diferentes, coincidiamos na contraposición ás accións da ditadura que arrasara e aterrorizara o país nos corenta anos anteriores.

Ao pouco tempo os feitos deron ao traste coas nosas expectativas ao comprobar que a Transición foi realmente o fracaso definitivo da esquerda, e con iso o triunfo da dereita franquista, pois por mais adulteracións que se queiran versionar o certo foi que ao final os corenta anos de ditadura resolvéronse cunha aceptación xeral como consecuencia da infinita a frivolidade da oposición política ao claudicar na defensa dos seus postulados de cambio.

Aquela actitude de entreguismo prorrogou a continuidade dos poderes fácticos do franquismo, que como administradores do poder real instituíron unha tiranía financeira e corporativa coa aquiesciencia da maioría política que deron en chamar  Estado de Dereito; unha manipulación que mantén a súa continuidade desde entón sen que de ningún xeito vísese cuestionado o modelo polos cíclos da alternancia bipartidista. Por iso é polo que nesta democracia erosionada resulte fácil entender que os intereses dos mercados financeiros á caza de ganancias rápidas predomine sobre os intereses das maiorías.

En tan arrevesada  conxuntura mais alá de influír en positivo, o dereito universal ao voto non reporta en definitiva unha corrección política significativa da situación, especialmente cando a maioría dos concorrentes aos comicios máis aló de distincións de aparencia manteñen coincidencia na súa afinidade co credo neoliberal e asumen por iso os ditados e disciplina imposta por unha oligarquía financeira que exerce de verdadeira panca de poder , circunstancia que sitúa aos afíns con esta órbita política no extremo oposto dos menos favorecidos

O fracaso dos partidos convencionais para xerar os cambios nos que creran os seus seguidores é evidente. e iso obedece ao seu abandono de funcións, á súa renuncia para utilizar o poder conseguido nas urnas como - fortaleza - transformadora, unha abdicación que ademais dunha fraude á cidadanía afianza o dominio dos mercados, que utilizan a debilidade institucional para aniquilar as aspiracións emancipadoras dos movementos sociais en vantaxe dos seus propios intereses, o que intensifica por tanto as desigualdades e o recorte de liberdades

As catro décadas de indecente manexo institucional e imparable degradación de España, ademais de deixar sen pulso á democracia, fixeron que a corrupción, o latrocinio, o nepotismo, o malgasto e a incompetencia convertéronse en catálogo da actividade pública, e por tanto no noso referente identitário.

Unha contorna de degradación que ten a súa leitmotiv na total carencia de honradez, no absoluto incumprimento do deber e no feito de encomendar o desempeño da función política a figurantes da peor ralea, ata o extremo, de estar dirixidos por completos mediocres, por suxeitos corrompidos moralmente e politicamente pervertidos. Por un colectivo de aproveitados e incompetentes que alardean de másteres e posgraos onde non os hai , cuxa verdadeira finalidade fala por se soa e a súa desastrosa xestión é de sobras coñecida; políticos de tres ao cuarto, que utilizando o todo vale para conseguir na actividade pública o que xamais lograrían na súa vida persoal e profesional

Cando isto ocorre, e os políticos ademais de atenazar á sociedade civil están subordinados ao poder económico, a cousa toma tinguiduras mais dramáticas se cabe , pois nese contexto, cun poder político inerme cando non cómplice do poder financeiro todo vén indicar, que o noso, mais que un Estado de Dereito é un país de pirómanos políticos que incapaces de sufocar os lumes que eles mesmos prenderon non dubidan en disfrazarse de bombeiros para gardar as aparencias.

Quincalla política que pola súa actitude de servilismo é a causante da crise que nos arrasa e cuxos directos responsables non son outros que os dirixentes do triunvirato neoliberal que conforma na actualidade PP, PSOE e Ciudadanos, pois aínda resultando sorprendente, o que aquí esta a ocorrer é que os mesmos que nos meteron na crise, son agora quen sen cambiar un chisco o seu modus operandi se arrogan capacidade para sacarnos dela; obxectivo totalmente improbable cando a solución proposta segue apostando pola utilización do cóctel da austeridade e o receitario neoliberal, que ademais do seu contrastado fracaso pecha toda probabilidade a repensar a economía en conciliación cos novos tempos e acorde coa realidade do país.