PUBLICADO EL 05/11/2011/ EN: Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario
Coma se fose parte esencial da normalidade política, o reiterado problema da corrupción pola súa pródiga reprodución parece non ter fin, aspecto altamente perigoso, pois, mentres o político obrigado a dimitir en razón a indicios probados de ter incorrido en infracción de norma, a súa organización política, quen de modo preventivo debese revogarlle de militancia en espera de resolución; promove un exercicio de desconcerto despachándose con exaltacións de agradecementos á función cumprida e á súa vontade dimisionaria , e mentres ocorre este absurdo, aproveitan para quitar ferro aos feitos, aliviando as connotacións do presunto implicado a través da tan levada presunción de inocencia.
Nesta democracia prefabricada, o elector, non ten a opción de votar á persoa, tendo de facelo por unha candidatura cuxa composición foi cociñada e referendada, tan só co expreso apoio dos militantes dun partido político, resultando por iso, que xeralmente a masa electoral non ten nin a máis remota idea de quen son os receptores do seu voto. Por tanto, cando no exercicio da función política, os cargos electos, incorren en desviacións de conduta ou cometen actos de baixeza, os electores resultan ser as vítimas dunha fraude cuxa responsabilidade apunta en exclusiva cara aos membros da organización política que sen máis contraste deron cabida na súa candidatura a individuos de moralidade despistada ou con ADN delituoso.
Isto xa resulta unha parodia, soamente faltan as vivas e aplausos para o inculpado!
O colmo alcánzase cando, non satisfeitos con eses desatinos, sen recato, pasan ao plano da informalidade comparativa alardeando como organizacións entre sospeitosos de corrupción con denominación de sigla afín e os de etiqueta con sinal do adversario, é dicir, a familia política converte o serio en anécdota e nun dicir amén entran na absurda pretensión de tentar crear excepcións entre salpicados de corrupción bos e malos en razón a militancia. Unha mostra de tal extremo foi a patética sesión do xoves último no Parlamento de Galicia, onde a paixón impúxose á neutralidade, e co fondo escénico dos casos Campión e Area, as súas señorías perderon as formas parlamentarias pasando ao extremo de comportarse como verdadeiros badulaques.
Miúda oratoria, vaia nivelazo!
Os cargos públicos pola súa condición de selo no tocante á súa condición representativa, debesen están obrigados a ter os “petos de cristal”, para que os electores en todo momento, durante a permanencia no cargo tivesen garantido acceso á transparencia e poder comprobar a cotío, a lexitimidade dos emolumentos dos seus representantes e a xustificación documental das súas variables patrimoniais. Solución que exercería como filtro de control e fiscalización dos electores respecto dos parlamentarios electos.
Conxuntamente á posta en práctica desta medida de transparencia informativa, terían de excluírse os actos de corrupción da prerrogativa que como aforados ten outorgado os Deputados ou Senadores, pois resulta un contrasenso que tal excepcionalidade poida ser aplicado a suxeitos involucrados en causas de tan turbia peculiaridade, debendo por tanto suprimirse neste caso, os privilexios conferidos para que sexan os tribunais ordinarios os que se encarguen de axuizar aos parlamentarios implicados.
No entanto ademais do referido, a clave efectiva para a erradicación da corrupción como mal infeccioso, pasa pola modificación do marco normativo no sentido de impor obrigadas responsabilidades patrimoniais e subsidiarias ás formacións políticas polas actuacións que na devandita materia cometan os seus representantes, aspecto que ademais de operar como criba na selección dos candidatos, por risco a danos colaterais, forzaría das devanditas organizacións un control exhaustivo para que non se producisen actos de corrupción entre as súas filas.
A xerarquía política debese de baixar do púlpito dos maximalismos e deixar de predicar esa anticuada arenga de xenialidades incoherentes, para tomar contacto coa realidade e asumir dunha vez por todas que a corrupción política ten un alcance maior que o simplemente electoral, por canto en se mesma, a súa escandalosa expansión, resulta ser un síntoma negativo para a rexeneración económica, a estabilidade política e o equilibrio social.
Por tal circunstancia, cando esa actividade pública transfórmase nun medio para alcanzar con malas artes fins privados, cos infractores, non debe existir tolerancia posible, debendo estar a acción condenatoria presidida pola uniformidade política, sen distincións nin xustificacións posible, pois desde un punto de vista conceptual, hase de concibir que a corrupción e a democracia son expresións bilateralmente excluíntes, toda vez, que quen politicamente se corrompen non teñen talla de demócratas senón de vulgares delincuentes, a quen, sen atenuante nin mais miramentos háselles de aplicar todo o peso da lei, por mais rango político que ostenten.
No hay comentarios:
Publicar un comentario