Industrialización ineludíbel

Tras corenta anos fomentando o desequilibrio sectorial e propiciando con iso a  terciarización da economía, a adversa  conxuntura  do país esixe un  cambio de rumbo, unha aposta decidida pola España industrial como única solución capaz de  reequilibrar  os desaxustes do seu anacrónico tecido produtivo. 

Desde a súa entrada  en escena  os efectos  da   COVID -19 para a  economía foron  demoledores,   mesmo  máis impactantes que os padecidos  en épocas marcadas por conflitos bélicos, co agravante que no marco da Unión  o noso país leva a peor parte, e a explicación  de tan  gravosa incidencia débese en gran medida o menor peso que ten a industria no PIB xenuíno respecto a os seus “socios” europeos.

Sinalando para o efecto que aínda que  o sector manufactureiro  tamén se viu tocado por esta crise, aguantou mellor o seu  embate; mentres o sector servizos viuse repercutido en maior medida  ata o extremo de quedar  afectado por unha  parálise xeneralizada, ou o que é o mesmo, por un  peche case  completo da actividade.

Resulta evidente  que a  terciarización do modelo produtivo fíxonos  máis vulnerables á repercusión  de eventualidades  como o coronavirus , sendo o factor inductor de tal continxencia a  progresiva desindustrialización dun país que corenta anos atrás cedeu a súa soberanía por entrar na UE para abrazar  unha economía centrada  no sector servizos que ademais  de xerar un desequilibrio no ámbito dos sectores produtivos conduciunos  a unha situación  de maior  inestabilidade  no emprego e  de menor fortaleza ante a crise.

Nesta tesitura  todo vén indicar  que aínda sen torcerse a cousa, a recuperación para a economía española será máis complexa e lenta  que para o resto de países da súa contorna, e de persistir no desfasamento, é dicir, de non  mediar un reequilibrio na composición dos sectores produtivos aínda pasando varios anos non se percibirán  indicios materiais de recuperación da actividade perdida.

O  clixé do ciclo anterior está velado e por tanto a súa reprodución é materialmente  inviable, esixindo a situación  utilizar a crise  para  catalizar o cambio e repensar a estrutura fundamental das empresas, os sectores e da economía en xeral;  medidas que en primeiro termo esixen o reequilibrio dos  sectores produtivos, pois todo intento de avanzar  en dirección á diversificación económica, sen establecer como obxectivo prioritario esta premisa  está abocado ao máis estrepitoso dos fracasos.

Incorrer na  tentación de seguir agarrándose ao formato do actual modelo produtivo a pesar da súa notoria obsolescencia, é renunciar  á diversificación do mesmo ,o que equivale a acentuar a situación de deterioración  inducida polas políticas aplicadas  durante as últimas  catro décadas  de equivocada  tendencia. 

Desde a chegada da democracia o envorco habido  na estrutura produtiva do país é tan significativo como alarmante; basta con referir que naquel entón   o peso da industria equivalía ao 34% do PIB, mentres que o do sector servizos representaba o 46,2%. 

Con todo agora, a industria rolda o  16% do PIB, é dicir menos da metade da  potencia que ostentaba, en tanto que o sector terciario  ten  incrementado o seu coeficiente   ata  alcanzar o 79% nunha situación de dominio absoluto, e así, se a efectos de industria a  cifra colócanos por baixo da media europea, o dato sitúase por encima dos países  da Unión    cando o referente  de contraste é  o sector servizos. 

Este acentuado desfasamento   intersectorial é reflexo do triunfo das teses  de quen propugnou durante décadas a substitución natural dunha sociedade industrial por unha de servizos, aínda cando a efectos de manter o emprego os resultados da última crise financeira foron suficientemente explícitos ao poñer de manifesto maior fortaleza  das economías que mantiveron  a participación da industria no seu PIB por encima do 20%.

É por iso que a  reindustrialización do país  tantas veces aparcada non deba facerse esperar por máis tempo.

Incrementar o peso do sector industrial no PIB fronte á agricultura, a construción e os servizos ten de ser  obxectivo inaprazable,  máxime  cando os efectos  da nova crise deixaron  probado que o feito de ser punteiros en turismo  e hostalería non foi a solución de nada senón que acentuou a súa vulnerabilidade, por ser o terciario  un sector que tende a esborrallarse con máis facilidade ante conxunturas adversas contrariamente ao que ocorre coa  industria que polo xeral aguanta estoicamente os envites inducidos.

É materialmente imposible saír da crise  facendo o mesmo que ata o de agora,  sendo por iso condición "sine qua non" afrontar  con toda celeridade  un proceso de industrialización do País, por ser a industria o elemento por excelencia   de estabilidade económica dada a súa capacidade de adaptarse á contorna e aos ciclos económicos adversos.