MARXE DE MANOBRA

PUBLICADO EL  03/09/2011/ EN: Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario

Desde a súa saída do executivo de Zapatero, o influente candidato do PSOE para as eleccións do 20-N, Alfredo Pérez Rubalcaba, desprendéuselle  aquel  resplandor carismático que lle ascendera,  e tal é así, que conforme aproxímanse os comicios, máis que incrementar seu activo electoral  como el mesmo presumía,  contra as entusiastas tendencias do CIS, percíbese unha  acusada desvalorización nas  súas aspiracións  por alcanzar    a presidencia do goberno. A bicefalia rexente na dirección do partido, os desencontros en decisións de alto alcance, a desbandada dunha militancia  que se nota derrotada de antemán, son aspectos que acentuaron a pendente desa costa electoral, na que o camiñar convertéuselles en escalada.

Pero se o endóxeno da organización socialista  xógalle á  contra, o equipo dos seus directos colaboradores dirixidos por Elena Valenciano, parece que máis que un equipo de afíns  experimentados  en dinámicas electorais, tratárase dunha agrupación de inexpertos,  ou o que é peor, semellan ser os membros infiltrados dunha  corrente opositora interesada  en prexudicar o xa de seu minguado capital político do  aspirante  a primeiro mandatario do goberno. Con esta mestura  de  extravío  e desorde, marcarse como obxectivo o triunfo electoral ademais dunha aspiración  distante da sensatez   supón un  encontro coa  quimera, chegando á conclusión  que  a preocupación debesen centrala en non baixar do listón dos cen deputados, e esa que non outra  debe ser a finalidade da campaña, non resultando a súa  consecución  un propósito  fácil. 

De calquera modo á marxe destes  avatares que non son poucos,  resulta sorprendente  que un político con tan  amplo historial, con presunción  de coñecer  as reviravoltas do aparello do partido e os recunchos  da administración, agora,  cando afronta o  papel de máximo  referente electoral do PSOE, asombre a propios e estraños pola  inocentada   que supuxo deixar a autenticidade xerárquica en mans  de quen, exercendo en funcións,  tivo  atribucións para  pactar ás súas costas co seu directo adversario electoral unha reforma exprés da constitución,  na que se determinou a toma de consideración da inclusión do límite do déficit.

Ademais de decatarse      a touro pasado, por máis disimulo de posterior emenda, o que esta lonxe de toda dúbida, que  dita modificación na que aos  mercados recoñecéuselles  patente de corso e aos cidadáns un regateo  de dereitos, a verdade, que para    o proxecto electoral  de Rubalcaba,  foi   un torpedo  baixo da liña de flotación, que abortou tanto a súa estratexia de achegamento aos sindicatos  como a súa aproximación aos indignados do 15M. 

Pero se nese envurullo de desamaños,  atribúese suma  urxencia á toma de decisións dun asunto cuxa inminencia  de aplicación  terá sentada  eficacia  no ano 2020, resulta  evidente a inexistencia de urxencia algunha, mais ben aconteceu, que a clase política dominante tiña celeridade   en demostrar  súa obscena  subordinación  aos mercados, como asemade, dilixencia por  acatar  a programación  e a temporalidade  provenientes  do eixo de dominio imperativo,  París - Berlín.

Posiblemente os desconcertos  internos, e, o contaxio  deste ambiente de contrasensos,  crearon un desequilibrio no  candidato socialista á Moncloa, quen,  en pleno fragor  da operación lóstrego,  tentando emendar a plana e retomar o liderado perdido, despois dunha disquisición  sobre xeneralidades da economía relativas ao,  dogma neoliberal  e á cota de respaldo, sorpréndanos a título de autor, coa   teoría   da marxe de manobra como aspecto distintivo  entre as políticas de dereitas  ou esquerdas, sentenciando que cando a débeda absorbe devandita marxe, desaparecen as distincións  políticas entre ambas ideoloxías 

Pola súa autoría,   tal afirmación non deixa de ser un  disparate,   que ben  podería ser admisible como mensaxe dun  candidato de refresco exento de implicacións  no exercicio de goberno, pero si resulta que quen  expón, “que non se gaste máis diñeiro do que razoablemente se poida pagar," correspóndese, coa  persoa que  até hai dous días era o vicepresidente do executivo de Zapatero, á parte dun contrasenso, parece un sarcasmo, pois non é de recibo  que o  activo colaborador e, responsable por tanto  do desastre económico do país, a estas alturas e sen reparos veña aleccionar aos afectados  sobre a estratexia a seguir  en tempos de crises

Despois deste  serial de enganos,  tropezos  e reiterados  despropósitos , é absolutamente imposible  que o candidato Rubalcaba  logre  o triunfo  nas urnas, resultando igualmente  incrible que  poida evitar a maioría absoluta do PP, sendo o máis probable  que aproxime ao PSOE   ao exterminio electoral  como consecuencia dos  peores resultados obtidos desde a instauración democrática.

Con este presumible  pau electoral e a consecuente  variación na correlación da representación política,  a Ferrolterra, ábreselle a oportunidade  de impulsar as  instalacións da factoría  Astano,  posibilidade negada a cotío  por socialistas  e sindicatos estatais, que ao cabo foron os artífices   da súa continua inactividade en contraposición  do sentir  da maioría social da comarca.