Volven as dereitas

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

De non prosperar a investidura, ante os novos comicios, por desmobilización electoral, a abstención será a expresión de indignación que contra prognóstico deixará na estacada á esquerda, posibilitando así, que en coalición o trío da Praza de Colón tome as rendas da gobernanza do país.

Os grupos que conforman a denominada “esquerda progresista”, na súa inmadureza, parecen non decatarse que coas súas controversias están a poñer en risco a defensa dos dereitos colectivos ao facilitar con iso que a España ultracatólica, nacionalista e franquista tire rendemento dos seus desencontros, ou o que é o mesmo, que a través duns novos comicios os herdeiros do pasado fáganse coa tutela política do futuro.

Extremo que nos conduciría á perda de calidade democrática e cara á radicalización do autoritarismo institucional, e non tan só polo credo franquista que comparten os membros do triunvirato de dereitas , senón tamén polo seu paralelismo neoliberal , tendo en conta que esta compartida ideoloxía tende ao absolutismo pola súa propia idiosincrasia, pois o obxectivo do poder financeiro que manexa os fíos do sistema tende a instaurar unha nova orde orientada a distorsionar a vontade política da cidadanía, baleirar de esencia a democracia servíndose dos acólitos políticos en propio beneficio.

E así, mentres a dereita montaraz abona o terreo ideolóxico e social para reverter as conquistas populares das últimas décadas, a esquerda na súa miopía lonxe de converxer programáticamente en defensa do interese xeral enrédase en loitas intestinas facilitando coa insensatez das súas prácticas que aspectos teoricamente incuestionables, como a educación universal, o estado das autonomías o sistema público de pensións, o plurilingüismo territorial, etc. sexan cuestionados por unha dereita intrépida  e sen complexos na súa ofensiva reaccionaria ante o despropósito dos teoricamente progresistas cuxo discurso por anacrónico difire no substancial das súas prácticas.

Que o “bloque da involución” estea a saír coa súa, débese en gran medida a que a esquerda que debese frear o seu avance, lonxe de facelo, no canto de rearmarse na unidade, mais dividida que nunca se afunde na disensión que non xera máis que desánimo entre os seus seguidores, ante a carencia dun común denominador , e todo, porque en tanto os partidos da dereita contenden entre eles, os de esquerda máncanse a si mesmos.

Todo apunta a deducir que as esquerdas non só non teñen altura de miras senón que na súa irresponsabilidade están  a ser irreverentes cos seus propios electores, con aqueles que o 28 de Abril envorcáronse para evitar nas urnas que gobernase o país o trifascito, sen que os partidos apoiados e os seus líderes devolvesen a confianza depositada polos 11 millóns de cidadáns que cos seus votos posibilitaron a conformación dun Goberno de Progreso; merecendo por iso algo máis que o bochornoso espectáculo ofrecido por quen se aferra ao diálogo de xordos e á súa negativa para poñerse de acordo, entre un PSOE instalado nas añoranzas do bipartidismo de outrora e un Podemos tentando paliar a súa bisoñez negociadora tirando da teoría de manuais da facultade.

O que aquí está a ocorrer, é que os líderes das organizacións políticas que debesen cumprir a función de fiadores das demandas dos seus representados, lonxe de actuar en consecuencia acatando o mandato electoral, optan por antepoñer os seus respectivos intereses aos do conxunto da cidadanía, xa sexa polo pernicioso dominio que exerce no seu seo o neoliberalismo como sucede co PSOE, ou por utilizar a súa presenza no goberno como salvavidas ao seu afundimento político como ocorre con Podemos.

Por iso o curto alcance de miras fai que unha vez máis a sesión de investidura de celebrarse estaría  abocada ao fracaso e iso obedece a que a esquerda na súa obcecación aínda gañando sempre perde;  pero tal circunstancia non se repetirá, pois tras o fracaso do primeiro intento, xa refugada a figura de coalición como formato, Pedro Sánchez só presentará a súa candidatura ao Rey «se as condicións garanten que prospere» emprazando desta forma a que Podemos asuma exclusivamente un acordo de programa progresista sen competencias de Goberno.

A negativa para asumir esta nova formulación, conduciríanos irremediablemente a uns novos comicios no mes de novembro, cuxo resultado contrariamente ás optimistas previsións que baralla Tezanos, tras a irreconciliable loita cainita da esquerda, abrirían a porta do goberno ao triunvirato da Praza de Colón, cuxos membros á vista do estrepitoso fracaso , sorteando as súas diferenzas non dubidarían en coligarse e darlle un envorco político ao país en prexuízo das clases populares. 

Unha desgraza para o futuro do país que cada día faise máis probable.