Cando a dereita que vai repartindo doutrina sobre ética pública acubilla ao narcotráfico, e a esquerda desde a súa arrogada superioridade moral dá refuxio á pedofilia, sobra dicir que toda diferenza entre ambas é parte intrínseca da súa propia impostura.
O factor determinante de que unha persoa estea situada politicamente no ámbito da dereita ou a esquerda vén establecido polos intereses que sustenta e as prácticas que utiliza para facelo, sen que o carné do partido sexa factor taxativo de emprazamento, pois en realidade a posición ideolóxica e política que sustentamos non é cousa de siglas senón que está directamente relacionada coas necesidades e intereses que nos conferimos e cuxa defensa fai desatar o conflito cando estes son cuestionados por terceiros.
Contra o sustentado pola ortodoxia partidista nin na esquerda nin na dereita existe militancia con pedigree senón mesturas e diversidades de individuos que máis aló do guión establecido adecuan o seu proceder ás circunstancias, pois a evidencia indica que a súa personalidade e a súa conduta cambian en adecuación ao contexto; por iso é polo que non sempre os adscritos á dereita teñan unha actitude ruin, nin tampouco aos vinculados á esquerda poida outorgárselles unha conduta exemplar
Mais que unha ideoloxía ou credo político, dereita e esquerda constitúen un anacronismo antagónico que en si mesmo é o lóxico resultado dunha Transición fracasada e expresión da desvalorización política na que estamos inmersos; podendo afirmarse que a gran maioría dos activistas non son de esquerdas nin de dereitas, só deles mesmos, o que motiva que un amplo sector da sociedade deixase de crer nas formacións políticas, e froito do desencanto decidan facer súa a reflexión de Ortega, no súa soada “A rebelión das masas”: “Ser da esquerda é, como ser da dereita, unha das infinitas maneiras que o home pode elixir para ser un imbécil: son formas de hemiplejía moral.
En política a indulxencia debe ter o seu ámbito delimitado pola fronteira da racionalidade, e cando esta excédese coa aplicación incoherente de maximalismos disidentes ou realidades contrapostas, entón, a afronta social está servida e por correspondencia a réplica é obrigada.
Por tanto exercendo quenda discrepante, considero, que cando os resultados electorais non son os esperados e a conformación da gobernabilidade institucional precisa de dependencias ou alianzas, non é de recibo acollerse á baza do artificio, resucitando o esgotado testamento de dereitas e esquerdas ou a interesada afinidade de complicidade ideolóxica, maiormente cando ambos os argumentos, á parte da súa polémica lexitimidade, teñen o agravante de ser un mero pretexto condicional, ou o que é lol mesmo, unha tapadeira de afianzamento para conseguir o poder no sentido dominante.
Dereitas ou esquerdas. son precintos trasnoitados, que para nada se acomodan á realidade dos novos tempos, tan só atenden á estratexia de márketing político de quen aposta por manter distincións de confrontación e xustificar tras ese xogo de encasillamento, a confusión en vantaxe das súas propias ambicións.
Quen exerce como cidadán afirmado en premisas de tolerancia pragmática, arraigadas conviccións e liberdade de pensamento, resúltalle inxustificable tolerar en silencio que a clase política versione o obxecto das súas ambicións tras dun guión de concreción interesada onde a saturación de incongruencias e os desaxustes coa realidade, poñen de manifesto, que a continuación da súa mensaxe subliminar subxace a existencia dun conflito de intereses persoais.
A práctica política dos novos tempos, refugou o argumento heteroxéneo das ideoloxías, por canto, á marxe do significado definitorio do concepto de dereitas ou esquerdas, os actores de repartición non dubidan en converterse en profesionais dependentes da cousa pública, impoñendo como obxectivo preferente o patrocinio das súas particularidades sobre os aspectos de interese xeral que debesen ser o ineludible dentro da orde de preferencias.
Vivimos asomados a unha realidade contraditoria, podendo observar desde a mesma, como os administradores dos idearios sucumben ante as vantaxosas contrapartidas que a actividade política depáralles, e así, con toda naturalidade propician a contradición que supón promover a denuncia das desigualdades, ao mesmo tempo, que coas súas excedidas retribucións, insolidarias contrapartidas e desaforadas melloras, potencian a consolidación das discriminacións.
É preocupante a actual crise de valores que padece a clase política como a súa carente vocación de servizo, resultando inaudito que o papel dirixente e formalmente representativo que lles está asignado sexa relegado a un segundo plano como consecuencia do actual terremoto socio-político, que en réplica diverxente, pon en cuestión a súa eficiencia en razón á súa demostrada incapacidade na articulación de medidas resolutivas á deterioración existente.
Por tanto, non é tempo de expoñer un debate de distincións formais sobre as vantaxes ou inconvenientes existentes entre o hipotético progresismo da esquerda ou o reivindicado realismo da dereita, iso, para este autor é xa un debate superado, agora o obrigado pasa pola rexeneración da vida política, pois sen vacilación débese afirmar que esa si é a partitura dos novos tempos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario