En materia impositiva o goberno debe poñer fin á "competencia desleal" entre comunidades autónomas, acometendo a reforma da Lei de Cesión que regula o sistema de financiamento, establecendo a tal efecto o obrigado cumprimento duns límites de máximos e mínimos fiscais.
Máis aló da bravata da do Señora Ayuso, o certo é que no ámbito das comunidades autónomas , xa sexan de réxime foral ou de réxime común non existe analoxía fiscal de tipo algún actuando cada unha delas como unha taifa independente, e tal circunstancia fai que o esforzo fiscal da cidadanía varíe en función ao seu territorio de pertenza e iso é así porque o sistema de financiamento autonómico, a través da Lei Orgánica de Financiamento das comunidades autónomas ( LOFCA), autoriza instituír alteracións normativas.por iso é polo que persoas con parecida situación de renda, patrimonio ou herdanza recibida acaben pagando impostos desiguais dependendo da comunidade na que residan.
Desde unha percepción moderna e progresista do Estado, a totalidade dos seus membros debesen contribuír en pé de igualdade conforme ás súas rendas e en adecuada proporcionalidade, á marxe do emprazamento do seu lugar de residencia, pero o certo é que a uniformidade fiscal que debese garantir a equidade impositiva brilla pola súa ausencia, e e aproveitando tal carencia hai quen utiliza a baixa impositiva temeraria como argucia política coa finalidade de subtraer contribuíntes provenientes doutros territorios en número suficientes para xerar ingresos tributarios adicionais rompendo así o verdadeiro espírito do Estado das Autonomías cuxa finalidade de partida foi “facer iguais” ao conxunto de todas elas.
Resultando obvia a existencia de atribucións fiscais anómalas, que en vía corrección requiren á maior urxencia da instauración dun marco xurídico que obrigue á "cohesión e á converxencia fiscal", establecendo para o efecto uns parámetros homologabeis no contexto das autonomías para así poñer fin ao actual estado de desconcerto contributivo, non tratándose de recortar con iso as súas atribucións tributarias senón de establecer unha coordinación mínima para impedir a competencia fiscal entre as mesmas e isto debe ser así por pura congruencia política, pois resulta anacrónico que mentres a autonomías rivalizan entre si , España demande converxencia e cohesión fiscal con Europa.
Non hai dúbida algunha que a desigualdade fiscal que caracteriza o anacrónico modelo autonómico español repercute no comportamento de certos individuos e empresas proclives a establecer a súa radicación territorial en atención aos beneficios fiscais que a súa localización repórtelles, creando así distorsións que afectan en primeiro lugar á recadación da rexión de partida por redución dos seus ingresos co agravante que na maior parte dos casos trátase fe traslados ficticios que alteran a relación ingreso-gasto desa rexión
Sendo a comunidade autónoma de Madrid a receptora da inxente deslocalización de suxeitos e entidades mercantís con rendas altas ao ser esta a circunscrición con menores tipos sobre impostos, como IRPF ou a non aplicación doutros como o gravame sobre o Patrimonio; non debendo eludirse que esta manobra de piratería fiscal é levada a cabo por xente de elevado poder adquisitivo e con recursos sobrados para elixir o lugar de tributación, por canto a súa capacidade económica facúltalles a fixar o seu novo domicilio a efectos de Facenda.
Pendente de revisarse desde 2014 a aparcada reforma do modelo de financiamento autonómico, non pode esperar por máis tempo e aínda cando as autonomías teñen conferido o poder financeiro para garantir a súa autonomía política, non é menos certo que os desequilibrios xerados polo actual marco competencial esixen unha “harmonización fiscal” que garanta a uniformidade para que todas as comunidades dispoñan de capacidade para elaborar políticas públicas en materias da súa competencia; unha reforma de calado que ademais de prontitude esixe un gran esforzo de negociación e a vontade de acordo entre partidos políticos e comunidades autónomas
No hay comentarios:
Publicar un comentario