Catalunya sen exhumación

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

  

Contra o que se nos quere facer crer, a Lei Fundamental, neo-franquista á que redactada manu militari, chamaron Constitución, presenta de raíz un notorio déficit de legalidade pola presionada inclusión  no seu texto de leis da ditadura.

Tocante a aspectos políticos a memoria adoita ser débil, cando non interesadamente distraída, de aí a necesidade de tonificarla e moi especialmente antes de entrar a avaliar un problema de tamaña complexidade como o Catalán. para así decatarse que o detonante que desatou o actual conflito foi a batería de modificacións que o Tribunal constitucional ( TC) introduciu ao primitivo texto do Estatut como consecuencia do recurso de inconstitucionalidade interposto polo Partido Popular o 31 de xullo de 2006.e cuxo fallo se deu a coñecer en xuño de 2010;  un momento que aquel despropósito por reacción dinámica fixo disparar o arraigamento do independentismo ao deixar sen efecto o catalanismo como se concibiu ata entón, que se fundamentaba en ampliar cotas de autogoberno en base á negociación con Madrid.

Con todo, o veleno inoculado contra o catalanismo polo Partido Popular é anterior ao ditado polo alto Tribunal, pois se remonta ao proceso de recollida de firmas para a interposición do recurso de referencia, campaña que foi utilizada non tan só para recompilar sinaturas senón tamén para proxectar unha imaxe negativa de Cataluña nun amplo sector da poboación española, a pesar de que o Estatut primixenio era un marco de estabilidade onde sentían a gusto unha maioría de partidos cataláns e a maioría social daquela comunidade.

Unha manobra para a que os populares non dubidaron en parapetarse no seu constitucionalismo de conveniencia pero non só para arremeter contra o catalanismo senón tamén coa intención de colocar fóra de xogo a quen defende a diversidade plurinacional do país, unha actitude indiciaria de a súa desaprobación á integración do nacionalismo periférico ao rexeitar a consumación dunha organización territorial integrada e harmónica; un proceder  reaccionario que actualmente sumou adeptos ao contar co apontoamento da dereita de nova adscrición.

Resultando por iso preocupante que ao tempo de silenciar o incumprimento reiterado dos artigos do marco constitucional relativos aos dereitos e liberdades no ámbito da cidadanía, os patriotas de pacotilla da dereita política representada polo PP, C' s e VOX responsables de tal quebrantamento, con total descaro non dubidan en utilizar a Constitución como arma arreboladiza cando eles mesmos co seu  facer político contradín o espírito da súa propia finalidade.

Con ese constitucionalismo “sui generis” lonxe de garantir o cumprimento dos dereitos inherentes da Carta Magna, a verdadeira intención foi utilizar o subliminar do seu concepto como fórmula de dominio, coa única intención de monopolizar a súa aplicación en vantaxe de propios intereses políticos a través dun tortuoso percorrido de asalto ao poder.

Máis aló de axitar a convivencia terían que asumir dunha vez por todas que o feito de reafirmarse na utilización interesada do marco constitucional non axuda en nada a corrixir os prexuízos territoriais do país nin a modernizar a xestión do Estado, pois vetar o recoñecemento da súa realidade plurinacional e o dereito para decidir é negar de partida as diferenzas e singularidades nacionais, e con iso, reafirmarse expresamente na continuidade do actual modelo de estado baseado no unitarismo identitario que ademais de contraproducente e xerador de tensións políticas, algo que polo seu desaxuste coa realidade xa debese formar parte da nosa historia.

Coa súa obstinación por prodigar ata a saciedade a unidade de España, o que menos lle preocupa aos membros do oficialismo patrio é a Constitución, senón alimentar dese xeito unha fobia centrífuga que fará crecer o descontento e a inestabilidade ata o extremo de converter o independentismo catalán nun conflito imparable, para dese modo lograr a súa verdadeira finalidade que non é outra que tirar da conflitividade como fío condutor cara a unha involución democrática.

O discorrer dos feitos vén indicar que estamos ante o rexurdimento do patriotismo máis exaltado, onde os máis carpetovetónicos personaxes da esfera política española, deciden desempoar o volume da Carta Magna e con total arbitrariedade aplicar o seu contido para o que lles interesa e refugalo para o que non; nun intento absurdo de encerrar unha realidade que hai tempo que xa non cabe é o seu texto, pois sabido é que o tantas veces invocado artigo segundo sobre a "indisoluble unidade da nación española", para nada foi froito do consenso que si unha imposición exercida en 1977 aos constituíntes pola Xunta de Xefes de Estado Maior ( JUJEM) que ordenaron a translación do contido literal que establecía para o efecto a "Lei de Principios do Movemento Nacional" que rexía no réxime franquista.

Feito que vén indicar , que o artigo máis determinante do fundamento da Constitución foi imposto pola cúpula militar do anterior réxime aos representantes da vontade popular; un exercicio de intromisión que detrae toda lexitimidade ao contido desta norma fundamental; tendo en conta que a súa articulación sobre unha cuestión tan esencial como a determinación nacional do Estado está sustentado en manobras antidemocráticas instigadas desde a cúpula militar do franquismo, que por extensión , converten de facto o seu contido nun agrandamento encuberto da ditadura e da súa órbita.

Pero lonxe de proceder en valentía vía corrección, todo apunta a deducir que son moitos os figurantes de demócratas que rehúsan apagar a luz do réxime anterior.