O esborralle de Podemos non terá reversión en tanto se manteña o anacronismo bolxevique como estratexia de afianzamento no poder, e non se opte pola reconciliación coa democracia participativa facendo que as decisións se tomen de abaixo cara arriba e non ao revés.
O mesmo día dos comicios cando as enquisas a pé de urna avanzaban unha caída abrupta para a súa formación, o coordinador de campaña de Galicia en Común- Anova Mareas, Borja San Ramón manifestaba que a súa formación sería clave para propiciar un cambio de goberno.
O seu optimismo indicaba que nesta primeira cita electoral de Unidas Podemos desde que entrou no Executivo central co PSOE, todo ía ir como unha seda, pois a teor das súas expectativas tiña asumido que o “efecto Goberno” favorecería os seus resultados por entender que a súa pertenza ao mesmo actuaría como acicate electoral.
Pero o certo é que máis que un revés autonómico a perda de votos da formación violeta é unha constante que vén repetindo desde a súa concorrencia ás primeiras xerais do 2015 , como indican os resultados dos comicios celebrados en novembro de 2019, onde Podemos marcou o fito máis negativo do seu histórico electoral, pero que aínda así, a pesar da notoria perda de apoios vendeu como unha vitoria ao lograr a súa incorporación ao executivo en coalición co PSOE, ao que tentou ademais sen éxito «desgastar» e sacar rédito partidista.
Incapaz de deter a sangría electoral, todo indica que a formación morada continuará perdendo adeptos cara ao seu proxecto político sen que a pesar da gravidade da situación Pablo igrexas valorase a posibilidade de dimitir, e deixar o liderado do partido noutras mans, como única maneira de evitar que a súa formación siga perdendo votos en toda elección na que se presenta, e iso, a pesar de dicir no 2014 que “en política non se pide perdón, en política dimítese”
A complexidade do asunto vai moito máis alá, pois aqueles partidos que como Podemos non conten cunha estrutura estable para manter conexión directa coa cidadanía, ante un revés electoral como o presente arriscan a continuidade da súa propia supervivencia, tendo en conta que non só perden as eleccións senón tamén toda posibilidade de rescatar aos seus electores.
Aínda cando estatutariamente ten nos círculos a ferramenta para promover a participación, o debate e a relación activa da organización coa sociedade, a realidade dista moito da teoría, tendo en conta que lonxe de cumprir a finalidade de empoderar á xente e dar protagonismo aos cidadáns, o certo é que desde Vistalegre II a descapitalización funcional dos círculos é ostensible.
Se no seu manifesto fundacional, en xaneiro de 2014, os promotores de PODEMOS establecían como obxectivo «converter a indignación en cambio político»; e aproveitando a conxuntura do momento activar unha nova oferta política «ao servizo da xente», equivocáronse de plano quen pensou que para alcanzar esa meta bastaba con unir a cidadáns «indignados», en candidaturas instrumentais para gañar as eleccións e ocupar o poder, pois non era suficiente con utilizar o relato sobre a corrupción e a crise cando faltaba estrutura organizativa acorde á finalidade do proxecto.
Carencia que lonxe de resolverse veuse a complicar en maior medida cando na primeira Asemblea de Vistalegre establecéronse as pautas de xerarquía e control interno da organización no contexto dun proceso de verticalización onde os círculos, perdían a condición de distintivos do facer político para converterse nun mero referente testemuñal.
É por iso que a caída en picado do partido de Pablo Iglesias para nada debe entenderse como unha eventualidade senón como unha viaxe sen retorno de consecuencias catastróficas para o futuro da organización, ata o extremo que o primeiro efecto podería alterar o complexo equilibrio de poder no seo do gabinete de Sánchez, e afectar á continuidade da coalición
Queda visto que formar parte do Goberno non pasou de ser unha argucia do núcleo duro de Podemos para manter a súa continuidade á fronte do aparello do partido sen que a súa incorporación frease a súa “caída libre”, pois máis aló dos nefastos resultados das eleccións autonómicas fontes demoscópicas solventes indican que de celebrarse agora eleccións situaríase por baixo dos 20 escanos no Congreso, o que vén indicar que fronte ao maior poder que tivo nunca en Madrid, non son capaces de lograr que a súa xestión do “escudo social” produza efecto nos electores
Sucesivos e complexos avatares que fixeron crecer a decepción de quen comprobou como a idea orixinal de Podemos desvanecíase; unha frustración que se acentuou ao evidenciarse que electoralmente como consecuencia dos seus efectos non só estancou o seu crecemento nas urnas senón que acentuou a súa esborralle como organización
No hay comentarios:
Publicar un comentario