Campións do desemprego

O fortalecemento do sector industrial é a única solución capaz de  reequilibrar os desaxustes producidos pola anacrónica  terciarización da economía, como dinamizador  da creación de emprego e resorte efectivo para sortear con éxito a saída da crise

Cando na súa expansión unha pandemia tan demoledora como  a  Covid 19 toma o dominio do noso hábitat, non só perturba a estabilidade sanitaria e a relación de vida,  senón que o  impacto dos seus efectos debilita a solidez dos  alicerces que conforman a   estrutura produtiva, disparando  con iso o índice  de desemprego en maior contía  que o inducido  pola  máis aguda das crises económicas.

O acelerado aumento dos  contaxos sumado á  excedida  terciarización  do seu tecido produtivo fai que a perda de postos de traballo creza a escala insospeitada e con todo a recuperación do emprego tórnese   exigua, o que esixe en corrección a diversificación produtiva e a transformación estrutural da economía, para cuxa efectividade é imprescindible a confluencia do sector privado, a sociedade civil e os representantes gobernamentais, pois a gravidade da situación así o esixe , tendo en conta que o impacto dos seus efectos  é de tal calibre  que supera os prexuízos causados pola crise  de 2008 e mesmo pola  hecatombe de 1929.

O actual labirinto pon de manifesto que estamos ante unha sacudida, rápida e salvaxe que nos cambiará para sempre, por canto   as súas características difiren no substancial de modelos precedentes, pois a situación xerada nada ten que ver coa reiteración das crises cíclicas, sendo por iso que  a complexidade desta nova realidade desvaneza toda posibilidade dunha solución convencional,   emprazándonos  por iso a asumir   cambios novos de conceptos clásicos.

Todo indica  que o coronavirus fixo  mudar o patrón que rexeu a nosa forma de vida durante décadas, que ademais de xerar un  cambio de época actua como sentencia de morte da globalización neoliberal, cuxa extinción  marca o devir dun novo formato económico, sendo un primeiro síntoma de tal apreciación a intervención masiva dos gobernos na economía para o efecto de atenuar  o mazazo  da pandemia, cuxa  repercusión  inducida favoreceu tanto a termos de vida como ao estímulo económico social e empresarial; unha intervención obrigada do sector público na economía real en aras a evitar a reprodución dun  cataclismo  similar ao acontecido nos anos 30.

Nunha situación tan grave e inédita como a presente a prioridade sobre calquera outro formulación económica debe estar centrada na  creación de postos de traballo, por iso é polo que o esixible   reordenamento sectorial que a situación demanda, deba producirse compaxinando a eficiencia produtiva, as novas tecnoloxías, co preferente  obxectivo de creación de emprego por ser este o mellor referente de política social que os  subsidios, cuxa concesión debese estar rigorosamente xustificada e a súa temporalidade  suxeita ao imprescindible, pois aínda cando o Goberno teña de impulsar medidas para paliar no posible o dano nas economías máis vulnerables, en redución do  "caos social" o maior esforzo debese centrarse en estimular a reactivación da economía real, o das empresas, que son en sínteses  as que xeran emprego e permite o benestar da cidadanía.

Cabe apuntar como reflexión de contraste, que desde  a explosión da crise as medidas dirixidas á  xeración de emprego foron totalmente adversas, tendo en conta que durante o ano da  Covid rompéronse  con sete anos consecutivos de descensos do paro rexistrado ao sumar no conxunto do actual exercicio 724.532 desempregados (22,9%), que é o maior repunte anual desde 2009, en plena crise financeira.

Alcanzando  o volume total de parados ao final do exercicio  a cifra de 3.888.137 desempregados, a máis alta desde maio de 2016, sen que estes datos inclúan aos traballadores que se atopan en suspensión de emprego ou redución horaria como consecuencia dun  ERTE, xa que a definición de paro rexistrado non os contabiliza como desempregados, contía de afectados  que ao peche do 2020 superaba os 755000 traballadores con expectativas de incorporación ao circuíto laboral pouco satisfactorias. o que agrupado supón practicamente a destrución de todo o emprego creado desde a recuperación da crise de 2008.

Ante a  Covid  non  valen  como  solución a aplicación de modelos que só se baseen en acentuar o investimento público sen afrontar previamente a diversificación  da  economía e o reequilibrio dos  sectores produtivos, pois antes da chegada da pandemia a excedida  terciarización da economía  xa era un impedimento  para a reactivación,  que en corrección, demandaba  incrementar o peso do sector industrial, pois mentres que  o terciario tende a esborrallarse ante conxunturas adversas  a  industria adáptase facilmente aos  envites inducidos

Folga dicir por tanto que é materialmente imposible saír da actual crise mantendo  a mesma  tónica que  ata o de agora.