Desquite bipartidista

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

O bipartidismo rexorde do seu letargo ao  engulir aos outrora emerxentes Cidadáns e Podemos, aproveitando  a  nefasta decisión de renunciar aos seus obxectivos para  participar na  política de bloques 

Hai dous aspectos  da actualidade política  que veñen indicar  unha tendencia electoral crecente cara ao  bipartidismo político, o  representado  polos moi corruptos PP e o PSOE que  durante a era española  postfascista gobernaron en alternancia ata que a súa propia decadencia impediulles dar continuidade a aquel formato. Basta    con facer memoria  para  lembrar  que ambos adoitaban reunir xuntos o 70%  dos votos e que na súa caída obtiveron respectivamente o 16% e o 15,8% do escrutinio, un retroceso superior ao 50% do seu capital electoral rendibilizado nas urnas polas formacións emerxentes.

A nova fornada política Podemos e Cidadáns tras concorrer aos primeiros comicios  configuráronse en sólidos  grupos parlamentarios con 71 e 40 deputados, coincidindo no seu discurso os dirixentes das dúas formacións políticas en ser os artífices  de acabar co bipartidismo á vez  de aseverar no seu bautismo parlamentario  que o paso seguinte  sería   rexenerar a  depauperada democracia, o que facía imaxinar   que eran portadores dun  elixir  milagroso que produciría un  cambio radical  no facer  político  do país.

No seu optimismo estes recentemente  chegados  deixáronse levar pola primeira impresión  sen  calibrar  en xusta medida que a política deixou de ter poder e o poder é quen controla a política , o que  vén adxudicar  ao  dueto   PP –PSOE a condición de  gregarios    das elites económicas e sociais que desde a Transición dominaron   ao seu  antollo os destinos do noso país, quen de ningún xeito están dispostos a encartarse  ás aspiracións das forzas emerxentes de devolver  a democracia aos seus lexítimos propietarios.

Por iso é polo que a instauración  dun  espazo público democrático, tería de pasar por asumir que a democracia é unha aposta radical pola igualdade, que nunca a reserva preferente de elites podentes, e só poñendo en práctica este precepto poderíase investir a  tendencia que vén impoñendo o goberno da oligarquía económica tras o   parapeto da pantalla política do bipartidismo; pois só devolvendo á democracia o seu principal signo de identidade pode contar coa representación dunha clase política renovada capaz de falar en idéntica linguaxe que a xente, e en consecuencia disposta a resolver os problemas reais do conxunto da cidadanía.

Para  a voadura  real do  bipartidismo  nunca bastou con minguar a representación nas urnas do PSOE e o PP sen poñer en cuestión  ao neoliberalismo como modelo económico  de sustentación,  pois de non ser así os partidos emerxentes  que debían ser alternativa e motor de rescate da cidadanía converteríanse nun fracaso que é a percepción, que deles ten  os outrora ilusionados seguidores cando  transcorreron apenas unha lexislatura despois das súas promesas. Iso polo menos  é o que veñen indicar o resultados dos últimos comicios nos que estas forzas    políticas  deixaron polo camiño  o 59%  dos seus escanos  que paradoxalmente mudaron   cara a un bipartidismo agora  in  crescente.

Que tal retroceso afectase a Cidadáns, non sería de estrañar por tratarse  dunha  formación de novo cuño sintonizada en partitura e melodía co  Ibex- 35, pero que en síntese non deixa de ser un partido de deseño adecuado ás múltiples formas que pode adoptar o neoliberalismo e a ductilidade dos poder  fácticos para  granxearse aliados políticos que do mesmo xeito que o PP e PSOE exerzan entre outra finalidade como defensores da liberación da economía e a redución do gasto público.

Cousa distinta  é a regresión sufrida por Podemos, por canto o impacto do seu  baixón en termos de poder institucional é de tal calibre que pon en serio perigo a súa continuidade  como  formación política solvente ; unha  descapitalización causada esencialmente pola renuncia  ao seu espírito fundacional e a súa decisión para actuar con prácticas diametralmente opostas ás que ilusionaron aos homes e mulleres que no seu día se incorporaron á organización, o que en boa lóxica orixina que a maioría discrepante con tales  métodos renuncie a continuar formando parte de tan devaluado proxecto,  sendo esa a principal causa da súa permanente hemorraxia  cada vez mais incesante polas  continuas amputacións electorais.

Xa que logo, todo vén indicar que as formacións que naceron coa finalidade de poñer punto final ao bipartidismo político, Podemos e Cidadáns, pola súa funesta decisión de renunciar ao discurso transversal en aras a  ensamblarse   no eixo dereita-esquerda co que pretendían acabar, lonxe de conseguilo propiciaron co seu proceder  a recuperación do PP e o PSOE á conta dos seus votos disidentes.--