O controvertido acceso ao poder, a total ausencia de autocrítica e a negativa a reconducir a situación, son actitudes contrapostas ás que ilusionaron aos homes e mulleres que no seu día se incorporaron a Podemos.
Superado o groso da crise sanitaria, as primeiras enquisas sobre a intención de voto indican que o vicepresidente do Goberno Pablo Iglesias é con moito o máis prexudicado por esta pandemia, pois a tendencia electoral á baixa da formación morada é de tal calibre que aínda atendendo ás estimacións máis favorables a repercusión do seu impacto faría que pasase dos 35 escanos que ten actualmente aos 27 que alcanzaría no suposto de celebrarse agora novos comicios, co agravante que tan pronunciado descenso de representación supoñería ademais que o bloque da esquerda perdería a maioría fronte ao da dereita.
Tal circunstancia é indicativa que Unidas Podemos. xa non ten o apoio da maioría dos españois de esquerdas, aínda cando Iglesias non perde a oportunidade de manobrar para afianzar o seu liderado a calquera prezo, como así ocorreu tras gañar recentemente Vistalegre III cun pírrico 10% dos votos dos seus afiliados, xa que a maioría militante nunha actitude de notorio desencanto optou por manterse á marxe.
Pero esta deriva non é nada novo,pois xa comezou no transcurso de Vistalegre II, cando a derrota dos defensores da vía do 15-M induciu un cambio irreversible na natureza da organización morada que tras aquela capitulación pasou a funcionar como un partido político tradicional dirixido desde a sala de mandos con man de ferro por alumnos instruídos nas Mocidades Comunistas sobre prácticas de poder interno que aplicaron con disciplina prusiana os “notables” do aparello con Iglesias á fronte auxiliado por Echenique, Montero, Mayoral e Moedeiro, baixo cuxas ordes o envorco acentuou a escala de decadencia de Podemos.
Desde entón a estrutura de funcionamento podemita axustouse estritamente ao prototipo dunha formación comunista de corte clásico, é dicir, establecendo unha composición marcadamente xerarquizada e burocratizada en liña a impoñer a nova orientación e á vez laminar todo rastro do facer político dos seus antecesores, para cuxa configuración se asignaron cargos de confianza en “plural” correspondencia coas lealdades persoais prestadas.
Afirmar para o efecto que do formato político de Podemos só queda a súa filiación de orixe, polo demais, consecuencia da súa toma por asalto converteuse nun hábitat politicamente inhóspito onde o leninismo de Iglesias impide calquera cohabitación cos proclives ao espírito do 15-M ao quedar sometida a súa hexemonía ao imperio das camadas de substitución do vello PCE, transformándose con iso na organización mais antidemocrática e cesarista do país.
Na actual tesitura unha vez extinguidos os círculos, e imposta a máis absoluta e férrea verticalidade, como non podía ser doutro xeito o novo staff comunista mostrouse máis proclive en aplacar toda reacción interna que preocupación real por dar solución á problemática social, nunha tendencia de achicar receptividade e acentuar salvagárdaa, unha actitude en correspondencia coa docencia recibida, máis orientada á intriga política que ao desempeño de funcións de goberno, o que á marxe dos seus aleccionados e disciplinados acólitos proxecta cara ao electorado unha imaxe pública de Podemos deprimente e de nula receptividade,
Queda probado pois que o transito ao comunismo ocasionou unha perda de referendo social que impide que o actual Podemos poida ofrecer ao electorado aquel proxecto de país que foi referente da súa propia xénese, tal é así que tras seis anos de Podemos e nove do 15 M, o impacto do baixón sufrido en termos de poder institucional é de tal calibre que poñen en serio perigo a continuidade da formación política
A extinción efectiva dos círculos como ferramenta de participación e de relación activa da organización coa sociedade, impediu cumprir a finalidade de empoderar á xente e dar protagonismo aos cidadáns que por tal motivo deixaron de participar ou optaron por abandonar definitivamente o proxecto por perda de entusiasmo, e todo porque a gran maioría dos homes e mulleres que recalaron en PODEMOS inscribíronse na formación co ánimo de facer política de forma e maneira distinta, e iso é algo que para nada está a suceder a tempo presente.
Atrás queda o 15 M, das asembleas, do «non nos representan, mentres o actual PODEMOS pechado baixo sete chaves á participación directa, deixou de ser o azoute da caste e tras renunciar ás “novas formas de facer política” confórmase pola continuidade e por ser unha parte inoperante dese Partido Comunista decrépito e extemporáneo, sen influencia algunha na vida política española, facilitando dese modo a continuidade e supervivencia dun Réxime decadente como o dimanante do 78.
Cúmulo de avatares que fixeron crecer a decepción de quen puido constatar como a idea orixinal de Podemos desvanecíase, unha frustración que se acentuaba en tanto electoralmente non só decaía nas urnas senón que aceleraba o seu esborralle, unha deterioración que non terá volta atrás en tanto se manteña no seu seo o anacronismo bolxevique como estratexia de afianzamento no poder, e non se opte pola reconciliación coa democracia participativa aplicando a descentralización do partido para que as decisións tómense de abaixo cara arriba e non ao revés.
Con esta traxectoria o 12 de Julio en Galicia a desfeita está servida
No hay comentarios:
Publicar un comentario