ESPAÑA: UNHA FÁBRICA DE POBRES

PUBLICADO 07/12/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Aplicar fórmulas  de realidades opostas  como remedio  aos problemas  da nosa singular   idiosincrasia é refugar toda  alternativa de solución

Os  últimos   datos sobre o   desemprego sitúannos  nunha  posición dramática, pero non polo incremento   do paro en se mesmo, pois tal expoñente  sería un todo circunstancial se a súa motivación fose unha continxencia conxuntural. O verdadeiramente  tráxico  é que  neste país unha de cada catro persoas que queren traballar non atopan emprego.  Antollándose se cabe mais  angustioso, comprobar  que esta desfavorable  tendencia progresa en razón inversa ás  "máxicas" receitas que o goberno de Rajoy impuxo unilateralmente  como remedio  paliativo ao  problema.

O fracaso da política de emprego  do actual Goberno   non pode ser mais estrepitoso, e o seu efecto perverso  confírmao o aumento do paro nun 11,02%; referente de contraste  desde a toma de posesión do PP. Ao parecer  o actual executivo, está   mais atarefado en malgastar o diñeiro público  recubrindo as artimañas especulativas  da banca, que en dar solución efectiva á maior lacra social que directa ou transversalmente  afecta o conxunto da sociedade.  Extremo que provoca   unha  alarma social de primeira magnitude, por canto, o grao de exclusión  pasou o limite do levadío, cando os feitos delatan que ademais dos afectados nominais, máis   de 1,8 millóns  de familias  teñen a todos os seus membros en paro, esgotando prestacións  e sen expectativas de futuro. 

Cando o sector inmobiliario como  detonante  da crise, provocou unha desaceleración de actividade  en amplos segmentos   da estrutura  produtiva, antes de que o seu efecto  estendérase    causando unha onda de destrución de emprego e de peches  de empresas, non era  a reforma laboral  o antídoto apropiado para a ocasión,  senón, a posta en marcha dun plan  de medidas  de transformación  e reequilibrio intersectorial.

Un plan que sen ser unha panacea  de reacción automática, si exercería como  atenuante, evitando que os acontecementos desbordasen a situación e que a taxa de paro alcanzase  o actual 25,03 por cento da poboación activa, cuxa  repercusión  cifrada é de 5.785.396 persoas desempregadas, novo record e a contía máis alta de todos os  tempos.

Deste cómputo, coincidente coa chegada ao Goberno do Partido Popular, o paro aumentou en 800.000 persoas, período,  ao que hai que engadir igualmente 836.000 postos de traballo destruídos por extinción de actividades empresariais.

Despois de cinco anos de crises, logo dun lustro  de continua destrución de emprego; os datos expostos botan por terra o postulado  de quen insisten en defender  a política de férreos  recortes como método xerador   de reactivación económica  e da   creación de emprego. Por canto, é   indiscutible  que a prorroga desta inútil  rutina  o único que acentuará  será o efecto contrario, é dicir, reafirmará  o estancamento económico e o persistente desemprego, cuxa traxectoria se fará  mais  pronunciada e ascendente,  aspectos, que causarán dinámicas de maior empobrecemento, avultando os actuais conflitos de cohesión social e destrución do tecido produtivo. 

Aplicar fórmulas  de realidades opostas  como remedio  aos problemas  da nosa singular   idiosincrasia é refugar toda  alternativa de solución. Por tanto, se a  intención do goberno fose  afrontar seriamente o problema do desemprego, no canto de utilizar fraudulentas  hipóteses,  debese facer uso do rigor  entrando nas  causas da súa orixe, para así,  realizar unha diagnose realista, promovendo en razón ao seu contido  políticas coherentes, argumentadas e sustentadas.

Hase de deter  o proceso, débese   mudar a tendencia reorientando o  actual modelo neoliberal e aplicando en suplencia solucións reais, pois resulta un despropósito fundar as expectativas de creación de emprego na reactivación da perniciosa economía especulativa cando é de sobras coñecida  que tal elección  ademais de ser o arranxo de nada, ampliará o tempo perdido, á vez que   agravará o estado de desemprego convertendo ao país na maior fábrica de pobres de Europa.

Vai sendo hora que os membros do Executivo se decaten e saiban que  por encima do problema do desemprego está o verdadeiro detonante do mesmo, a verdadeira  causa  do conflito,  que non é outra que a inexistencia de mercado laboral. A crise levouse por diante o 20 % do tecido empresarial e mentres ese tecido non se repoña continuará en ascenso a elevada taxa de paro; interrupción escasamente  probable ao proseguir a desaparición  interminable da masa empresarial  creadora de postos de traballo, cuxo alcance cifra xa un  significativo 24,6%.

Rescatar a estrutura produtiva e reaxustar a súa diversificación sectorial, esta ten  de ser a finalidade esencial, e mentres a Administración  tan só estea atenta aos mandatos da Europa financeira, relegando  este obxectivo transcendental ao ostracismo, non só continuará  o desemprego senón que  incrementará o seu ascenso de forma incesante.