PUBLICADO EN : Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia
A demora do Goberno en resolver aspectos primordiais que esixían a súa urxente posta en marcha, sumado á notoria incapacidade para tomar medidas atenuantes con máis antelación, fixo que os efectos do Covid-19 fosen máis devastadores e que se acentuase a súa propagación
A mediados do século XIV, entre os anos 1346-1353 Europa sufriu a maior epidemia de peste da súa historia. A peste negra que así era denominada foi a praga máis mortífera do vello continente, cuxa virulencia influíu na forma de vida e o comportamento das xentes da época.
Do mesmo xeito que o coronavirus tamén procedía de Asia, sendo a deficiente alimentación, as inadecuadas condicións hixiénicas e os escasos coñecementos médicos factores determinantes para que aquela terrible praga alcanzase os confíns do vello continente en curto espazo de tempo.
A afinidade que garda coa actual pandemia é o efecto aterrador do seu impacto así como o descoñecemento dunha terapia paliativa, como tamén o feito que a súa afección é aleatoria sen distinción de clases sociais, é dicir, que ambos os casos o padecimiento ten o común denominador de ser fortuíto sen distinguir entre indixentes ou podentes.
No Medievo aínda sen ter coñecemento real da súa orixe se elucubraba sobre as causas daquela peste apuntando a súa xénese aos miasmas, é dicir, á corrupción do aire producido polas substancias infectas e perniciosas procedentes de corpos enfermos ou en estado de putrefacción, que logo chegaba ao ser humano vía respiración ou por rozamento epidérmico.
Aínda que na diversidade non faltaron quen orientou as súas especulacións apuntando á astroloxía como orixe por conxunción planetaria, e mesmo á casuística xeolóxica pola liberación de gases e emisións tóxicas causadas por erupciones volcánicas e movementos sísmicos.
No século XIX refugáronse aquelas crenzas metafísicas cando a investigación científica despexou o enigma ao descubrir que o contaxio era consecuencia dunha zoonosis, unha enfermidade que chegaba aos humanos por trasmisión animal (pulgas e ratas)
Xa fóra por derivación directa da afección ou por influencia indirecta da desorganización. O certo foi que aquela hecatombe arroxou un balance apocalíptico de vítimas, ata o extremo de alcanzar a mortalidade o 60 por cento no conxunto de Europa; que en só seis anos viu como os seus 80 millóns de habitantes quedaban reducidos a tan só 30 millóns; sumindo así ao continente nunha crise demográfica sen precedentes que non deu síntomas de recuperación ata dous séculos despois.
A peste negra ou bubónica foi sen dúbida a pandemia mais exterminadora e con mais continuada repercusión na historia da humanidade ao levar por diante a 100 millóns de vítimas, participando a igrexa desde a súa función evanxelizadora na súa propagación, pois o feito de abrir os templos ao xentío para que se gorecesen forneceu xusto o efecto contrario, tendo en conta que ao hacinar a multitudes naqueles espazos pechados fixo crecer en maior medida os contaxios e por extensión o avance da pandemia.
Pero aínda cando o acontecido coa peste negra debese ser referente determinante de como dar a batalla diante o coronavirus, o certo é que mais que actuar coa responsabilidade que a situación esixía optouse por baixar a garda facendo caso omiso ás leccións que a historia nos achega sobre aquela perniciosa epidemia.
A situación non era para relaxarse como así se fixo, e cando en xaneiro as autoridades chinesas ordenaron conter o brote de coronavirus polos seus mortais efectos, coñecida a súa gravidade e o seu carácter expansivo o recentemente investido Executivo de coalición presidido por Sánchez debeu priorizar a loita contra o Covid-19 sobre calquera outra acción de Goberno, por canto conter a propagación do virus debese ser o seu obxectivo cardinal tendo en conta que por aquel entón xa ameazaba con converterse no maior problema de saúde pública do país.
Mais que estar á altura das circunstancias actuouse tarde mal e arrastras, pospoñendo un confinamento que debese iniciarse mesmo antes que a irreflexiva celebración da manifestación feminista do 8 de marzo, pois cabe lembrar que nesa aciaga data o Ministerio de Sanidade recoñecera xa a existencia de 13 mortes e 202 infectados na Comunidad de Madrid que ao cabo resultou ser o principal núcleo de contaxio.
Contemporizouse en demasía non procedendo de forma debida nin cando se debía, nin no relativo ao illamento dos núcleos neurálxicos do virus, nin na prohibición das actividades grupais, nin tampouco establecendo a obrigada corentena e os estritos controis que a situación esixía.
Os feitos veñen denotar que o Goberno demorou escandalosamente a súa decisión agardando as determinacións que sobre o particular ditase o neoliberalismo, é dicir, as elites defensoras do seu propio statu quo, cando nesta crise máis que atender ás esixencias dos mercados o deber político é reforzarse o papel do Estado en favor da cidadanía.
Reprobacións á marxe, agora diante a complexidade da situación non caben fisuras, debendo impoñerse o deber de actuar todos ao unísono para sortear a actual pandemia que nos ocupa.
A demora do Goberno en resolver aspectos primordiais que esixían a súa urxente posta en marcha, sumado á notoria incapacidade para tomar medidas atenuantes con máis antelación, fixo que os efectos do Covid-19 fosen máis devastadores e que se acentuase a súa propagación
Do mesmo xeito que o coronavirus tamén procedía de Asia, sendo a deficiente alimentación, as inadecuadas condicións hixiénicas e os escasos coñecementos médicos factores determinantes para que aquela terrible praga alcanzase os confíns do vello continente en curto espazo de tempo.
A afinidade que garda coa actual pandemia é o efecto aterrador do seu impacto así como o descoñecemento dunha terapia paliativa, como tamén o feito que a súa afección é aleatoria sen distinción de clases sociais, é dicir, que ambos os casos o padecimiento ten o común denominador de ser fortuíto sen distinguir entre indixentes ou podentes.
No Medievo aínda sen ter coñecemento real da súa orixe se elucubraba sobre as causas daquela peste apuntando a súa xénese aos miasmas, é dicir, á corrupción do aire producido polas substancias infectas e perniciosas procedentes de corpos enfermos ou en estado de putrefacción, que logo chegaba ao ser humano vía respiración ou por rozamento epidérmico.
Aínda que na diversidade non faltaron quen orientou as súas especulacións apuntando á astroloxía como orixe por conxunción planetaria, e mesmo á casuística xeolóxica pola liberación de gases e emisións tóxicas causadas por erupciones volcánicas e movementos sísmicos.
No século XIX refugáronse aquelas crenzas metafísicas cando a investigación científica despexou o enigma ao descubrir que o contaxio era consecuencia dunha zoonosis, unha enfermidade que chegaba aos humanos por trasmisión animal (pulgas e ratas)
Xa fóra por derivación directa da afección ou por influencia indirecta da desorganización. O certo foi que aquela hecatombe arroxou un balance apocalíptico de vítimas, ata o extremo de alcanzar a mortalidade o 60 por cento no conxunto de Europa; que en só seis anos viu como os seus 80 millóns de habitantes quedaban reducidos a tan só 30 millóns; sumindo así ao continente nunha crise demográfica sen precedentes que non deu síntomas de recuperación ata dous séculos despois.
A peste negra ou bubónica foi sen dúbida a pandemia mais exterminadora e con mais continuada repercusión na historia da humanidade ao levar por diante a 100 millóns de vítimas, participando a igrexa desde a súa función evanxelizadora na súa propagación, pois o feito de abrir os templos ao xentío para que se gorecesen forneceu xusto o efecto contrario, tendo en conta que ao hacinar a multitudes naqueles espazos pechados fixo crecer en maior medida os contaxios e por extensión o avance da pandemia.
Pero aínda cando o acontecido coa peste negra debese ser referente determinante de como dar a batalla diante o coronavirus, o certo é que mais que actuar coa responsabilidade que a situación esixía optouse por baixar a garda facendo caso omiso ás leccións que a historia nos achega sobre aquela perniciosa epidemia.
A situación non era para relaxarse como así se fixo, e cando en xaneiro as autoridades chinesas ordenaron conter o brote de coronavirus polos seus mortais efectos, coñecida a súa gravidade e o seu carácter expansivo o recentemente investido Executivo de coalición presidido por Sánchez debeu priorizar a loita contra o Covid-19 sobre calquera outra acción de Goberno, por canto conter a propagación do virus debese ser o seu obxectivo cardinal tendo en conta que por aquel entón xa ameazaba con converterse no maior problema de saúde pública do país.
Contemporizouse en demasía non procedendo de forma debida nin cando se debía, nin no relativo ao illamento dos núcleos neurálxicos do virus, nin na prohibición das actividades grupais, nin tampouco establecendo a obrigada corentena e os estritos controis que a situación esixía.
Os feitos veñen denotar que o Goberno demorou escandalosamente a súa decisión agardando as determinacións que sobre o particular ditase o neoliberalismo, é dicir, as elites defensoras do seu propio statu quo, cando nesta crise máis que atender ás esixencias dos mercados o deber político é reforzarse o papel do Estado en favor da cidadanía.
Reprobacións á marxe, agora diante a complexidade da situación non caben fisuras, debendo impoñerse o deber de actuar todos ao unísono para sortear a actual pandemia que nos ocupa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario