PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia
Permitir que tras o sofisma da estabilidade siga gobernando o país o partido máis corrupto da democracia, equivalería a retrotraer a función política a tempos pretéritos á Transición.
A ninguén que ademais de peitear canas teña dous dedos de fronte,débelle sorprender o maismínimo o patrocinio de Felipe González a un goberno PP / C´s coa abstención do PSOE, pois tal formulación lonxe dunha novidade é algo no que leva traballando desde moito tempo atrás, coa planificada colaboración de destacados membros da caverna mediática e a interesada participación das empresas que conforman o IBEX 35.
Ralea que no seu conxunto admite as eleccións desde o mero formulismo, pero que de ningún xeito acatan como formato determinantes de acceso ao poder de Goberno, que á marxe da representación electoral entenden como reserva exclusiva e coto privado das altas esferas, toda unha expresión explícita do seu desprezo cara á prevalencia que debe ostentar a función política e do absoluto rexeitamento á autenticidade democrática, aspectos que poñen de manifesto o seu respaldo ao predominio do poder e económico sobre a vontade dos electores, como proba o feito cativo de seguir sometendo a capitalización electoral á determinación das elites financeiras.
Un estilo vergoñento de facer política cuxo proxenitor non foi outro que o agora entremetido Felipe González, que no seu momento, desempeñando función á fronte do Executivo desposuíu de todo contido á democracia ata amparar a colonización do Estado por parte dos poderes fácticos, xerando durante o seu mandato como gobernante un balance demoledor, onde o abuso de poder fíxose norma e o rendemento de contas unha ficción, convertendo ao país en campión do endebedamento, colmado de desemprego e saturado de corrupción, todo un estilo deplorable de exercer o poder; é dicir, de idéntica degradación que a agora xerada polo Presidente Rajoy, e cuxa continuidade como sistema vén recomendar no seu alleamento o exasperado ex-mandatario socialista.
Pero tal posicionamento por desatinado que pareza nada ten de improvisación, pois atende a un deseño planificado cuxa finalidade non é outra que a neutralización do seu propio partido, pechándolle acceso como alternativa de Goberno, para así condicionar que todo intento de renovación no seu seo mais que un cambio de rumbo teña o efecto dunh volta ao peor espírito da Transición.
De tal xeito que no ámbito desta conxuntura sexa doada a posta en práctica dunha dinámica política e financeira orientada a liquidar todo intento de soberanía popular e dese modo seguir mantendo sen atrancos a vixente impunidade especulativa e o predominio do poder económico herdado do franquismo, e así soster invariable unha traxectoria política que ademais de converternos en mais pobres siga privándonos de ser donos do noso destino.
Os cambios políticos a positivo nunca deben xerar medos na sociedade, e cando emanan democraticamente do mandato popular como resulta ser o caso na situación actual, entón, non se debe contemporizar ante reaccións involutivas que en boa lóxica deben ser erradicadas sen miramentos, de maneira especial cando os seus artífices como no caso de González, versionando ao seu antollo a realidade tentan levar a termo a estafa de antepoñer a súa fascinación polo diñeiro, a súa adicción polo glamour e polos consellos de administración sobre o inalienábel do interese xeral da maioría social.
Idéntica manobra que a orquestrada coordinadamente polo grupo de ex -ministros do PP, do PSOE e UCD que integrados na Fundación España Constitucional non dubidan en ocultar a preferencia dos seus intereses tras a demanda de conformación dun goberno de idéntico corte, petición acompañada igualmente do suxestivo chamamento á estabilidade política, ao progreso social e á rexeneración democrática, pero omitindo ao completo toda mención de recoñecemento ao cambio político suxerido nas urnas pola notoriedade de 12 millóns de cidadáns.
Sendo pois evidente que aos defensores de "que todo siga igual" interésalle mais que nada a continuidade do seu, pero de ningún xeito, mostran o mínimo interese en poñer solución á situación extrema que de forma asidua sofren millóns de persoas afectadas no esencial nos seus dereitos laborais e sociais.
Se así non fóra, mais que decantarse pola falsa estabilidade de soster en prórroga a un goberno adscrito aos recortes e ás políticas de austeridade, encubrindo o contaxio medular da súa corrupción e financiamento ilegal, tentarían a apertura a un novo tempo político a través dun programa de cambio e un Goberno progresista, que en agrupación de esquerdas, decantásese por asumir como propia a revitalización democrática instituir solidariedade, corrixir a desigualdade, instaurar a solidariedade, establecendo para o efecto políticas económicas que ademais de crear emprego favorezan a xusta redistribución nas rendas do país.
Incluíndo no seu contexto a reforma do marco constitucional en liña a avanzar cara ao federalismo, e todo iso, co obxectivo posto no desaloxo do Partido popular da Moncloa.
Propósito de imposible consecución sen a participación do á esquerda do PSOE, Podemos e EU que ademais de capitalizar a maioría electoral, en confluencia, son as forzas do cambio que conxuntamente con outras están en condición de conducir ao país cara a unha nova etapa da súa historia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario