Mesturar burocracia e política é o menos aconsellable para a boa administración pública, pero o empeño colonizador dos partidos, fai que a melloría da nosa gobernanza e a despolitización da función pública siga sendo unha materia pendente.
Dicir ao respecto que son moitos os políticos que tras subirse ao tren institucional esquécense que ser de esquerdas implica facer historia para transformar ao país en aras a fortalecer o conxunto da sociedade; e iso ocorre porque desertaron de participar vocacionalmente na cousa pública para converterse en profesionais do ramo, para así facer da política o seu medio de vida, e cando isto ocorre o factor de dependencia económica fai que o cargo político pase a exercer de burócrata.
E en tal circunstancia a batalla de ideas que caracteriza a acción política da esquerda sucumbe ante a inercia material que presenta a saída profesional e laboral dos liberados políticos, cuxa atomización institucional por diminución de cadros supoñerá un retroceso para o “progresismo “que se verá agravado coa perda da maioría das melloras sociais conquistadas nos anos previos, e por tanto dunha descapitalización electoral sen precedentes.
Dos contraproducentes efectos do actual proceso de burocratización política xorde unha nova elite dominadora da escena pública e con iso un maior empobrecemento da calidade democrática, que produce unha desconexión crecente entre esa cúpula e os cidadáns aos que teoricamente representan, e a principal das causas dese divorcio entre a sociedade civil e a sociedade política é sen dúbida a profesionalización da vida pública. porque iso capacita ás formacións partidistas para instaurar un nepotismo colectivizado que lles faculta a proporcionar status e ingresos aos seus membros e simpatizantes.
Como en calquera outra esfera de actividade os políticos dedicados profesionalmente á cousa pública teñen como principal obxectivo progresar e perpetuarse no cargo no contexto dunha contorna de inestabilidade, pois son os aparellos dos partidos. os que fixan quen se beneficia das vitorias e quen subsiste na derrota, o que vén indicar que o seu futuro non é o votante quen o determina senón a súa propia organización política, situación que acaba establecendo un distanciamento entre representantes e representados e fai que o diálogo entre o político e a cidadanía sexa cada vez máis difícil, porque os seus idiomas e intereses son diametralmente opostos.
O realmente paradoxal neste esquema é que os dirixentes do armazón son á súa vez políticos devaluados cuxo comportamento non difire en nada ao daqueles que teoricamente viñan combater, causando con iso unha crecente deterioración institucional.
Maioritariamente a irrupción dos partidos emerxentes interpretouse en sentido positivo, como un folgo de aire fresco capaz de osixenar o sistema nun momento de nula confianza no bipartidismo; e foi entón cando prometeron rexeneración, máis democratización interna dos partidos, establecer mecanismos de participación cidadá, en definitiva, perfeccionar a calidade da nosa democracia.
Tal é así que os chegados á escena política desde a máxima esixencia ética, agora envorcaron o seu empeño en conseguir desde «as cloacas do poder» cargos e bos soldos públicos para os membros da súa cúpula dirixente e da súa órbita de confianza..
Así nos vai!
No hay comentarios:
Publicar un comentario