URBANISMO DISXUNTIVO

PUBLICADO 04/02/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario 

Resulta anacrónico que a pesar da realidade cambiante que produciu a crise inmobiliaria  nos plans urbanísticos municipais, as administracións  afectadas manteñan inalterable as políticas e directivas   de ordenación territorial. Do mesmo xeito, é incongruente  que a pesar da    desvalorización de potencialidades,  no financiamento das facendas locais  elévense os   tipos impositivos  aplicados sobre uns  valores catastrais atípicos.

Nesta  crise severa de forza extrema   e demoledor impacto,  hai un compoñente determinante na súa orixe,     un factor  causante  do  conflito, que directamente apunta  a espazos   territoriais concretos, aqueles, que favorecidos por modelos urbanísticos excedidos, potenciaron o  desenvolvemento urbanístico,   inmobiliario e financeiro, máis aló do contorno  da racionalidade, e esa circunstancia,    fixo que a nova dinámica   de xestión  urbanística,  alterase  os  esquemas e  obxectivos convencionais  propiciando  o fracaso das políticas territoriais  de aplicación,  que en se mesmas, puxeron ao descuberto  o exceso do planificado e  a inexistencia de capacidade de reacción  na articulación de alternativas  de regulación correctora.

A pesar desta   complexidade,  mentres discorre o tempo e o labirinto amplía encrucilladas, seguimos sen executar unha revisión dos obsoletos modelos urbanísticos vixentes, e co  agravamento da crise,  no canto de asumir  as súas deficiencias estruturais, optamos  por aplicar prorroga  á figura do   urbanismo  colmado das épocas de expansión, cando a actual conxuntura orienta cambios  de moderación do crecemento, ou apertura á vía  do  decrecemento.

Por máis que se prescinda da  evidencia, resulta patente que  os experimentos  desarrollistas tocaron ao seu fin,  o urbanismo de século XXI ten de supor unha ruptura coa versión de planificación que deu orixe á explosión da burbulla inmobiliaria, tanto nos seus aspectos técnicos, xurídicos como financeiros. En calquera caso, a situación demanda  unha óptica renovada con enfoque meditado  de accións  sobre o territorio dirixidas a consumar    unha transformación xeral do actual urbanismo, pois suposto contrario, a  influencia dos planeamentos  na reactivación económica será estéril.

 .

O cambio de rumbo sobre a ordenación do territorio tense  de fundamentar no, principio esencial dun  novo modelo urbanístico baseado  na  sustentabilidade económica e social,  que poña punto final ao desenvolvemento descontinuo de baixa densidade edificatoria   a través da  posta en práctica de pautas  de concepción  nuclear e desenvolvemento compacto, que cubrindo as necesidades da poboación, induza un  aforro de custos na súa xestión, concertando a ordenación coa economía.

Agora ben, a culminación  desa finalidade  precisa en primeiro termo da erradicación das "taifas urbanísticas", e a mudanza por un novo marco regulamentario, unha lei de harmonización das lexislacións autonómicas que recoñecendo  a distinción  e singularidade territorial das distintas comunidades, estableza uniformidade na  determinación  dos  elementos comúns que conforman a  materia urbanística, referidos ás cualificacións do solo, os procedementos de xestión, etc, etc..

No entanto previo a iso, os concellos e comunidades, por sensatez e   asunción da  nova    realidade, debesen  paralizar os procedementos  iniciados en materia de modificación, revisión ou redacción dos plans xenuínos, por canto, a inestabilidade cambiante  das  variables  que alimentan a  elaboración  dos plans en proceso,    son referentes  conxunturais que achegan insuficiencia de rigor, subtraendo toda fiabilidade á  previsión de contidos, o que transforma os investimentos destinados a este fin, nun malgaste económico por inutilidade de resultados.

Unha acertada adecuación á racionalidade pasa por deixar en suspenso os stándares urbanísticos  da época de  opulencia,  debendo imporse   un reaxuste en clave de moderación, consistente en achicar  as delimitacións de solos urbanos e a míngua  substancial das bolsas de solos  urbanizables, é dicir , débese acoutar  o teito potencial  do planeamento, clasificando tan só  como  solo de transformación o chamado a cubrir  as necesidades previsibles.

Pero o  encontro coa coherencia ten efectos colaterais, por canto, a materia urbanística  ademais de asignar vocacións de uso ao territorio e guiar as pautas  de desenvolvemento de novos crecementos en concerto de consolidación cos existentes, manéxase  tamén como patrón  de financiamento parcial das facendas locais (IBI, licenzas de construción,  etc).

Circunstancia, que vincula os cambios  do escenario urbanístico , coa reforma do sistema de financiamento dos concellos, que de xeito evidente, non debese virar en exclusiva ao redor dos actuais parámetros de aplicación, por canto, refinar o espazo urbano á realidade do necesario, obriga a modificar as ponencias catastrais,    cuxos  valores,    a tempo presente superan  os prezos de mercado, como consecuencia  da nociva repercusión que a crise inmobiliaria provocou entre a oferta e a demanda.

A urxencia é  inminente, pero ao parecer a  clase política  no canto de pór rumbo ao cambio,  decidiu  estacionarse no urbanismo disxuntivo.