Municipalismo rexeneracionista

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Cando a loita entre os de abaixo e a oligarquía é substituída por disputas internas, é obvio que os litigantes, pola súa falta de madureza e carencia de liderado para conducir o progresismo, deben desaparecer de escena, por representar a súa continuidade a mellor receita para o fracaso electoral

En cadranza coas eleccións ao Parlamento Europeo, o próximo 26 de maio de 2019 celebraranse as eleccións municipais e aínda  faltando  dez meses para iso, os concorrentes aos comicios na súa totalidade xa acenderon os motores da maquinaria electoral no seu empeño de tomar vantaxe na conquista do feudo municipal.

Un obxectivo complicado, pois os municipios son a administración máis próxima á cidadanía, ante a que os veciños expoñen todas as súas demandas, á marxe que o consistorio teña ou non competencia para iso , por iso é polo que pola diversidade dos seus labores e heteroxeneidade das súas funcións os entes locais sexan o lugar apropiado para conxugar problemas con solucións.

Pero por idéntica razón, para o exercicio da política local non basta co apadriñamento dunhas siglas, nin o referendo dunhas primarias, pois mais alá de tales preceptos os candidatos deben ter probada capacidade de reacción para actuar coa maior dilixencia, dun modo áxil, eficaz e eficiente, ás múltiples continxencias que mais alá do funcionamento ordinario acompaña o quefacer municipal, é dicir, ademais de entusiasmo deben ter calidades innatas para exercer de punta de lanza fronte aos novos retos que diariamente se expoñen no proceso da vida municipal e para o que non vale a improvisación como remedio.

Mais que en ningún outro, a función política neste ámbito é un traballo marcado pola variabilidade e o fraccionamento de funcións e papeis a representar, así como pola descontinuidade e a interrupción de tarefas, un labor extenuante onde non basta co entusiasmo para afrontar a asidua carga de tensións e decisións difíciles que nunca se ven superadas polas satisfaccións.

Un dos lemas das formacións progresistas que concorreron ás primeiras eleccións municipais postfranquistas do ano 1979 expresaba, que a democracia ou é democracia de proximidade "entre iguais" ou carece de toda base, pero aquela consigna alentadora de cambio quedou nun todo testemuñal, pois o certo foi, que desde entón o bipartidismo gobernou ao completo o mapa municipal de España ata que nas eleccións locais do 2015, os votantes deron por amortizados os case 40 anos do seu ciclo de alternancia abrindo unha nova era que reflicte sociolóxicamente a realidade do país dando paso a un municipalismo renovado na que o termo "rexeneración" é parte esencial da axenda política.

Pero contra todo prognóstico, que o bipartidismos retrocedese entón nos seus feudos inquebrantable non supuxo de ningún xeito a súa desaparición, resultando probado que se resiste a morrer, pois a pesar dos repetidos escándalos de corrupción que acompañaron o seu facer político os seus membros manteñen fol suficiente para resistir.

Tal é así, que tras o desembarco de Sánchez na Moncloa, as enquisas sinalan un repunte na intención de voto cara ao PSOE, e inclusive, a pesar de estar sumido no desconcerto o Partido Popular dá acenos dunha sorprendente capacidade de resistencia, que en certo xeito nos devolve ao taboleiro político anterior ao da súa derrota nas últimas municipais.

A xulgar pola tendencia demoscópica, todo vén indicar que as candidaturas que concorreron fai tres anos ás eleccións locais co sinal de rexeneración, tras o seu incontestable éxito electoral, no desempeño da gobernabilidade a pesar de facer que funcionase con brillantez a cousa pública, na súa relación coa cidadanía non souberon transmitir que o municipalismo rexenerador non só é unha das variadas maneiras de facer efectivo o cambio social, senón a única maneira de transformar a sociedade con éxito.

Unha distracción política que facilitou a reactivación electoral dos partidos vellos e corruptos como agora veñen poñer de manifesto as enquisas.

A 10 meses do reencontro coas urnas a reflexión é obrigada, pois resulta obvio que algo non vai ben, e non o vai por variadas razóns, pero esencialmente por non asumir desde a esfera dirixente que contrariamente á política parlamentaria, no foro municipal a política real debe comenzar na base, nos círculos ou asembleas locais, onde os candidatos mais que representantes sexan os delegados dunha cidadanía cada vez mais informada, e non incorrer no despropósito de seguir a mesma tónica que os partidos da fornada do 78, ou utilizando estruturas pantasmagóricas de novo cuño que mais que deparar funcionalidade algunha, propician a componenda e prestan acubillo a quen á marxe das bases determinaron facer da política a súa solución de vida.

Unha dicotomía por tanto que non só induce distanciamento social co electorado senón que pola súa carga de incoherencia, de non remediarse en tempo e forma converterase no maior inconveniente para que as eleccións do 2019 sexan a continuidade do cambio iniciado.