Traficante de soños

Cando o Secretario Xeral de Podemos para facerse co control da organización instalou na sala de mandos a quen aprendeu nas Mocidades Comunistas as artes do poder interno, nese momento a formación  morada  perdeu a súa esencia democrática e todo vínculo co espírito do 15 M, para converterse "de facto" no Partido Comunista 2.0

Co rotundo clamor  de “non nos representan” dirixida  sen excepción  contra a totalidade dos  partidos da época, os indignados do 15- M   tomaban as prazas do país ante a consternación dunha clase política que  sorprendida non era capaz de situar a quen con afán transversal tomaba   a súa  contorna  ao berro de "democracia real xa"; ao tempo de  refutar a orde política establecida e constatar a súa negativa para incluírse  nela 

Tras os  slogáns daquelas mobilizacións  era fácil percibir unha alteración no funcionamento político dos últimos tempos  que superaba o tradicional  binomio esquerda - dereita para enfrontar  á cidadanía contra o sistema, como unha expresión de réplica cara á degradante conduta do  oficialismo  político. Aínda así, foron moitos os políticos que  desde distintas posicións tentaron penetrar naquel  movemento social coa intención  de conducilo cara aos seus postulados, pero ningún deles foi ben recibido que si tachados de  camaleóns

Trato recibido mesmo por Esquerda  Unida, que de ser o  indicado para  conectar coas demandas e capitalizalas, máis que demostrar a súa fortaleza para afrontalas,  revelou a súa total debilidade, o que vén reafirmar que o 15- M non era un  montaxe  partidista, senón un movemento que  se articulou  desde  a transversalidade contra o sistema de partidos vixente, dominado por dous grandes partidos aos que se acusaba de perder a conexión coa cidadanía, pero de ningún xeito de inspiración comunista, pois en todo momento demostrou  o seu carácter  apartidista.

Proba diso foi o  escrache feito  ao  por aquel entón  coordinador de EU, Cayo Lara, ao que ademais de acosar , rodear e insultar ao berro de "non nos representas",  arroxáronlle  unha xerra de auga ao considerar que a  organización que representaba era parte implícita do sistema e dos seus males, non debendo  esquecer que aquel movemento espontáneo, naceu  porque os partidos no seu conxunto pasaron de prever, parar e amortecer a crise de 2008 e tal actitude de deixamento  fixo que o pobo se sentise abandonado.

Non debendo eludir que cando desde o  oficialismo do réxime culpábase  da crise económica  á cidadanía acusándoa  de vivir  por encima das súas posibilidades, o 15 M foi a única voz  discordante  que coas súas  accións de protesta conseguiu cambiar aquel relato  apócrifo e sinalar á banca e a clase política como únicos e directos responsables 

O movemento do 15 M como reacción  ao  quebranto da situación social e como remedio de defensa  fronte á deterioración política do país,  foi  quen brindou a oportunidade  de modificar   o mapa político  que Podemos aproveitou  para constituírse como partido coa finalidade de dar continuidade ás formulacións dimanantes  da súa dinámica    de mobilización social.

Pero contra todo prognóstico a formación morada desperdiciou a oportunidade de liderar o maior movemento popular de masas e a ocasión  de disputar a hexemonía política ao resto de actores, tras sucumbir ao primeiro de vez  ao marco  discursivo da CE de 1978 e  á economía de mercado da Unión Europea como único horizonte de actuación, limitacións,  que ademais de converter en errado o proxecto de Podemos  supuxo unha   burla   cara á xente  que o impulsou.

Pablo Iglesias que leva explotando ata a saciedade a fábula da súa condición   de herdeiro  do espírito dos  indignados,   en realidade  é un   inconsecuente  contumaz, un individuo  que pasa dunha ideoloxía a outra sen inmutarse.

Así desde a constitución de Podemos  a súa  metamorfose denota  un transfuguismo ideolóxico sen precedentes, pois dos seus discursos sobre a rexeneración da nova política, os movementos sociais e os principios éticos do 15 M, pasou a establecer sen alterarse  o comunismo como aceno de identidade da organización morada no contexto dunha transformación anacrónica .consistente na fusión orgánica co PCE e EU desde a  verticalidade máis  absoluta.

Desde  a  súa  estrambótica  volatilidade pasa  de “abrir o cadeado do 78”, é dicir, de propugnar  un novo proceso constituínte a erixirse en adaíl da Constitución Monárquica que rexeitaba, ata chegar ao extremo de defender á vez o marco constitucional e a instauración da República.

É por isto que o Podemos oficial nada teña que ver con aquel que naceu como un berro de réplica contra o sistema político xurdido da Transición, tendo en conta que o actual non pasa de ser unha congregación de  acólitos con cega obediencia ao líder a imaxe e semellanza do centralismo  leninista...

Por iso  que  ese sector da poboación que seguiu o 15- M e que agora está desencantado con Podemos,  ante tal  deriva  acabará por pasar factura dinamitando  a participación nas urnas, o que reducirá a representación da formación morada  a un  papel testemuñal