A Unión Europea non mudou en nada as súas políticas nin o seu proxecto en relación á crise anterior, o que sumado ás ambiguas condicións do Plan de Reconstrución, indica que contra o que di a nosa clase política a aplicación de recortes sociais está ao virar a esquina.
Certo é que contrariamente ao ocorrido coas medidas europeas para paliar a crise de 2008, esta vez en aparencia parecen pasar desapercibidos a Troika, e os homes de negro, pero máis aló do optimismo manifestado desde o foro político resulta evidente que a pesar do elevado cómputo da súa contía os fondos consignados resultan de xeito evidente insuficientes para compensar a dimensión da depresión causada pola pandemia do COVID-19
Consecuencia da presión exercida polos países " frugales" as aspiracións que albergaba de orixe España quedan trastornadas, por canto, o resultado final implica que recibirá menos diñeiro a fondo perdido e ademais terá que contar cun plan de reformas que convenza aos demais membros para poder acceder aos fondos de asignación iniciais, é dicir, menos diñeiro e maior condicionalidade.
O que atrasará sen dúbida a percepción no tempo das axudas e todo pola decisión dos países do norte ao impoñer a súa pretensión de que un só estado puidese opoñerse ao plan de recuperación que presente outro socio, é dicir que coa súa estratexia o holandés Rutte sen conseguir o seu dereito para veto, si logrou facerse coa chave do bloqueo que ao cabo vén ser igual.
Imposición asumida por España por ser condición "sine qua non" que o bloque do norte impuxo para secundar a amortización conxunta durante os próximos 30 anos, por iso que sobra o discurso de épica que tenta vender o Presidente Sánchez pois foron moitas e significativas as cesións que o noso país deixou no camiño, non debendo obviarse respecto diso os preocupantes recortes en programas destinados a financiar o avance europeo, en materia de investigación e desenvolvemento así como en acción exterior, do mesmo xeito que os relacionados coa Política Agrícola Común de pernicioso impacto para os intereses do noso sector primario.
Non son de recibo os aplausos brindados ao presidente Sánchez polos seus ministros e no Congreso ao seu regreso da negociación en Bruxelas, nin a euforia que domina o sentir maioritario da esquerda institucional, no seu alarde de lograr un acordo “histórico” e diametralmente oposto ao formato empregado na crise de 2008, resultando unha completa excentricidade asegurar que coa súa implantación ponse fin á lóxica neoliberal dominante.
Tal desatino non pasa de ser un relato que ademais de absurdo e desafortunado, é diametralmente oposto á realidade dos acontecementos, tendo en conta que ao prestar referendo ao Plan de Reconstrución e ao Marco Financeiro Plurianual de acompañamento está a garantirse a renovación e irrevogabilidade do proxecto neoliberal pois sabido é que a Unión Europea en ningún momento cambiou de orientación as súas políticas nin o seu proxecto.
Tendo que dicirse por tanto que estamos diante unha intervención expresamente medida cuxa principal finalidade é preservar mediante axudas o 'proxecto europeo' neoliberal, e para iso en suplencia da Troika e dos homes de negro temos aos funcionarios de representación permanente na UE, amanuenses dogmatizados que con marcada ideoloxía austericida son na práctica os que manexan os asuntos de Estado no Consello da UE. e que en todo momento actúan seguindo a lóxica dos mercados financeiros. como así pon de manifesto a asunción de decisións que un Executivo de esquerdas debese rexeitar de plano, por canto, xa se implementaron na anterior crise con efectos demoledores polo seu carácter antisocial.
Máis aló da descrición maratoniana do “ conclave” e as prolongadas negociacións que se nos contan, o certo é que todo estaba determinado con antelación, mesmo que o fondo de recuperación estaría suxeito a políticas económicas neoliberais, polo menos .iso era o que indicaba en xuño pasado a presidenta da Comisión Europea, Ursula von der Leyen, cando en declaración aos mass media aliñábase co holandés Rutte na súa esixencia de condicionar as axudas con reformas, á vez de avanzar con minucioso detalle as condicións e fitos do Plan agora aprobado por Bruxelas.
Aquela mensaxe aos mercados financeiros foi suficientemente explícita para que os destinatarios interpretasen o seu contido como diñeiro a cambio de reformas, desregulación e “seguridade xurídica” para os investidores, non en balde o fondo de recuperación xa contaba de orixe co apoio da patronal europea que en trato preferente e con escandalosa antelación posibilitóuselle coar as súas medidas nos despachos de Bruxelas e demais prazas da Unión, o que vén indicar que a política de recortes sociais está servida, aínda que esta realidade é un secreto a voces que a clase política tenta silenciar sabendo que o plan de reconstrución lévase a cabo atendendo aos intereses do poder que o avala e que en definitiva é quen establece as regras de xogo.
Xa que logo, queda manifestamente claro que unha vez mais a factura da crise pagarana os de sempre
No hay comentarios:
Publicar un comentario