Habemus minister

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Máis que consumar a indecencia de poñerlle á fronte  dun   ministerio, á fenesa  Yolanda Díaz ten de esixírselle as  explicacións pertinentes  polos actos de pedofilia cometidos desde Esquerda Unida (EU) sendo ela a máxima dirixente do partido, e por tanto, a directa responsable política de tan detestables  feitos.

Polo  obscurantismo e a  carencia de ética que acompaña o seu historial político, o nomeamento de Yolanda Díaz como Ministra non só é inadecuado senón totalmente funesto e irresponsable, tendo en conta  que o seu vínculo protector  co  pedófilo de EU detido no 2016 no Parlamento de Galicia, segue lastrando  a súa deostada integridade e situándoa como referente subsidiario  das   accións legais, que agora  transcorrido o tempo, poidan emprender as vítimas  dos   truculentos abusos sexuais perpetrados  polo seu apadriñado.

A ninguén debe pasarlle inadvertido que no período 2009 – 2016  a agora  postulada a Ministra, era a Coordinadora Xeral de Esquerda Unida  (EU) en Galicia, é dicir, a máxima autoridade  da súa organización na Comunidade ; etapa coincidente coa probada perversión sexual do seu protexido, tendo de engadir a iso para maior complexidade  que para a comisión de tan   depravado  delito foron utilizadas en todo  momento  como ferramentas  de transmisión, equipos informáticos cuxa pertenza e titularidade era  exclusiva da formación política de referencia.

Sobra dicir  que nese  marco de concorrencias seu  intento de deserción  política   foi   unha actitude  ruín,  por canto ante un asunto de tamaña gravidade tal reacción  non pasa de ser  unha renuncia contraposta coa  condición  dirixente  que ostentaba e mal pode exercer funcións de liderado  quen opta por tomar  distanciamento cos problemas que debe afrontar, sendo de referir respecto diso que ata a data  a   Ministrable   negouse en todo momento  a dar explicación sobre o aberrante  proceder do  seu acubillado  pedófilo.

Un  feito marcadamente  nocivo para  a súa marca persoal que deriva  nun  contaxio extremadamente  tóxico ao  ámbito do progresismo de esquerdas, cando a pesar da complexidade da súa conduta, desde as súas filas promoven a súa  participar no órgano de  Gobernanza  do Estado aínda sabendo   os altos riscos que a súa incorporación entrañaba.

A pornografía infantil vía internet é o lado sinistro do avance tecnolóxico, cuxa masificación e velocidade    facilita  que  o  abominable delito das prácticas   pedófilas multiplíquese, sen que a súa dimensión poida neutralizarse en tanto  non se cerna o impedimento que representa  o  poder en cuberto que protexe a súa difusión e a actitude  duns  membros da clase política sen entrañas  que  condescenden  co seu silencio cómplice  cos autores  de tan  execrables  prácticas. 

Neste último encaixe   é onde se ten de situar á  Ministrable, pois está fidedignamente probado  que sendo  xa coordinadora xeral do Partido foi advertida  da deríva  pedófila do seu asesor na sede de Esquerda Unida en Ferrol, á que non só fixo caso omiso  senón que optou pola expulsión  militante dos  denunciantes,  promocionando  ao acusado a niveis de maior rango, ata que no seu novo  destino no Parlamento  Galego foi detido sete anos despois por membros da Unidade de Investigación Tecnolóxica da Policía por seguir incorrendo en idénticas prácticas, e  iso ocorreu cando ela  ademais de deputada  protectora seguía  ostentando o máximo  rango do seu partido na Comunidade.

Consecuencia desa  conduta  de perversa   reciprocidade  consumouse  un delito continuado  contra vítimas inocentes,  unha violación repetida  dos dereitos  da infancia,  que de ningún xeito se extingue utilizándoa manobra  do silencio como resposta, pois tal dinámica  delata moito máis  que a palabra;  pero no seu xogo  de descoido  e promoción persoal a señora Díaz  parece non entender que no tocante  á responsabilidade política, non existe a presunción de inocencia que rexe no ámbito penal, pois o que rexe no seu caso é a presunción de culpabilidade, e iso é así  por máis que para  escapulirse  resístase a asumir a súa implicación  política en tan  dexenerados  feitos.

Froito da súa moral despistada, na súa interesada  cerrazón, simula non entender que a responsabilidade política non se lava coas eleccións nin se branquea  con  inmerecidos  nomeamentos, do mesmo xeito que non  se extinguen as responsabilidades  derivadas.

E é aí onde reside  a verdadeira complicación do seu nomeamento como Ministra así como os seus efectos colaterais, por canto  desde  o punto de vista político, a relación de causalidade cos feitos é evidente, e tal circunstancia, sumada  á titularidade dos equipos informáticos empregados no delito e o seu rango de máxima dirixente política no transcurso da  iterada consumación  do mesmo, sitúalle como peza a cobrar na mais que  probable  denuncia ante os tribunais que por delito sexual contra menores interpoñan os directos afectados polas malas artes do seu escoltado e  pedófilo camarada de partido.

Quen  verdadeiramente se xoga   o futuro político con esta arriscada aposta non é o seu pertinaz patrocinador  Pablo Iglesias, senón   o Presidente Pedro Sánchez, quen  á vista do cuestionado nivel moral  do personaxe  malos agoiro albíscanse para a súa reputación.