12 Xullo: O espello

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

O afundimento electoral de Unidas Podemos ademais de coverterse na  súa unción, fai inviable o desaloxo de Feijóo da presidencia da Xunta, a pesar da nefasta xestión desempeñada e da desastrosa situación de crise política e institucional que vive a nosa comunidade.

 

Galicia xa está en campaña, e os datos da última enquisa preelectoral do Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS), veñen predicir que nos comicios  do 12 de xullo a esquerda non logrará escanos dabondo para constituírse en alternativa ao PP, quen unha vez mais alzaríase coa maioría absoluta na comunidade; conclusión que non deixa de ser unha sondaxe mais de idéntica fiabilidade que as elaboradas por outros  medios demoscópicos, expertos todos eles  en crear profecías ou versionar  a realidade ao antoxo dos seus propietarios.

Non resultando de recibo en todo caso, que un organismo autónomo de carácter administrativo adscrito ao Ministerio da Presidencia como resulta ser o  CIS, sexa o único de similares características que en democracias con nivel de calidade máis alto que a nosa se dedica a inquirir e publicitar  a intención e a estimación de voto en eleccións,  é dicir,  a efectuar enquisas partidistas a cargo do orzamento do Estado.

Unha función descontextualizada das funcións que en boa lóxica debese  cumprir este centro de investigación, e que en todo caso,  terían de quedar  circunscritas ao fortalecemento da  investigación sociolóxica de calidade, que nunca  como é o caso, a confeccionar  barómetros inéditos como resulta ser o  caso dos comicios galegos. 

Non é necesario profundar en enquisas,  para saber que desde os albores da autonomía ata  fai ben pouco  a posibilidade  de mudar   a  presidencia da Xunta    de Galicia tornábase un  intento de difícil consecución  sen  confluír en obxectivos  a representación electoral  das forzas de esquerda, non representando tal requisito xustificación argumental para circunscribir á  xeneralidade da  sociedade galega no conservadurismo do  ámbito políticos das  dereitas.

Nin moito menos, pois nunca foi a cidadanía  como  base electoral o problema que impediu conformar unha alternativa sólida  ao Partido Popular. 

O motivo de tal   impedimento hase de buscar   na  actitude política mantida entre contendentes, para así entender   que mentres os conservadores agrupáronse desde sempre ao redor da  unidade de actuación, tirando rendemento electoral  dunha disciplinada estabilidade, contrariamente, os opositores no seu antagonismo dedicaron a súa función  a incentivar divisións, a purgas nas súas propias organizacións e a prodigar  disputas internas  de poder, conducíndose  con tal comportamento cara a unha situación  de permanente  conflitividade que anulou toda posibilidade de facer a mínima concesión á imaxinación política, dificultando con iso poder ofrecer ao electorado de forma solvente e crible   o esquema doutra Galicia  posible.

Hase de referir igualmente que cando feitos emerxentes como o 15 M modificaron no substancial o cadro fixo da controvertida realidade, como insignia do cambio político e referente vertebrador e aglutinador dun novo sentimento progresista, creouse a expectativa de construír unha “nova” política, máis “democrática” e “honesta”, para acabar cos recortes sociais e recuperar os nosos dereitos. 

O certo foi que todos  os partidos galegos de esquerda con representación parlamentaria que preconizaban un cambio substancial da situación, non se expuxeron en ningún momento da súa acción política a ruptura co sistema capitalista, optando por xestionar as institucións da forma “menos mala” posible, pero encartándose en todo caso ás dinámicas do parlamentarismo burgués con promesas e discursos insuficientes. 

Tal proceder creou un desencanto que se viu agravado coa entrada de Unidas Podemos no goberno do Estado español, en coalición co PSOE, a pata esquerda do Réxime do 78, pois cada unha das repetidas capitulacións programáticas da formación morada non fixeron máis que desilusionar aos seus votantes, e en Galicia tamén. 

Non sendo de estrañar por tanto que a pesar dos agudos recortes en Sanidade , a falta de políticas sociais de solución aos arrevesados problemas económicos do pobo galego, mais alá dos seus deméritos, cunha lixeira perda de votos, o PP galego con Feijóo á fronte repita o seu triunfo electoral nos novos comicios do 12 de xullo, pola inadecuada oposición e a anacrónica liña política dos seus adversarios

Pero tal previsión no debe sorprender o  más mínimo,  pois pretender corrixir a situación desde a esquerda  sen mediar cambios estruturais  tendo enfronte a apisoadora do neoliberalismo, é un obxectivo sen ningún tipo de percorrido  que como era de agardar  reporta   frustración, fracaso. e revés electoral.

Reafirmarse no  contrario é incorrer  na  disonancia  cognitiva de negar a evidencia  a un  mesmo.