As pedras e o tellado

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

O ataque ao sistema público de pensións é parte da estratexia neoliberal encamiñada ao desmantelamento dos dereitos sociais, non bastando para a súa neutralización coa mobilización cidadá sen forzar á vez o decaemento electoral dos cómplices políticos. 

Aínda cando o domina todo, o neoliberalismo que desde a súa instauración a principios da década dos oitenta ata a actualidade foi quen marcou o rumbo político do país; parece ser ese estraño que pasa inadvertido ou o intruso que a maioría social acepta por inhibición, descoñecendo o seu verdadeiro significado e a perniciosa afección dos seus efectos, e todo, por ser esta unha ideoloxía sobre a que todo o mundo opina pero que moi poucos logran comprender o alcance do seu impacto. 

O feito que a súa entrada en escena fose posterior á aprobación da Constitución do 78 fixo que paulatinamente o catálogo de dereitos sociais que establece o seu texto escrito foi incumprido ata a súa total prescrición, facendo que por iso mudase o seu etiquetado  do avance ao retroceso, tendo en conta que ao introducir desde a oligarquía financeira preceptos contrapostos  cos seus principios inspiradores, non só invalidáronse os efecto da mesma como referente dos valores e dereitos democráticos e sociais, senón que con iso, consagrouse de facto o neoliberalismo, convertendo o seu ideario en modelo de referencia do facer político e da programación económica do país. 

Nacía así a España subsidiaria, que é a que actualmente temos, cuxa imaxe se corresponde cun Estado descapitalizado da súa propia natureza, das súas regras de convivencia e renuncia expresa ao desempeño de toda función económica e produtiva por anómalo traspaso dos seus labores e atribucións á xerarquía dos mercados e ao capital privado, coa finalidade de facilitar o arraigamento do modelo de desenvolvemento neoliberal que tantos estragos leva causado no interese xeral desde as orixes da súa instauración, pero non só no relativo á esfera económica, senón tamén pola interesada promoción política cara ao neoconservadurismo. 

Coa afronta engadida que a transmisión do público a mans privadas, contra todo prognóstico mantivo viva a obrigación do Estado para responder polos problemas que o propio mercado causaba no desempeño da súa xestión diferida, como puxo de manifesto a realidade dos feitos, e vaia por diante  como testemuña o proceso de rescate bancario que houbo de ser sufragado integramente polas arcas públicas sen reparación en retorno do dano causado. 

As adhesións que facilitaron a implantación do neoliberalismo proviñeron en todo momento da dupla bipartidista que desde o ano 82 ata a actualidade alternáronse constantemente no poder, é dicir o PSOE e o PP, que a pesar de simular a condición de adversarios, en todo momento sostiveron unha unidade táctica defendendo como real unha democracia de aparencia á vez de mostrar sen fisuras o seu apoio incondicional ao discurso neoliberal e non só no que ao plano económico refírese senón por extensión á totalidade de restricións sociais de aplicación. 

E aínda sabendo que a lexitimidade que estaban a outorgar era contraria ao mandato da súa representación popular. non tiveron reparo en burlar ao electorado para asumir como propio o ditado das esferas opacas dos mercados financeiros aceptando con iso as consígnas de quen desde a súa prepotencia financeira se arrogan a condición de amos reais do poder. 

Cando o resultado da súa aplicación ademais de contraproducente é catastrófico, resulta absurdo manter a aplicación desta doutrina que ademais de favorecer a uns poucos a expensas da maioría non fai máis que conducir á economía, á política e á cidadanía en dirección cara ao caos.

Pero aínda sendo o neoliberalismo a raíz ideolóxica de todos os nosos problemas e quedando probado no 2008 o fracaso das súas formulacións, o cento é, que sen tomar conciencia o electorado dos seus prexuízos, antóllase farto difícil a súa erradicación. 

Pois só derrotando nas urnas ás forzas políticas que o sustentan lograrase apartar ás oligarquías do control executivo do país, e con iso, establecer propostas económicas sustentables á marxe desas mafias oligarcas, tendo en conta que non basta con alcanzar a súa capitulación, senón que deben formularse en paralelo solucións congruentes, é dicir, un sistema alternativo en consonancia coas esixencias dos novos tempos e as xustas demandas da sociedade. 

Caso contrario, de manter a tónica actual tentando paliar a crise co receitario neoliberal, sobra dicir que polo retroceso inducido a situación dos dereitos e garantías sociais da cidadanía manterán cada vez mais similitude con os existentes na antesala da Transición. 

Sobra dicir que coa súa aplicación non só se transgrediron a totalidade dos dereitos fundamentais contidos na Constitución, senón que ademais deixouse sen efecto o deber constitucional do Estado de promover condicións favorables para o progreso social e económico, o que vén sentenciar que a prórroga do actual modelo fará que o empeoramento das condicións de vida vaia en ascenso.

Por iso é polo que todo voto emitido en favor do triunvirato neoliberal que conforma o PP, PSOE e C` s, polo seu impedimento a todo cambio de rumbo, convértase nun despropósito semellante a tirar pedras contra o propio tellado. 

Si hai diñeiro

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Enxalzar o crecemento económico e ao tempo minguar poder adquisitivo ás prestacións dos pensionistas, é recoñecer a nula autoridade que ten o PP sobre a economía do país, que coa súa compracencia desempeña en exclusiva a oligarquía financeira

Os grupos de presión económica nun afán de dominio global non se conforman con influír sobre o poder Executivo, senón que optan por tomar directamente o poder político infiltrando a colaboradores da súa corda na órbita dos ámbitos de decisión, para así facer posible que o contrabando financeiro fágase dono da situación posibilitando con iso que a economía especulativa tome primacía sobre a economía produtiva e impedindo así todo impulso dinamizador cara a un modelo de desenvolvemento estable e compensado. 

A compracencia do PP e a súa resolta lealdade para con estes emisarios das altas finanzas que actúan en detrimento dos dereitos da cidadanía, constátao a súa incondicional adhesión ás súas prácticas, o seu consentimento coa desvalorización democrática e a súa conivencia coas dinámicas do credo neoliberal que caracterizan o seu facer político

 Se a iso engadimos que a súa implicación coa corrupción garda mais analoxía coas prácticas dunha asociación para delinquir que cos seus propios obxectivos estatutarios, a ninguén debe estrañar , que a súa integridade brille pola ausencia , e que por tanto resulten ser os directos responsables da fractura do sistema, da decadencia institucional e da situación de degradación que padece o país. 

Para maior abundamiento, nula fiabilidade pódeselle outorgar por tanto a quen a pesar do seu posicionamento e implicación non repara en enganar aos cidadáns nas campañas electorais con formulacións falsas e promesas que de antemán sabe que non cumprirá 

Dinámica carente de toda ética, propia dos adictos á mentira e habitual en quen nin sente estima, nin o mínimo respecto pola democracia, aqueles que non reparan en traizoar a confianza dos electores, ao só obxecto, de satisfacer como única meta a súa desmedida ambición por instalarse no poder. 

Non cabendo por tanto máis subterfuxios, pois o certo é que a quebra do noso modelo de convivencia non obedece a unha situación accidental, senón que a xulgar polas políticas de recortes e austeridade defendidas polo PP, o seu proceder atende a unha estratexia planificada, que ante a disxuntiva dun desenlace inclínase por abolir a democracia para facilitar o rescate dun capitalismo regresivo e autoritario 

E todo, porque o neoliberalismo que guía o facer político de M. Rajoy é en si mesmo a base argumental de tal tendencia. 

A ninguén debe estrañar que tras décadas de singradura neoliberal o resultado dos axustes sexa demoledor para as clases traballadoras e populares quen en razón á súa vixencia ven diminuídas a súa rendas do traballo, precarizados os seus dereitos e coartado o seu ascenso social, como consecuencia da negativa dese poder económico a contribuír debidamente coas arcas públicas e cos gastos comúns; optando en alianza co PP en converter a crise económica nunha crise de dereitos, e en consecuencia, nunha ameaza para a dimensión emancipadora da democracia como ou evidencia a realidade do país. 

É por iso que cando o Presidente do Goberno di que non hai diñeiro para afrontar unha subida racional das pensións, con tan extravagante afirmación o que verdadeiramente está a comunicar é que a súa preferencia política non está orientada a satisfacer de ningún xeito o ascenso social da cidadanía senón en garantir a estabilidade e os desmedidos beneficios dos seus aliados que non son outros que esas elites financeiras e empresariais. 

Iso vén delatar que os mesmos que nos conduciron á crise económica manteñen o seu empeño en utilizar a mesma matriz para impoñer políticas impopulares, aplicando idénticas prácticas e coa pretensión de seguir repercutindo á sociedade a cuantiosa factura da corrupción política así como os desmáns financeiros da oligarquía neoliberal.

Desde que Rajoy tomou posesión de a presidencia do Goberno o quebranto causado ás arcas públicas pola corrupción e o rescate bancario supuxo un impacto de 588.000 millóns de euros, unha descomunal contía que en resarcimento foi repercutida en minoración da prestación de políticas sociais, algo inaudito e falto de todo código ético ao estar probado que a formación que dirixe M. Rajoy é o primeiro partido imputado na democracia por financiamento ilegal, como tamén que a sede oficial da devandita organización en Xénova 13 e por tanto a súa residencia política foi reformada integralmente utilizando diñeiro negro para o seu financiamento 

Pola súa traxectoria de turbias connotacións cos poderes fáticos e o seu distanciamento dos principios democráticos, resulta obvio que quen desde a Presidencia do Goberno conduciunos ao actual desastre, e utilizando o mesmo repertorio de despropósitos insiste en facer política ás costas da xente, poida que sexa o colaborador ideal para os mercados financeiros, pero nunca o chamado a cumprir a función executiva que o país necesita para endereitar o seu rumbo, rescatar a democracia real, reconciliarse coa cidadanía e resolver o acumulado das súas problemáticas.

E isto é o que deben saber os directos afectados, para en boa lóxica procedan en consecuencia. 

Que non enmudeza a rúa

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Desde a súa instauración, o capitalismo neoliberal actuou como dispositivo de opresión contra as mulleres, pois as políticas de austeridade foron especialmente devastadoras para a súa causa, e seguirán  a selo se o colectivo desiste en dar continuidade á mobilización social e ao cambio político que a situación require

Cando deixamos atrás o 8M e as xustas reivindicacións das feministas demandando igualdade de dereitos, non é un home casualmente senón outra muller quen tras doce anos no poder, de novo, volve tomar as rendas da Cancillería teutoa e do mantemento da hexemonía dunha Alemaña que manda absolutamente nesa Europa cada vez máis desigual polos efectos da doutrina neoliberal que ela defende enerxicamente, do mesmo xeito que as lacerantes e inexorables medidas de acompañamento.

Percepción que desde a periferia da UE a masa progresista ve con desagrado, aínda que desde a apreciación teutoa fan unha lectura máis permisiva, a preconizada polo “feminismo varonil”, onde as mulleres que desempeñan funcións políticas relevantes multiplícanse, aínda que, asumindo ao sentir proclamado pola súa mentora, é dicir, sendo expresamente adeptas á promoción e consolidación do neolibralismo doctrinal en aberta ofensiva contra o “feminismo xenérico” defensor da universalidade dos dereitos civís e do benestar social. 

Se as integrantes do feminismo de vangarda buscan ser recoñecidas, non poden pasar por alto o atroz asalto que exerce o neoliberalismo sobre a democracia, nin tampouco deben esquecer que o capitalismo neoliberal é sen ningún xénero de dúbida o dispositivo de maior opresión para o seu xénero, pois as políticas de austeridade que caracterizan a operativa da devandita ideoloxía aínda prexudicando xenericamente á clase traballadora sen distinción de sexo, resulta unha obviedade  concluír que a repercusión política do seu impacto empobrece e subxuga en maior medida ás mulleres que aos homes. 

Ese exceso de afección feminina vén inducido porque a precariedade é en si mesmo o factor determinante da supervivencia do novo capitalismo neoliberal sustentado por un mercado laboral de perfil flexible e salarios de miseria que de xeito evidente ten rostro de muller e non por casualidade , por iso é polo que toda estratexia de defensa deba estar dirixida a combater as políticas neoliberais xa sexan de etiqueta patriarcal ou as impulsadas actualmente desde Alemaña para o conxunto dos países da Unión, que como xa queda referido, imparte con man de ferro a Chanceler Merkel auxiliada no seu quefacer por o seu séquito xermánico do “feminismo varonil” .

É por iso que posicionarse públicamente a favor da igualdade de xénero e defender á vez as teses do neoliberalismo, sexa unha actitude de hipocrisía política sen precedentes, ao non resultar congruente secundar a continuidade dun sistema de explotación e ao mesmo tempo decantarse a favor dos prexudicados pola súa aplicación. 

Quen se nega a recoñecer  a asistencia de  e simulación da realidade, máis que manifestar a súa disposición para plantar batalla en defensa das  demandas do colectivo que din defender , están a optar por establecer conciliación entre explotadores e oprimidos, e actitudes tan contraditorias restan toda fiabilidade política aos seus promotores. 

Mal irán as cousas se o movemento de liberación das mulleres sóltase da man da democracia participativa e da solidariedade social para enredarse nunha relación de intereses, pois de facelo pasarían a exercer a función de criada a soldo do neoliberalismo, prestándose con iso á desregulación financeira e a neoliberalización da economía, consumando con iso un feminismo de mulleres privilexiadas e elitistas contra o resto do colectivo feminino, nunha actitude de correspondencia coas directrices marcada desde Berlín pola máis poderosa muller sobre a face da terra e indiscutible protectora e líder europea do neoliberalismo austericida. 

Lonxe de aspectos positivos, o modelo neoliberal ou fundamentalismo de mercado cociñado nos fogóns da Troika, a través das súas "políticas de xenocidio", non fai máis que xerar repercusións danosas nas condicións de vida dos países da Europa periférica como así veñen indicar os efectos producidos pola perda de dereitos laborais e sociais, a demoledora diminución do emprego, a exclusión social e o aumento da pobreza, contraproducente repercusión que non só limita a obtención das aspiracións igualitarias do feminismo senón que reproduce a opresión de xénero e a servidume neoliberal.

Máis aló da teoría do patriarcado, é Ángela Merkel "a raíña sen coroa de Europa", quen desde a súa radical defensa de neoliberalismo, coas súas prácticas políticas está impedindo a creación dun espazo para a radicación do feminismo igualitario. como así o avala a súa permanente negativa a identificarse co mesmo. 

E iso é así, aínda cando na súa intención de gardar as aparencias faga chiscadelas ao feminismo no Día Internacional da Muller anunciando a incorporación de máis mulleres na conformación do novo Goberno alemán. 

Sinfonía neoliberal de M.Rajoy

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

España vive un avatar político sen precedente, ata o extremo que para afianzar o neoliberalismo suspendéronse de facto aspectos esenciais da Constitución, e todo, á marxe dunha cidadanía expropiada do seu poder constituínte e unha soberanía popular convertida en mera retórica

O Partido Popular persistindo na súa dinámica de manipulación, asocia interesadamente a taxa de crecemento coa saúde económica do país, a sabendas que o seu índice non garda relación de correspondencia co desenvolvemento funcional da nosa democracia, pois resulta evidente que os rendementos xerados pola situación de bonanza que preconizan, en nada reverten en aspectos como a educación a sanidade pública, nin por conseguinte en melloras sociais e de benestar da cidadanía, é dicir, o crecemento económico español do que alardea o Presidente Rajoy máis que reportar melloras no desenvolvemento social acentuou a súa deterioración.

 A ninguén debese resultar sorpresiva esta tendencia cara á involución, de ter presente que a oligarquía logrou desde moito tempo atrás que os seus intereses convertésense nos preferentes do Estado, e iso, porque os grupos de poder económico apropiáronse da clase política - salvo de contadas excepcións - utilizando o resorte da corrupción como divisa de pago de tan degradante transacción.

Sobra dicir por tanto que a soberanía popular que teoricamente sustentaba o modelo democrático urdido na Transición foi progresivamente suplantado polos grandes oligopolios, sendo na actualidade eses poderes fácticos quen en realidade toman as decisións fundamentais e fixan as liñas de actuación convertendo dese modo a os teóricos órganos de representación cidadá en meras comparsas de ratificación dos seus intereses. 

E o que é peor, coa participación cómplice de quen non exercendo como tal , seguen arrogándose a condición de representantes da vontade popular e referendando desde a súa deslealdade os excesos perpetrados por esta elite de traficantes do alleo, ao revestir os seus actos de lexitimación a través dunha lexislación formatada  a medida, á que logo, para maior empaquetado acuñan con sinal de economía de mercado.

Xa está ben por tanto de simulacros, non cabe que os artífices materiais da crise eríxanse agora en redentores tentando converter os indicios de crecemento económico nun fetiche ao que hai que render acatamento , pois por máis que o PP pretenda utilizar politicamente este patrón como referente da súa xestión, cando é unha pequena minoría quen toma rendemento do rexurdir económico mentres que o resto segue igual ou empeora, folga a utilización de altanerías propagandísticos.

Cando para medir o valor da economía, están a destruírse moitos factores que contribúen ao benestar humano, a utilización da devandita acepción en positivo resulta ademais de insolente unha broma de mal gusto totalmente inadecuada.

 O que aquí estase a dar  é unha adulteración planificada da realidade, onde a clase política gobernante utilizando a terxiversación estatística e a mass media da súa corda, dedícase a difundir enganosamente datos que difiren da realidade en aspectos tales como o incremento do PIB, o emprego xerado , a redución da taxa de paro, etc, coa única finalidade de crear unha realidade virtual da situación do país a través de " datos macro" ao só obxecto de configurar unha prosperidade artificiosa, e con iso facer crer que a estabilidade da nosa economía é incuestionable. 

A xulgar por tal actitude, do que se trata é de marear a perdiz, é decir, manter a indefinición para burlar a realidade e así seguir sostendo a falacia que a nosa economía está a crecer de forma sostida; aínda cando, aspectos como os inusitados índices de pobreza, a precariedade no emprego, a redución das pensións, a desprotección dos traballadores autónomos e as dinámicas de estraperlo na educación e a sanidade fagan que teñamos que encararnos a ese espello que desde as filas do PP non queren que nos miremos para que a farsa continúe . 

Este Goberno coa súa dinámica política e a súa marcada relación de dependencia dos mercados financeiros, deu mostras sobradas da súa falta de vontade para lograr que España funcione de forma debida e para instaurar un vínculo efectivo entre crecemento económico e progreso social, e este exercicio de negación non é froito da casualidade senón do obxectivo político que desde sempre sostiveron os gobernos do Partido Popular, en liña a impoñer a integración do país na orde neoliberal.

Por iso é polo que a única intención do Goberno de Mariano Rajoy é conducirnos coas súas prácticas cara á consolidación dunha democracia oligárquica de trazo estrutural marcadamente anti-social, cuxa finalidade comporta en si mesmo a sanción legal dun modelo de redistribución da riqueza anacrónico, onde a cidadanía desposuída da mesma véxase compeleda a sustentar o proceso de acumulación e concentración de capital nas mans duns poucos. 

Ante tan dramática realidade, marcadamente perniciosa para a cidadanía, os "duros axustes " do Partido Popular non fan máis que agravar a situación, que lonxe de resolverse vén acentuarse pola presión de tiranía dos especuladores do mercado e a complicidade duns políticos sen principios nin conviccións, non quedando por iso outro remedio, que actuar en defensa propia e iniciando en réplica un proceso de loita e de mobilización colectiva da sociedade civil.