Descaro e vaidade podemita

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

 Os directos responsables do desastre electoral de Podemos lonxe de asumir o seu fracaso dirixente e actuar en consecuencia, declinan toda implicación nos feitos e no seu descaro non dubidan en postularse como ministrables nun goberno de coalición co PSOE. 

Podemos que desembarcou no proscenio político facendo súas as multitudinarias protestas do 15- M e a súa mensaxe de transversalidade, no seu acollido ideario estaba crear unha democracia sen tutelas que pasaba por afrontar unha transformación profunda das estruturas do Estado herdado do franquismo, por non representar de ningún modo o sistema as inquietudes da poboación, senón intereses financeiros e empresariais entrelazados.

Para converter a indignación colectiva no cambio necesario, foi cando en xaneiro do 2014 constituíuse como organización política, coa premisa de manter a mobilización como dinámica de acción na súa estratexia de forzar unha Segunda Transición, para con iso posibilitar a plenitude democrática e un cambio en profundidade da vía representativa, no contexto do que veu a definir como o dereito para decidir, é dicir, utilizar a participación directa da cidadanía para definir as liñas de actuación, tanto na elección dos membros das súas candidaturas como na articulación da súa definición programática.

Obxectivos para os que desde a súa orixe postulouse abrir un proceso de diálogo con formacións afíns e movementos sociais ao obxecto de converxer “unidos” nun mesmo bloque electoral, en liña a construír pontes para que todo o descontento social concentrásese e conxuntamente puxésese en marcha con idéntica finalidade. 

Acertada estratexia como así revelan os exitosos resultados das súas primeiras eleccións xerais de decembro de 2015 onde conxuntamente coas súas confluencias Podemos obtivo 5,2 millóns de votos.

Con todo, pasado o tempo o seu facer político derivou por outros camiños moi distintos aos da súa xénese inspiradora, podendo dicirse que aquel favorable resultado marcou tamén o seu teito electoral, pois desde entón o seu proceso de desvalorización foi unha constante que arrincou tras a desafortunada alianza con Esquerda Unida que tendo por perspectiva sumar as súas forzas coas de Garzón para superar ao PSOE resultou un completo fracaso.

Tal foi así que ao revés do previsto polo partido morado na xornada electoral do 26 de xuño de 2016, con aquela confluencia non só frustráronse as expectativas de crecemento, senón tamén a estratexia do sorpasso, e mesmo, a presidencia do Goberno á que aspiraba Iglesias; pois á vista da aritmética electoral é fácil deducir que funcionou xusto de forma contraria á esperada, tendo en conta que lonxe de actuar como sinerxia electoral capitalizando o sumatorio dos resultados alcanzados por ambas as formacións nos anteriores comicios, produciu o efecto oposto devaluando as súas optimistas estimacións, e todo porque o aparente de tal confluencia aínda contando co referendo das súas respectivas bases, non satisfixo a unha parte substancial dos votantes de ambas as formacións como evidencia o notorio descenso dos índices de participación.

Nada mellorou na segunda ocasión cando Podemos co seu apoio á Moción de Censura entregou o Goberno ao PSOE sen mediar contrapartida de tipo algún, pois con tan extravagante decisión tampouco favoreceu a recuperación electoral da formación morada , máis ben ao contrario , a súa falta de estratexia acentúo en maior medida a trasfega de votantes cara á formación de Sánchez facendo decaer con iso a tendencia electoral cara á formación de Iglesias.

Deriva causada pola anomalía de actuar como forza subalterna que lle sitúa na complexidade de non estar no poder nin contra del, e en tal dicotomía nin se manda nin se rivaliza con quen o fai, unha ambigüidade política con perniciosa repercusión electoral polo desconcerto que induce no votante podemita o feito de pasar de sorpasista a comparsa. e cuxos efectos se concretan no millón de votantes desencantados que á vista dos feitos optaron por volver ao campo socialista.

Foi tras as eleccións do 2019 despois de deixar polo camiño 1,7 millóns de votos e máis do 40% da súa representación institucional, cando un Podemos extenuado, tarde mal e arrastro acórdase de reaccionar, xusto despois que tras unha planificada radicalización o PSOE coméralle gran parte do seu capital electoral.

O recoñecemento dos erros tácticos debe ser utilizado como clave para a emenda , sendo condición sine qua non entrar a avaliar a aritmética electoral dos últimos comicios e a realización dun balance de resultados con asignación de responsabilidades políticas polo estrepitoso desastre de Podemos nas urnas.

Un exercicio de asunción de responsabilidades que debe ser previo ao nomeamento de ministrables nun goberno de coalición, pois sería cómico se non resultase tráxico que os artífices da hecatombe electoral despois de tamaña desfeita fosen primados cunha carteira ministerial.

Pero á vista dos acontecementos parece que o cumprimento de tal esixencia non lle preocupa o mais mínimo a quen na súa vaidade se arrogan o dereito ao inmerecido, confundindo interesadamente a politoloxía coa política