O contubernio do PP

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

A demoledora sentenza contra o PP como promotor de corrupción institucional, pola súa condición de feito probado, esixe ipso facto a dimisión do Presidente do Goberno, que ademais de testemuñar en falso é responsable político dos feitos

Froito do chalaneo político que outros en propia xustificación denominan responsabilidade, os orzamentos do PP xa superaron o primeiro escollo parlamentario, circunstancia aproveitada polo Presidente do Goberno para tirar de vangloria, e a pesar de ser un proxecto con escaseza de formulacións progresistas que mantén condición de continuidade cos que lle precederon, non dubida en recalcar como certo que o desenvolvemento do seu contido xerará prosperidade. 

Nunha comparecencia ante os medios de comunicación, facendo gala da esterilidade que caracteriza a súa xestión de goberno, Mariano Rajoy, utilizando unha vez máis a cantilena de sempre, sinalou que o gran obxectivo destas contas públicas é a aposta polo crecemento, unha afirmación rotundamente enganosa tendo en conta que o contido do orzamento é profundamente neoliberal e tal circunstancia choca de plano coa enunciada posibilidade. 

Gardar as aparencias e versionar interesadamente os feitos é unha cousa, pero a realidade pinta ao revés, pois politicamente é indiscutible que os neoliberais actúan en todo momento exercendo expresamente a función de defensores sen concesións dun capitalismo contraposto á equidade, ao só efecto de satisfacer de forma preferente as aspiracións do armazón financeiro e as súas propias, sendo por iso que a súa traxectoria está dirixida expresamente a concentrar o capital en poucas mans, o que impide de facto satisfacer as demandas de benestar común e colectivo e delata a falacia dos socorridos argumentos do Presidente.

 A cousa vén de lonxe, pois a instauración do neoliberalismo non é nada novo, tendo en conta que acompañou en todo momento o proceso daquela transición que contrariamente ao publicitado distou moito de ser modélica; sendo por iso que durante a totalidade do denominado período democrático, o modelo neoliberal por imperante foi quen marco as pautas do facer político do país, o que prexudicou abertamente ás grandes maiorías para favorecer nos seus intereses á moi poderosa facción social que conforma o establishment. 

Tal circunstancia fixo, que o neoliberalismo sexa na actualidade a base ideolóxica que sustenta o sistema e en consecuencia a raíz dos problemas que embargan ao país, e moi especialmente o factor causante da corrupción estrutural, que ao resgardo dunha manipulada e inmatura Constitución de 1978 e á total ausencia de escala de valores sociais e económicos, fíxose dona da función política.

 Por iso, a corrupción está metida ata a medula na democracia, porque nos últimos 35 anos de neoliberalismo , non só tolerárona senón que coas súas turbias prácticas fixeron que fose crecendo ata ocupar un lugar prominente na vida política. Consolidación que motivou que esteamos carentes de mecanismos de transparencia adecuados para loitar contra esta secuela , facendo que siga tendo carta de natureza o aproveitamento privado do público, no contexto dun sistema que favorece abertamente a impunidade dos corruptos. 

Esa corrupción que nos afecta a pesar de ocupar nas enquisa do (CIS) o segundo lugar na preocupación dos españois só detrás do desemprego, parece non inquietar o mais mínimo á maioría do noso representantes, polo menos iso delata o feito que ningunha das institucións do Estado líbrase de implicación, pois tanto ven salpicados integrantes da Casa Real , como membros do Executivo acusados de percibir retribucións ilícitas ou partidos políticos que se financian de forma irregular 

Un contaxio que toma condición extensiva non deixando monicreque con cabeza, e que tanto alcanza ao último elo do político como a executivos de entidades bancarias, representantes da patronal ou autoridades do Poder Xudicial; múltiples referentes de degradación que aínda sendo reprobados formalmente pola maioría da sociedade, con todo con demasiada frecuencia, os procesados son reelixidos en sucesivos comicios cuestionando con iso que sexa sincero a manifestación popular de rexeitamento á mesma 

A corrupción non é nin máis nin menos que o produto final dunha situación de degradación política que esixe de inmediato poñer punto final e con iso, déase acceso a unha nova xeración de políticos que forxando ilusión e novas expectativas sexan capaces de satisfacer as inquietudes da sociedade, para así converter o actual estado de indignación no cambio positivo que o país precisa.

Por iso é polo que a histórica sentenza que condena sen paliativos ao PP pola súa implicación na corrupción, ademais de sacudir os cimentos do partido, vén desautorizar indirectamente o referendo prestado no Congreso polas forzas políticas a uns orzamentos que dan prórroga á continuidade política do partido corrupto á fronte do Goberno