PUBLICADO EN : Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia
En menos dunha década o espírito de rexeneración do 15- M, pasou de ser unha esperanza para transformarse nun fracaso, quedando en auga de borraxes non tan só as promesas de renovación ideolóxica senón tamén a solvencia do seu propio modelo orgánico.
O tempo, é sen dúbida o noso inseparable compañeiro de fatigas, que curiosamente, sen ter posibilidade de elixir estamos obrigados a soportar durante o transcurso dese episodio que é a nosa vida, pois se instala nela non máis nacemos, para apearse cando chega o desenlace; por tanto, o tempo resulta ser testemuña permanente da nosa existencia, o agregado natural das nosas vivencias e por tanto, o factor característico da nosa experiencia, pero esta concepción do tempo, ten de interpretarse no contexto dunha noción espacial taxativa, suxeita á idiosincrasia do individuo como ámbito de referencia.
Aspecto distinto é o tempo como factor político, neste caso o establecemento da súa orixe e extinción, excede a demarcación da existencia material do individuo para converterse nunha etapa de duración indeterminada, por canto, os colonos da política, por difusión xeracional seguen sementando o pretérito, que unha vez colleitado continúan poñendo en mercado coa diferenciada denominación de orixe de dereitas ou esquerdas.
Estes precintos trasnoitados, para nada acomódanse á realidade dos novos tempos, tan só atenden á estratexia de comercialización política de quen aposta por manter distincións de confrontación e xustificar tras ese xogo de taxonomía, a confusión en vantaxe das súas propias ambicións.
Vén a colación o exposto, por canto, na política a indulxencia debe ter o seu ámbito delimitado pola fronteira da racionalidade, e cando esta excédese coa aplicación incoherente de maximalismos disidentes ou realidades contrapostas, entón, a afronta social está servida e por correspondencia a réplica é obrigada.
Actuando en quenda discrepante, hei de manifestar que cando os resultados electorais non son os esperados e a conformación da gobernabilidade institucional precisa de dependencias ou alianzas, non é de recibo acollerse á baza do artificio, resucitando a caduca etiqueta de dereitas e esquerdas ou a interesada afinidade de analoxía ideolóxica, maiormente cando ambos os argumentos, á parte da súa polémica lexitimidade, teñen o agravante de ser un mero pretexto condicional, ou o que é o mesmo unha tapadeira de afianzamento para acceder ao poder contra vento e marea.
Quen exerce como cidadán instalado en premisas de tolerancia pragmática, arraigadas conviccións e libre pensamento, resúltalle insoportable tolerar que a clase política versione o obxecto das súas ambicións tras un guión de concreción interesada onde a saturación de incongruencias e os desaxustes coa realidade, poñen de manifesto, que tras a súa mensaxe subliminar subxace a existencia dun conflito de intereses persoais.
A práctica política dos novos tempos, refugou o argumento heteroxéneo das ideoloxías, por canto, á marxe do significado definitorio do concepto de dereitas ou esquerdas, os actores exercentes dun e outro signo , expresan coas súas prácticas a súa intención de converterse en profesionais da cousa pública, impoñendo como obxectivo preferente o patrocinio das súas particularidades sobre labores dinamizadores do interese xeral que debesen ser o ineludible dentro da orde de preferencias.
Vivimos asomados a unha realidade contraditoria, podendo observar desde a mesma, como os administradores dos idearios sucumben ante as vantaxosas contrapartidas que a actividade política depáralles, e así, con toda naturalidade propician a contradición que supón promover a denuncia das desigualdades, ao mesmo tempo, que coas súas excedidas retribucións, insolidarias contrapartidas e desaforadas melloras, potencian a consolidación das discriminacións.
É preocupante a actual crise de valores que padece a clase política como a súa carente vocación de servizo, resultando inaudito que o papel dirixente e formalmente representativo que lles está asignado sexa relegado a un segundo plano.
Os herdeiros daquel terremoto socio-político promovido polos movementos espontáneos, que en réplica diverxente, cuestionaban o sistema político xurdido da Transición, a pesar da súa aceptación social e a forza electoral adquirida nas súas orixes, quen entón clamaban con aquel "non nos representan", non pasaron do discurso de rexeneración e indignación evitando afrontar o desenvolvemento das súas reivindicacións, o que lle causou a perda da transversalidade ideolóxica . converténdose así nunha organización que xa ten no seu seo o que censuraba aos partidos da caste non quedándolle nada da esencia que prometeron manter como nova forza política.
Por tanto, non é tempo de abrir un debate de distinción formal sobre as vantaxes ou inconvenientes existentes entre o progresismo das esquerdas ou o absolutismo das dereitas visto a súa concorrencia no común denominador do neoliberalismo, converxencia que fai absurdo entrar en disquisicións de rivalidade distintiva cando mesmo os partícipes no destacamento popular mobilizador do 15 M, foron conducidos dócilmente ata o curral institucional do Réxime político resultante da pasada ditadura.
Agora o único que nos queda é acometer a rexeneración da vida política, descabezando aos malversadores de liderados, pois esa que non outra é a partitura dos novos tempos
No hay comentarios:
Publicar un comentario