Surrealismo 'in crescendo'

Desde o delirio algún sector da esquerda política    tenta facernos crer que estamos na recta final do neoliberalismo, a capitulación da austeridade  e vía aberta  a unha  xestión política máis social, eludindo que  o poder económico traballa en dirección inversa para retomar o temón despois da  crise.

Non pasou nin tan sequera un ano desde que  Pablo Iglesias no transcurso  da  campaña electoral lembrase que os bancos debían á cidadanía española 60.000 millóns de euros, ao tempo de asegurar    diante o electorado que se Podemos accedía ao Goberno a súa formación esixiría a devolución do rescate bancario por medio do pago do Imposto de Sociedades, ao que aplicaría  "un extra de dez puntos" para recuperar o prestado de forma progresiva.; salientando que a organización morada  era  a forza capacitada para levalo a cabo porque ao contrario que outros partidos, "non ten débedas cos bancos".

Pero aquilo que  prometía  como irrenunciable  ante a  galería  se  esfumou ao primeiro de vez co programa de “Coalición  progresista “ que asinaron co PSOE para armar o actual Goberno, pois  o que se impuxo fronte ás propostas económicas de Podemos foron as teses da neoliberal Nadia Calviño quen non só pechou toda posibilidade a aplicar extra algún   á banca  sobre o imposto de sociedades en concepto de devolución do rescate, senón que cernou igualmente a aspiración  de Iglesias de converter a  Bankia en banca pública ao promover  a fusión desta con  Caixabank,  pechando así  todo acceso  ao  poder financeiro que tanto se ansiaba desde a formación morada..

A derrota inflixida  ás súas formulacións económicas, non foi óbice  nin impedimento  para que na presentación pública do  Proxecto dos Orzamentos Xerais do Estado o líder podemita no seu afán de protagonismo  manifestase que a  aprobación das contas  representaba  “o fin da etapa neoliberal da austeridade”;  unha desafortunada  afirmación  que ademais de non ser certa  referenda  as teses   do PSOE como modelo económico  de referencia e por tanto  a Podemos como  avalista.

O anterior certificado de defunción do neoliberalismo foi a crise do 2008, pero contra prognóstico, desde entón a política económica segue idénticos esquemas: austeridade, equilibrio fiscal, liberalización de mercados. 

E o patético é que mais alá do  que preconice Iglesias,  non existe opción   substitutoria ao neoliberalismo, pois desde entón, non houbo políticas  contracíclicas de substitución nin novas teorías económicas de alternancia , o que vén indicar que a pesar da pandemia  a súa continuidade está servida,  e é por iso que expor o seu rexeitamento sen solución alternativa  resulte absurdo e mesmo incoherente, especialmente cando o interlocutor  é quen  renega dos seus propios postulados. 

Que o neoliberalismo se  encarte  diaante a eventualidade  do  covid -19  non indica de ningún xeito  que  claudique na  súa intención de seguir   mantendo o seu   papel protagonista, pois con distintos síntomas está a repetirse o sucedido  na crise de 2008, e do mesmo xeito que entón ante   circunstancias  adversas o defensor máis aguerrido do ' laisser  faire' non dubida  en agarrarse do  Estado que coa súa mala praxe  contribuíu   a  enfraquecer, sen que  isto  represente ningunha  novidade  debido a que a  aplicación  trucada do neoliberalismo  como sabido é  consiste en privatizar beneficios e  socializar perdas.

Devandito isto, referir  sobre o particular  que á marxe das  transformacións  inducidas  polo  Plan  de Reconstrución europeo tras a pandemia de coronavirus, o proxecto en tramitación  dos  Orzamentos Xerais do Estado ( OXE) para o 2021 está sustentado en idéntica dirección e mesma liña política que os que lle precederon, e aínda que  mediáticamente téntese vender como o punto final da austeridade e un referente do crecemento, o certo é que polo sustento da súa redacción neoliberal o seu contido máis que reverter a actual tendencia ratifica a súa continuidade,  e aínda cando o gasto social  vese incrementado moderadamente,  no xeral  a súa dotación  non afronta as políticas de calado que a situación require ante os vaivéns que  a pandemia está a xerar  en amplos sectores do tecido produtivo  cuxa  repercusión  por  desasistencia impedirá  o rescate e reactivación  efectiva da actividade dos autónomos e pemes como a dos sectores tradicionais da nosa economía.

Desde a súa entrada en escena os efectos da  COVID -19 para a economía foron demoledores, resultando evidente que a  terciarización do modelo produtivo fíxonos máis vulnerables á súa repercusión , sendo o factor inductor de tal continxencia a progresiva desindustrialización dun país que corenta anos atrás cedeu a súa soberanía por entrar na UE para abrazar unha economía centrada no sector servizos que ademais de xerar un desequilibrio no ámbito dos sectores produtivos conduciunos a unha situación de maior inestabilidade no emprego e de menor fortaleza ante a crise, sendo materialmente imposible saír dela facendo o mesmo que ata o de agora, por iso é condición "sine qua non" afrontar sen dilación un proceso de reindustrialización do País, por ser a industria o elemento por excelencia de estabilidade económica dada a súa capacidade de adaptarse á contorna e aos ciclos económicos adversos. 

Pero para levar a termo esta transformación é  ineludible contar con suficiencia financeira que posibilite a posta en marcha  de tal finalidade, sen que    o actual documento orzamentario recolla consignación para o efecto. Por tanto menos  fantochadas  e mais sensatez política pois non está o forno para bolos e moito menos  a situación  para  ridiculeces