As aparencias enganan

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

En tanto as coaccións do poder financeiro subxuguen o libre funcionamento das institucións políticas, a saúde da nosa democracia manterase permanentemente baixo mínimos

Coa aprobación formal do sistema constitucional de 1978, todo parecía indicar que a consolidación da Democracia non tiña volta atrás, iso polo menos pénsabamos os que xogaramos un papel comprometido nos anos previos a a apertura política, quen coas nosas accións desde a clandestinidade favorecemos a consecución de un advenimiento mobilizado e diferente.

Homes e mulleres que aínda pertencendo a correntes ideolóxicas diferentes, coincidiamos na contraposición ás accións da ditadura que arrasara e aterrorizara o país nos corenta anos anteriores.

Ao pouco tempo os feitos deron ao traste coas nosas expectativas ao comprobar que a Transición foi realmente o fracaso definitivo da esquerda, e con iso o triunfo da dereita franquista, pois por mais adulteracións que se queiran versionar o certo foi que ao final os corenta anos de ditadura resolvéronse cunha aceptación xeral como consecuencia da infinita a frivolidade da oposición política ao claudicar na defensa dos seus postulados de cambio.

Aquela actitude de entreguismo prorrogou a continuidade dos poderes fácticos do franquismo, que como administradores do poder real instituíron unha tiranía financeira e corporativa coa aquiesciencia da maioría política que deron en chamar  Estado de Dereito; unha manipulación que mantén a súa continuidade desde entón sen que de ningún xeito vísese cuestionado o modelo polos cíclos da alternancia bipartidista. Por iso é polo que nesta democracia erosionada resulte fácil entender que os intereses dos mercados financeiros á caza de ganancias rápidas predomine sobre os intereses das maiorías.

En tan arrevesada  conxuntura mais alá de influír en positivo, o dereito universal ao voto non reporta en definitiva unha corrección política significativa da situación, especialmente cando a maioría dos concorrentes aos comicios máis aló de distincións de aparencia manteñen coincidencia na súa afinidade co credo neoliberal e asumen por iso os ditados e disciplina imposta por unha oligarquía financeira que exerce de verdadeira panca de poder , circunstancia que sitúa aos afíns con esta órbita política no extremo oposto dos menos favorecidos

O fracaso dos partidos convencionais para xerar os cambios nos que creran os seus seguidores é evidente. e iso obedece ao seu abandono de funcións, á súa renuncia para utilizar o poder conseguido nas urnas como - fortaleza - transformadora, unha abdicación que ademais dunha fraude á cidadanía afianza o dominio dos mercados, que utilizan a debilidade institucional para aniquilar as aspiracións emancipadoras dos movementos sociais en vantaxe dos seus propios intereses, o que intensifica por tanto as desigualdades e o recorte de liberdades

As catro décadas de indecente manexo institucional e imparable degradación de España, ademais de deixar sen pulso á democracia, fixeron que a corrupción, o latrocinio, o nepotismo, o malgasto e a incompetencia convertéronse en catálogo da actividade pública, e por tanto no noso referente identitário.

Unha contorna de degradación que ten a súa leitmotiv na total carencia de honradez, no absoluto incumprimento do deber e no feito de encomendar o desempeño da función política a figurantes da peor ralea, ata o extremo, de estar dirixidos por completos mediocres, por suxeitos corrompidos moralmente e politicamente pervertidos. Por un colectivo de aproveitados e incompetentes que alardean de másteres e posgraos onde non os hai , cuxa verdadeira finalidade fala por se soa e a súa desastrosa xestión é de sobras coñecida; políticos de tres ao cuarto, que utilizando o todo vale para conseguir na actividade pública o que xamais lograrían na súa vida persoal e profesional

Cando isto ocorre, e os políticos ademais de atenazar á sociedade civil están subordinados ao poder económico, a cousa toma tinguiduras mais dramáticas se cabe , pois nese contexto, cun poder político inerme cando non cómplice do poder financeiro todo vén indicar, que o noso, mais que un Estado de Dereito é un país de pirómanos políticos que incapaces de sufocar os lumes que eles mesmos prenderon non dubidan en disfrazarse de bombeiros para gardar as aparencias.

Quincalla política que pola súa actitude de servilismo é a causante da crise que nos arrasa e cuxos directos responsables non son outros que os dirixentes do triunvirato neoliberal que conforma na actualidade PP, PSOE e Ciudadanos, pois aínda resultando sorprendente, o que aquí esta a ocorrer é que os mesmos que nos meteron na crise, son agora quen sen cambiar un chisco o seu modus operandi se arrogan capacidade para sacarnos dela; obxectivo totalmente improbable cando a solución proposta segue apostando pola utilización do cóctel da austeridade e o receitario neoliberal, que ademais do seu contrastado fracaso pecha toda probabilidade a repensar a economía en conciliación cos novos tempos e acorde coa realidade do país.