¡SAN SILVESTRE, MEIGAS FÓRA!

PUBLICADO 29/12/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Agora resulta ser  o momento apropiado  para que se impoña  a maioría combinada,  cambiando o seu  discurso de mínimos  para entrelazar interese entre todos os sectores sociais que están a padecer  idénticos  problemas.

Deixamos atrás o día dos inocentes coma se tal cousa fora, pois  a súa conmemoración  ten perdida a condición distintiva de outrora para transformarse  nunha reiteración onomástica, tendo en conta que no presente, cada día do ano de forma usual,  os sufridos moradores  deste país  vimos dados  a espertar en compañía  dunha nova  inocentada.

Se a data de onte traía ao calendario a sinistra decisión de Herodes, aquel tirano que para afianzar o seu reinado exterminou a uns inocentes recen nacidos coa intención  de acabar    co Mesías como anunciado  rei dos xudeus.

Agora, a xudiada é outra, aquí o  papel opresor susténtao o  neoliberalismo inspirador  do    Tratado de Maastricht, aquela inocentada que  consistiu en crear unha  unidade monetaria  á marxe da obrigada unidade política, e cuxa posta  en práctica  como non podía ser doutro xeito,  arrastrounos ao estado de colapso que sufrimos actualmente en razón á permisividade outorgada aos mercados  financeiros,  a quen,  ademais de eximir  de responsabilidade polos  excesos cometidos  outorgáronselles plenas atribucións   para establecer  normas en materia de política económica, do mesmo xeito, que autoridade con carta de poder suficiente  para impor disciplina de interese aos países endebedados co  único propósito  de satisfacer  as súas cobizas.

Para iso contouse coa vergoñenta colaboración da   clase política dos gobernos de quenda,  que voluntariamente, depuxeron  os seus contraídos cos electores  para xogar o papel  de cómplices executores de recortes e demais  medidas de austeridade, ao só efecto  de favorecer   o logro  de tan perversa finalidade, cando a súa  verdadeira  encomenda debese  virar en dirección contraria, esforzándose por establecer  unha Europa distinta, onde se impoña  unha nova estratexia de crecemento, retómese  o control político da economía, establézase a uniformidade continental  das políticas  impositivas, salariais e sociais  como asemade instáurese a homoxeneidade de regras para o financiamento da débeda.

Mentres  estas solucións non se impoñan, mais que reconducir   o proceso de integración europea, estarase a demostrar non ter aprendido dos erros, sen decatarse que coa utilización do medicamento incorrecto como as actuais políticas  de restrición  en recortes salariais e severos programas de austeridade, para nada remediaranse os problemas económicos; pois con tales medidas,  tan só acentuarase a inestabilidade agravando a conflitividade social. Caldo de cultivo inapropiado  para crear as condicións  adecuadas a unha  reactivación  responsable.

En texto breve, cabe  lembrar  que a actual crise económica non tivo a súa orixe en motivos  empresariais  de actividades afectas  á economía produtiva,  como tampouco en razóns  de carácter laboral. Con todo, ambos os aspectos son claves para  acadar unha  resposta  política á actual deterioración, sendo  necesario  proceder coa maior celeridade para lograr o aproveitamento das  cada vez mais reducidas sinerxías, suposto contrario o risco de perda    de potencialidades pode converter o posible en inviable.

Aspectos como os  420.150 profesionais que tiveron de   abandonar o país  nos nove primeiros meses deste ano, as  máis de 390.000 pemes que non conseguiron  reflotar a crise, sumado á cruenta  destrución de emprego cuxo teito vai  camiño dos  6 millóns de parados, no seu conxunto, son indicadores  cuxo contido toma razón de ultimato, de desafío entre o  agora ou nunca. 

O reto está servido, agora resulta ser  o momento apropiado  para que se impoña  a maioría combinada,  cambiando o seu  discurso de mínimos  para entrelazar interese entre todos os sectores sociais que están a padecer  idénticos  problemas,  e evitar con iso, que os grupos oligárquicos sigan manexando ao seu antollo e impondo  as súas medidas de conveniencia camufladas de receitas vantaxosas para o resto da sociedade.

Para o logro desa finalidade,  os traballadores teñen de erradicar  a contraditoria simplificación sobre  a natureza da función social do empresario, creando distingo entre os tipos  de empresas  e asumindo  que a consecución do seu benestar    está estreitamente vinculado a un  funcionamento empresarial    que non admite desatención  se o interese conxunto é  alcanzar un novo tipo de estrutura produtiva, sólida e eficiente. 

Claro que outra solución  sería  que o Presidente Rajoy se liberase do maleficio    dunha  fada xermánica  que lle cativa a sensatez, e nada mellor  para romper o feitizo,  que a noite do 31,  día  de San Silvestre, acuda ao aquelarre que as bruxas celebran no seu lugar de veraneo  na pontevedresa praia da  Lanzada,  levando como  amuleto a gaivota do PP, para que as oficiantes conxúrenlle o mal,  afastando a modo de ensalmo  a fascinación que lle irradia  a perversa alemá, para que poida  así iniciar o  ano afrontando aquilo  que electoralmente  comprometeu cos cidadáns e que deixou extraviado como Presidente na  súa primeira viaxe a Berlín.

A todos os lectores boa saída de ano e mellor entrada.

ENTRE O ABSOLUTISMO E A BICEFALIA

PUBLICADO 22/12/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

O   figurante  presidente do Goberno e presidente á súa vez  do PP, Mariano Rajoy, é un dignatario  de cartón pedra, un mero  brazo executor  dunhas políticas  nas que non ostenta condición de autor.......

Pouco ecuánime sería  aquel pai  de familia   que decidise reprender  aos seus fillos  polos males que outros causaran. Pois aínda que resulte incrible  esta lamentable actitude é a práctica que  o presidente do Goberno está a utilizar  contra a maioría social, contra unha masa cidadá   que non tendo  arte nin parte na hecatombe que sofre  o país, inexplicablemente imponlles o pago dunha factura por danos e  prexuízos  causados. 

Curiosa distribución de cargas cando simultaneamente  exime de culpa aos auténticos artífices  da desfeita, a esa  alianza de intocables que amparados nunha singular patente  de corso, impunemente, fan recaer   na sociedade as  consecuencias das súas perversidades. Agravante  conformidade  de quen en exercicio  das súas funcións  tería  obrigado  botarlles encima  o estricto peso da lei.

A precedente introdución,  sería unha censura apropiada para espertar sensibilidades  sempre que  Rajoy e os membros  do seu Executivo fosen persoas con arraigamento democrático e tivesen asumido por firmes os seus  contraídos electorais, pero está visto que  para  esta xente    a  política non é sinónimo  de integridade senón un recurso para alcanzar os seus reaccionarios obxectivos, e por tanto son  insensibles a toda crítica, manténdose   dispostos  a reprimir canto movemento  de masas  perturbe a consecución  da  súa finalidade ideolóxica, que non é outra, que a posta en práctica   do neoliberalismo mais intransixente, non só na súa vertente económica senón tamén  na negación dos dereitos sociais. 

Inútil traxectoria cuxo único resultado lles conducirá á ingobernabilidade e á perda absoluta  da  estabilidade política que recomenda a situación. 

Esta actitude  ten  mais censura se cadra,  ao contrastar que a través de simulacros  estratéxicos  estes nostálxicos mantiveron oculta a súa finalidade   durante os comicios, coa nociva intención de practicar    o furtivismo electoral, e a través do engano,  alcanzar a maioría folgada que lles facilitase  levar a termo os seus escondidos  propósitos.

No entanto, para tomar encontro coa realidade, débese precisar  que  o noso  figurante  presidente do Goberno e presidente á súa vez  do PP, Mariano Rajoy, é un dignatario  de cartón pedra, un mero  brazo executor  dunhas políticas  nas que non ostenta condición de autor,  por canto foron  tramadas polo  núcleo duro conservador desde   o seu laboratorio ideolóxico  FAES, o think tank do PP,  unha fundación privada sen ánimo de lucro que teoricamente traballa no ámbito das ideas e as propostas políticas, pero que na práctica é a  verdadeira xefatura do goberno con Aznar á fronte.

Personaxe, que sen pasar polas urnas   exerce  de principal  executivo e máximo mandatario na sombra, co obxectivo concreto de impor estritamente as decisións programadas  polos poderes financeiros e a xerarquía ultraconservadora. Toda unha manifestación  indicativa   da ruta  pola que teñen de transitar  as cuestións políticas e as económicas, e cuxo mensaxe subliminar non é outro distinto que  a volta a tempos pretéritos

Á marxe da intromisión en facultades impropias,  o incongruente neste alarde de poder,  é, que tras a  prepotencia do cidadán Aznar , despístase   un historial pouco exemplarizante  que deixa en evidencia a súa integridade  política, a pesar do  seu empeño  narcisista en proclamarse    como    un "prohombre" aos ollos  da  sociedade. Resultando toda unha mostra de indecencia,  ver a este redentor de males alleos adxudicar penitencia de austeridade a torto e a dereito, mentres a súa fundación FAES, ingresa vía subvenciones públicas 9283 euros diarios  desde a súa constitución  no 2003;  excedido importe  que acumulado na temporalidade,  pechará o exercicio do 2012 cunha cifra superior aos 30 millóns de euros.

Pero quen agora instalado na  súa arrogancia  característica, tenta asiduamente dar leccións de bo goberno, é o mesmo que en primeira instancia,  coas súas ocorrencias, creou a burbulla inmobiliaria a través da   modificación  que o seu Goberno impuxo ás entidades financeiras para facilitar o cambio de tipos fixos a variables.  Extremo este que derivou nunha  "orxía de crédito", unha ilusión  narcotizante interrompida polo espertador da realidade. Dando orixe a unha crise, que se mire por onde se queira,  ten neste  precursor o seu máximo responsable.

Por se iso fose pouco, este firme defensor da austeridade e os recortes  autoexclúese do marco de repercusión. E así,  mentres o común dos mortais   ve afectado seus intereses; os seus,  ademais de disparatados, mantéñense invariables como é o caso da súa pensión vitalicia  de 80000 euros,  a prestación de 200000 euros que percibe da eléctrica  Endesa, ou a retribución dos 133000 euros de News Corporation, e  outras suculentas  remuneracións.

Por tanto  debe entenderse que esta persoa non alberga  talante moral para  instruír austeridade nos demais, e moito menos  para impor un  modelo neoliberal, que en se mesmo é o freo que impide  dar resposta aos principais problemas que veñen afectando á nosa  sociedade.

A todos os lectores, Bo Nadal e Feliz Ano 2013

A INFUSIÓN DOS ALQUIMISTAS

PUBLICADO 15/12/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

A dirección destes organismos non debe estar personalizada por quen ten despistado o principio de neutralidade, por quen vía manipulación se empeña en converter estas plataformas independentes en sucursais do partido político da súa afinidade ou conveniencia.

Salvando algunha que outra  excepción  que aínda sendo poucas "habelas hainas",  a gran maioría dos axentes sociais que engloban  as organizacións participativas do empresariado e traballadores, como instrumentos de representación, actualmente  non responden para nada coas expectativas que alimentaron a súa natureza, por canto a tempo presente,  a súa capacidade de influencia sobre as  políticas do país quedou relegada a un todo testemuñal. Feito ocasionado pola súa total  perda de imparcialidade, sendo boa proba de tal afirmación,  o despregado gregarismo  dos seus cadros dirixentes mais proclives a gardar custodia  de siglas partidistas  e culto a subvencións  administrativas, que a impor o rigor e a disciplina que require a defensa do interese colectivo dos seus representados.

Procede afirmar por tanto que estes actores aínda ostentando o  mandato  de representación dos dous colectivos mais significativos   da economía produtiva do país, contra todo prognóstico, cando as esixencias da crise imponlles se cabe maior grao de implicación na toma de decisións sobre  contidos de materias que lles son propias, limítanse  a referendar ou reprobar o asunto tomando como único criterio, a afinidade ou disparidade acorde ao signo político do goberno de quenda. É dicir, estes portavoces polo explicado abandono das súas funcións, é evidente que  exercen o papel de axentes políticos, enredados en opacos  proveitos ou aliados ao mellor postor, unha reprobable actitude que obriga a unha reflexión sobre estes instrumentos de representación.

Con esta  percepción  non se trata de cuestionar a validez  das  organizacións patronais e sindicais, moi ao contrario, pois a súa necesidade  é  desde todo punto incuestionable e nun escenario tan complexo como  o presente poderiamos afirmar que  mesmamente  imprescindible. O que si hai que mudar é a súa operativa  funcional, apeando da súa cúpula a ese staff de ferventes prosélitos, a ese cadro de dirixentes  que sen reparo impoñen a súa parcialidade  sobre a obrigación de defensa do interese colectivo  dos seus representados. A dirección destes organismos non debe estar personalizada por quen ten despistado o principio de neutralidade, por quen vía manipulación se empeña en converter estas plataformas independentes en sucursais do partido político da súa afinidade ou conveniencia. Censurable actitude, pola que cabe preguntarse a quen representan hoxe en día a patronal e os sindicatos como  axentes sociais.

Tal  interrogante non debe sorprender en absoluto; o que si ten de causar asombro  é a mutación no tempo  de certos dirixentes sindicais, aqueles que durante o mandato socialista, silenciaron a maior desfeita  do mercado laboral. Véxase tan só a evolución do desemprego desde finais de 2007 a 2010, cunha  taxa que do 8,3% pasou ao 20,1%,  diferencial que ampliou o desemprego en 2,86 millóns de persoas. Alarmante alteración que os representantes dos afectados non quixeron percibir, mentres escoitaban  a sinfonía das catro estacións socialistas: a negación da crise, a aterraxe suave, os brotes verdes e a suave recesión.

Aquela relación harmónica, viuse alterada polos primeiros recortes do goberno socialista, pero non pola  reacción dos sindicalistas que por todo testemuño despregaron  unha campaña de marcada suavidade,  senón polo movemento de funcionarios que co seu levantamento superaron a  xerarquía sindicalista, quen sorprendidos, gardaron as aparencias a través da folga do 29 de setembro do 2010,  que por extemporánea resultou un fracaso idéntico á propia  aplicación daquela reforma que contra toda previsión  non creou nin un só posto de traballo.

Se coa chegada do novo  executivo o divorcio do oficialismo  sindical co poder fíxose patente, o certo é que antes de optar por posicións de confrontación, veladamente,  os sindicalistas ofertaron ao novo Goberno unha moderación nas súas demandas a cambio de preservar integra o financiamento público  das súas organizacións. Todo un expoñente de desacreditada integridade.

A representación  empresarial CEOE,  dun conservadorismo empedernido,  está dominada pola gran patronal sendo significativo  que a anterior directiva  encabezada  por un presunto delincuente, exercese como lobby de poder aprisionando  ao  anterior goberno  até o extremo  de impor ao ditado os primeiros recortes sociais. Práctica proseguida, pero agora en avinza co novo Executivo, favorecendo os seus propios intereses  en prexuízo do interese xeral,  chegando ao extremo de bater contra sectores  da súa propia estrutura como resultan ser as Pemes e  os autónomos.

En resumo, o que si comparten  ambos os grupos,  sindicatos e patronal,  é un gran negocio engraxado con diñeiro público cuxa  achega de fondos ascende a 1.300 millóns de euros, ao que hai que  engadir unha frota de 45.000 liberados. 

É visto pois, que con esta cuadrilla de indolentes  vai ser farto difícil pór rumbo  ao futuro.

ESPAÑA: UNHA FÁBRICA DE POBRES

PUBLICADO 07/12/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Aplicar fórmulas  de realidades opostas  como remedio  aos problemas  da nosa singular   idiosincrasia é refugar toda  alternativa de solución

Os  últimos   datos sobre o   desemprego sitúannos  nunha  posición dramática, pero non polo incremento   do paro en se mesmo, pois tal expoñente  sería un todo circunstancial se a súa motivación fose unha continxencia conxuntural. O verdadeiramente  tráxico  é que  neste país unha de cada catro persoas que queren traballar non atopan emprego.  Antollándose se cabe mais  angustioso, comprobar  que esta desfavorable  tendencia progresa en razón inversa ás  "máxicas" receitas que o goberno de Rajoy impuxo unilateralmente  como remedio  paliativo ao  problema.

O fracaso da política de emprego  do actual Goberno   non pode ser mais estrepitoso, e o seu efecto perverso  confírmao o aumento do paro nun 11,02%; referente de contraste  desde a toma de posesión do PP. Ao parecer  o actual executivo, está   mais atarefado en malgastar o diñeiro público  recubrindo as artimañas especulativas  da banca, que en dar solución efectiva á maior lacra social que directa ou transversalmente  afecta o conxunto da sociedade.  Extremo que provoca   unha  alarma social de primeira magnitude, por canto, o grao de exclusión  pasou o limite do levadío, cando os feitos delatan que ademais dos afectados nominais, máis   de 1,8 millóns  de familias  teñen a todos os seus membros en paro, esgotando prestacións  e sen expectativas de futuro. 

Cando o sector inmobiliario como  detonante  da crise, provocou unha desaceleración de actividade  en amplos segmentos   da estrutura  produtiva, antes de que o seu efecto  estendérase    causando unha onda de destrución de emprego e de peches  de empresas, non era  a reforma laboral  o antídoto apropiado para a ocasión,  senón, a posta en marcha dun plan  de medidas  de transformación  e reequilibrio intersectorial.

Un plan que sen ser unha panacea  de reacción automática, si exercería como  atenuante, evitando que os acontecementos desbordasen a situación e que a taxa de paro alcanzase  o actual 25,03 por cento da poboación activa, cuxa  repercusión  cifrada é de 5.785.396 persoas desempregadas, novo record e a contía máis alta de todos os  tempos.

Deste cómputo, coincidente coa chegada ao Goberno do Partido Popular, o paro aumentou en 800.000 persoas, período,  ao que hai que engadir igualmente 836.000 postos de traballo destruídos por extinción de actividades empresariais.

Despois de cinco anos de crises, logo dun lustro  de continua destrución de emprego; os datos expostos botan por terra o postulado  de quen insisten en defender  a política de férreos  recortes como método xerador   de reactivación económica  e da   creación de emprego. Por canto, é   indiscutible  que a prorroga desta inútil  rutina  o único que acentuará  será o efecto contrario, é dicir, reafirmará  o estancamento económico e o persistente desemprego, cuxa traxectoria se fará  mais  pronunciada e ascendente,  aspectos, que causarán dinámicas de maior empobrecemento, avultando os actuais conflitos de cohesión social e destrución do tecido produtivo. 

Aplicar fórmulas  de realidades opostas  como remedio  aos problemas  da nosa singular   idiosincrasia é refugar toda  alternativa de solución. Por tanto, se a  intención do goberno fose  afrontar seriamente o problema do desemprego, no canto de utilizar fraudulentas  hipóteses,  debese facer uso do rigor  entrando nas  causas da súa orixe, para así,  realizar unha diagnose realista, promovendo en razón ao seu contido  políticas coherentes, argumentadas e sustentadas.

Hase de deter  o proceso, débese   mudar a tendencia reorientando o  actual modelo neoliberal e aplicando en suplencia solucións reais, pois resulta un despropósito fundar as expectativas de creación de emprego na reactivación da perniciosa economía especulativa cando é de sobras coñecida  que tal elección  ademais de ser o arranxo de nada, ampliará o tempo perdido, á vez que   agravará o estado de desemprego convertendo ao país na maior fábrica de pobres de Europa.

Vai sendo hora que os membros do Executivo se decaten e saiban que  por encima do problema do desemprego está o verdadeiro detonante do mesmo, a verdadeira  causa  do conflito,  que non é outra que a inexistencia de mercado laboral. A crise levouse por diante o 20 % do tecido empresarial e mentres ese tecido non se repoña continuará en ascenso a elevada taxa de paro; interrupción escasamente  probable ao proseguir a desaparición  interminable da masa empresarial  creadora de postos de traballo, cuxo alcance cifra xa un  significativo 24,6%.

Rescatar a estrutura produtiva e reaxustar a súa diversificación sectorial, esta ten  de ser a finalidade esencial, e mentres a Administración  tan só estea atenta aos mandatos da Europa financeira, relegando  este obxectivo transcendental ao ostracismo, non só continuará  o desemprego senón que  incrementará o seu ascenso de forma incesante.