Si hai diñeiro

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Enxalzar o crecemento económico e ao tempo minguar poder adquisitivo ás prestacións dos pensionistas, é recoñecer a nula autoridade que ten o PP sobre a economía do país, que coa súa compracencia desempeña en exclusiva a oligarquía financeira

Os grupos de presión económica nun afán de dominio global non se conforman con influír sobre o poder Executivo, senón que optan por tomar directamente o poder político infiltrando a colaboradores da súa corda na órbita dos ámbitos de decisión, para así facer posible que o contrabando financeiro fágase dono da situación posibilitando con iso que a economía especulativa tome primacía sobre a economía produtiva e impedindo así todo impulso dinamizador cara a un modelo de desenvolvemento estable e compensado. 

A compracencia do PP e a súa resolta lealdade para con estes emisarios das altas finanzas que actúan en detrimento dos dereitos da cidadanía, constátao a súa incondicional adhesión ás súas prácticas, o seu consentimento coa desvalorización democrática e a súa conivencia coas dinámicas do credo neoliberal que caracterizan o seu facer político

 Se a iso engadimos que a súa implicación coa corrupción garda mais analoxía coas prácticas dunha asociación para delinquir que cos seus propios obxectivos estatutarios, a ninguén debe estrañar , que a súa integridade brille pola ausencia , e que por tanto resulten ser os directos responsables da fractura do sistema, da decadencia institucional e da situación de degradación que padece o país. 

Para maior abundamiento, nula fiabilidade pódeselle outorgar por tanto a quen a pesar do seu posicionamento e implicación non repara en enganar aos cidadáns nas campañas electorais con formulacións falsas e promesas que de antemán sabe que non cumprirá 

Dinámica carente de toda ética, propia dos adictos á mentira e habitual en quen nin sente estima, nin o mínimo respecto pola democracia, aqueles que non reparan en traizoar a confianza dos electores, ao só obxecto, de satisfacer como única meta a súa desmedida ambición por instalarse no poder. 

Non cabendo por tanto máis subterfuxios, pois o certo é que a quebra do noso modelo de convivencia non obedece a unha situación accidental, senón que a xulgar polas políticas de recortes e austeridade defendidas polo PP, o seu proceder atende a unha estratexia planificada, que ante a disxuntiva dun desenlace inclínase por abolir a democracia para facilitar o rescate dun capitalismo regresivo e autoritario 

E todo, porque o neoliberalismo que guía o facer político de M. Rajoy é en si mesmo a base argumental de tal tendencia. 

A ninguén debe estrañar que tras décadas de singradura neoliberal o resultado dos axustes sexa demoledor para as clases traballadoras e populares quen en razón á súa vixencia ven diminuídas a súa rendas do traballo, precarizados os seus dereitos e coartado o seu ascenso social, como consecuencia da negativa dese poder económico a contribuír debidamente coas arcas públicas e cos gastos comúns; optando en alianza co PP en converter a crise económica nunha crise de dereitos, e en consecuencia, nunha ameaza para a dimensión emancipadora da democracia como ou evidencia a realidade do país. 

É por iso que cando o Presidente do Goberno di que non hai diñeiro para afrontar unha subida racional das pensións, con tan extravagante afirmación o que verdadeiramente está a comunicar é que a súa preferencia política non está orientada a satisfacer de ningún xeito o ascenso social da cidadanía senón en garantir a estabilidade e os desmedidos beneficios dos seus aliados que non son outros que esas elites financeiras e empresariais. 

Iso vén delatar que os mesmos que nos conduciron á crise económica manteñen o seu empeño en utilizar a mesma matriz para impoñer políticas impopulares, aplicando idénticas prácticas e coa pretensión de seguir repercutindo á sociedade a cuantiosa factura da corrupción política así como os desmáns financeiros da oligarquía neoliberal.

Desde que Rajoy tomou posesión de a presidencia do Goberno o quebranto causado ás arcas públicas pola corrupción e o rescate bancario supuxo un impacto de 588.000 millóns de euros, unha descomunal contía que en resarcimento foi repercutida en minoración da prestación de políticas sociais, algo inaudito e falto de todo código ético ao estar probado que a formación que dirixe M. Rajoy é o primeiro partido imputado na democracia por financiamento ilegal, como tamén que a sede oficial da devandita organización en Xénova 13 e por tanto a súa residencia política foi reformada integralmente utilizando diñeiro negro para o seu financiamento 

Pola súa traxectoria de turbias connotacións cos poderes fáticos e o seu distanciamento dos principios democráticos, resulta obvio que quen desde a Presidencia do Goberno conduciunos ao actual desastre, e utilizando o mesmo repertorio de despropósitos insiste en facer política ás costas da xente, poida que sexa o colaborador ideal para os mercados financeiros, pero nunca o chamado a cumprir a función executiva que o país necesita para endereitar o seu rumbo, rescatar a democracia real, reconciliarse coa cidadanía e resolver o acumulado das súas problemáticas.

E isto é o que deben saber os directos afectados, para en boa lóxica procedan en consecuencia.