Groucho quere ser ministro

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Os ministrables que Podemos propoña ademais de recoñecido prestixio deben manter intacta a razón política da súa orixe, non sendo de recibo primar para tan relevante labor a quen coa súa mala praxe son responsables do desastre sufrido.

Entre un debilitado Iglesias que de tomar o ceo por asalto acabou rodando polas escaleiras do inferno e un Sánchez que tras a súa crucifixión resucito ás alturas de corte celestial, dista un abismo, pero para maior demérito o Secretario Xeral de Podemos en aras a protexer o seu cuestionado liderado, optou por abandonar o espírito do 15 M e encartarse aos postulados dos seus aliados do sector comunista que son quen como garda pretoriana sosteñeno no cargo, e os que en definitiva marca a traxectoria política de a organización morada.

O dominio comunista vén acreditado pola composición maioritaria do sector duro do partido de marcadas connotacións con esa corrente ideolóxica, como pon de manifesto a coincidente orixe política do propio Pablo Iglesias e a súa consorte Irene Montero e a procedencia de Rafael Mayoral, provenientes do (PCE) ou a ( UJCE), reforzado, co acompañamento da “versátil” Yolanda Díaz , un cuarteto que conforma a cúpula de Unidas Podemos no marco dun foro que aproveitan para autopostularse como futuros ministrables nun Goberno de coalición co PSOE; o que evidencia que se lle comprou o discurso de Esquerda Unida e o Partido Comunista rexeitando con iso a oportunidade de construír unha maioría transversal.

Pero de ningún xeito deben sorprenderse de tal deriva os inscritos, pois a actual traxectoria é a reprodución efectiva do sucedido en Vistalegre II, onde a vitoria dos actuais dirixentes do partido conlevou un cambio absoluto que diverxe no substancial da súa primeira época, cando brotou como movemento cívico, e distanciado igualmente de cando posteriormente o proxecto materializouse en movemento político; xa que a realidade foi que naquela Asemblea a par de saír derrotado o espírito do 15 M, tomaba o control da organización os aleccionados nas filas das Mocidades Comunistas sobre as técnicas de control e poder interno.

Desde entón implantouse unha estrutura marcadamente xerárquica e burocratizada, máis sincrónica co formato dos partidos tradicionais, e por tanto, contraria a todo aquilo que de orixe prometeuse substituír; unha alteración que afectou igualmente á designación de cargos internos e institucionais para o que se substituíu a aplicación do formato de primarias polo nomeamento a dedo en función de lealdades persoais, e valla como mostra de referencia o nomeamento da candidata de Unidas Podemos por Pontevedra nas últimas eleccións xerais.

A situación suscitada vén confirmar .a renuncia expresa ao espírito do 15 M e a todo intento de renovación, pois : a aspiración da actual cúpula de Unidas Podemos pasa por consolidarse como un partido comunista á vella usanza , dando proba diso a aberración das súas actuais directivas de funcionamento tan vetustas e superadas como o leninismo, pero que a pesar da obsolescencia das súas connotacións, o actual staff dirixente aposta pola súa activación e posta ao día na España do século XXI

Salvo Pablo Iglesias a totalidade dos dirixentes fundacionais de Podemos abandonaron o partido e en coincidente suplencia o Secretario Xeral promovía o ascenso dos membros da substitución comunista que conxuntamente con el conforman a actual dirección do partido e por tanto os directos responsables ao día de hoxe do que sucede nunha organización que ademais de non xerar entusiasmo, faise viral a fuga de adhesións, en tanto a improvisación e o revisionismo presiden o rumbo político e as cabeceiras de prensa reflicten a realidade dunha situación de crise interna que se sucede en todos os territorios.

Pola inestabilidade inducida, esta suma de despropósitos sitúa a Podemos en condición de risco extremo e tal circunstancia ademais de acentuar a curto prazo a súa deterioración ameaza coa súa desaparición final , e iso porque as súas desencantadas bases en actitude de espantada optan por outra opción política, ou pasan a incrementar a cifras de abstención, deserción en todo caso co prexuízo engadido que xerará na deterioración crónica no ´computo  global  da esquerda.

É por iso que coa que está a caer tentar na conformación de Goberno co PSOE ser mais influente que nunca a pesar de que o partido perdeu a efervescencia de tempos pretéritos, non pasa de ser unha actitude pretensiosa pero carente de sustentación e referendo

Sendo recomendable a estes arrogantes dirixentes do baleiro social que no canto de suplir a loita de clases pola loita de cargos, dedicasen o seu tempo a reconducir o futuro político desta depauperada organización, retomando a indignación cidadá como obxectivo de cambio e evitar moi especialmente postular para ministrables a candidatos que pola súa complexidade política, estean en risco de verse abocados á dimisión como actualmente acontece con algún dos nominados.

Claro que de reafirmarse na súa  defensa do Marxismo puro, -pero de Groucho Marx, - mellor deixámolos que prosigan en solitario e sen atrancos o seu camiño cara á nada.