DELIRANTE AUSTERIDADE

BLICADO 01/12/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

O grave do asunto  é, que  tras ese dogma de austeridade  que os  promotores  "populares" venden como receitario infalible da reactivación económica,  escóndese  a maior das mentiras imaxinables.

Se un ano atrás España era o epicentro da crise do euro, doce meses despois o sismógrafo  financeiro detecta signos de empeoramento, por canto, en termos reais o crédito esborrállase un 6%, e  tal oscilación é  indicativa  que lonxe de recuperar a estabilidade acentúase a sísmica da recesión. Noutras palabras imos  de mal a peor.

Ao parecer as receitas neoliberais  do PP non forneceron o   efecto  que auguraban; máis ben todo o contrario. Así, cando nove meses atrás o ministro De Guindos, sinalaba que coa reforma do sistema financeiro o crédito fluiría en utilidade das familias e as empresas, agora, co paso do tempo,  a evidencia  destapa a verdadeira realidade  deixando  ao descuberto   xusto o contrario, tal é, que o crédito ademais de non recuperarse afúndese, e con iso abúrase o retroceso do  financiamento.

Resulta unha obviedade, pero hase de afirmar  que cando o crédito non circula a actividade  produtiva  paralízase,  á vez que se estanca  a xeración de riqueza  facendo  inviable toda  iniciativa de reactivación como consecuencia  da prórroga do  bucle deficitario.

En primeiro  termo a causa desta  situación extrema,  vén influída polas  incoherentes políticas de contención  e a delirante  austeridade aplicada polo Goberno conservador; polos adversos recortes , polo inadecuado e desigual  incremento  do esforzo fiscal, engadindo a iso, a  contracción no investimento público. En síntese,  o fracaso débese  á aplicación  dunhas medidas  de axuste de contido  altamente  paralizante.

No entanto, parecendo completa  tal  conclusión, o asunto  é moito máis complexo e enredado, debendo asumirse  que  a cúpula política do Estado con Rajoy á fronte, por mais aparencia que tenten proxectar, o certo é que   non teñen atribuída condición  executiva para planificar  libremente  a política  económica  do país. Os actuais membros do goberno asumen por único labor  exercer de " aperta roscas" ás ordes impostas polo Banco Central como disciplinado capataz e subordinado axente ao mandato do  Bundesbank, quen sen dúbida cuestionable, é o verdadeiro executivo e  auténtico  "xefe de taller" nesta contorna  atípica onde as desigualdades chámanse Europa.

O grave do asunto  é, que  tras ese dogma de austeridade  que os  promotores  "populares" venden como receitario infalible da reactivación económica,  escóndese  a maior das mentiras imaxinables, pois a verdade é outra  e distinta.

Resulta que durante o auxe inmobiliario  a banca alemá  viu en España o escenario apropiado para lucrativos investimentos, e ao amparo de tal  percepción  investiron grandes sumas de diñeiro,  ben fose  a través de adquisición  de activos  financeiros  inmobiliarios ou utilizando como fórmula a compra de débeda soberana, investimentos que lles reportaron uns  beneficios incalculables. 

Pero  a cobiza desmedida  e a falta de previsións fixo que a explosión  da burbulla inmobiliaria  colléselles co paso cambiado, creándolles unha forte conmoción pola exposición ao risco do  capital que mantiñan prestado á banca española  e as dúbidas  de solvencia  pola   mutación sobrevida. Nesta tesitura a banca alemá para garantirse o reintegro da débeda, reaccionou  movendo  ficha en dúas frontes; o político, coa intervención  da Chanceler Merkel,  e o financeiro, establecendo como lobby de dominio  directrices de control sobre  o  Banco Central.

A estratexia foi perversa; politicamente  coa colaboración necesaria do PP e PSOE  impúxose  unha reforma constitucional express que ademais de encadear a autonomía do país, outorgou prioridade absoluta  ao pago da débeda, e parellamente por aquilo de evitar imprevistos, ditouse ao BCE, ordenes inversas á compra de débeda  dos países en crises, aínda cando tal decisión é oposta  ao que ditan as funcións da entidade.Establecidos os métodos, tocaba pór en funcionamento os  plans  de actuación, consistentes na  aprobación do rescate bancario e a posta en práctica  das medidas de recorte e austeridade. Obxectivos disfrazados de medidas  necesarias para a  reactivación,  cando certamente, ambas as accións teñen por idéntica e única finalidade, saldar as débedas cos bancos alemáns.

Por iso, mente quen afirma  que  o rescate bancario  é  un balón de osíxeno  para a nosa economía, cando o certo é,  que tras  esa finxida recapitalización, subxace unha operación  finalista adscrita  ao pago desa  débeda. Revelación  expresiva  de que   o crédito a empresarios e familias, non está nin se lle espera.

Mente de igual forma, quen prodiga como real a falsidade de adxudicar  á reactivación o saldo provinte  dos  recortes en infraestruturas, educación, sanidade, extras de funcionarios, ou de incrementos fiscais; cando  despois da reforma constitucional é de sobras sabido que calquera  partida de diñeiro público ten carácter de obrigación  contraída cos acredores. 

É obvio pois que o Presidente Rajoy  non goberna, pero si exerce de oficiante protagonista nesta  impresentable cerimonia de engano e confusión.