PUBLICADO EL 22/10/2011/ EN: Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario
Ao movemento dos INDIGNADOS a quen a maioría dos medios informativos despista titulares coma se dun miñaxoia tratásese, haberá de sumárselle as contra alianzas non menos tóxicas que o conxunto das forzas políticas aplican como estratexia para protexer a súa cuestionada hexemonía, pero a pesar dos referidos obstáculos, este 15-O, coa súa masiva mobilización colectiva pola xeografía do Estado, os case 9 millóns de participantes puxeron de manifesto que cuantitativamente son a maioría electoral do país, todo un toque amplificado na membrana do sistema, un fóra de xogo a quen tentan impor o dominio dos mercados sobre o empuxe democrático, e á vez, unha plena desfeita para quen bautizándoo como corrente efémera augurábanlle curta vida.
En política, a diferenza entre o respecto e o descaro, distínguese, avaliando o exceso de desvergoña ou o correcto proceder de quen actúa. Un político favorecido de privilexios e ateigado de ousadía, perde o sentido da racionalidade analítica, e na súa egolatría, confunde a soberbia co respeto e a humildade co descaro. Se tales percepcións xorden dunha confusión involuntaria, o seu proceder é de rexeitar, pero de ser feitas a conciencia, favorecendo as súas vantaxes en detrimento do dereito alleo, entón a censura pasa a ser un vilipendio.
Paradoxalmente, este movemento de masas remiso ás gabanzas de conquista das organizacións políticas, non é esa vulgar desorde como despectivamente tentan transmitir quen agora rexeitados, de orixe pretendían a súa sedución. Todo o contrario, estes homes e mulleres nunha oposición de valentía, cansados de exercer de excluídos, optaron pola insubmisión a cumprir o papel asignado como xeración perdida, destacando que a súa plausible reivindicación desenvólvese en canles de responsabilidade, por canto cos seus actos, o que fixeron foi desempoar o texto constitucional que os partidos políticos mantiñan no andel da historia e reler en altofalante o seu contido para lembrarlles aos pais da patria que ademais do reformado artigo 135 por esixencia dos mercados, a carta magna, atribúe dereitos fundamentais para os cidadáns cuxo estado de vulneración é permanente e cuxo cumprimento é un deber inalienable, pois nun país que se prece, non pode regatear aos seus habitantes algo tan esencial como a ferramenta con que labrar o futuro.
É sobradamente coñecido o manifesto que xustifica a súa indignación, cuxo eixo vira ao redor de inquietudes colectivas como son o desprestixio político, o crecente drama polos desequilibrios sociais ou a marcada preocupación pola crise económica crecente que vive o país, sendo meritorio por hixiene democrática que á vista do impoñente panorama, rompan os muros do silencio e denúnciese sen contemplacións nin dependencias os factores causantes dunha situación presidida por, a corrupción da familia política, o constante saqueo dos banqueiros e o detrimento crecente dos dereitos fundamentais. Aspectos, que no seu conxunto ou por separado, colman os límites da paciencia e propician que a crispación se apropie de prazas e rúas como protesta a unha situación insustentable, sendo sorprendente, que mentres isto ocorre a clase política roda pola costa abaixo do desprestixio, e facendo caso omiso da mensaxe toman o silencio por resposta, mentres que electoralmente enceréllanse en prometer que farán, o que agora nin tan sequera se prestan escoitar.
Se o silencio duns resulta mal visto, tamén hai declaracións que antes de facelas, o autor, debese aproveitar a oportunidade para estar calado. Veño referirme ás manifestacións do ex presidente, José María Aznar, quen de xeito temerario, en vésperas electorais, de forma categórica, vén de manifestar que o 15-M, "non é máis que un movemento marxinal antisistema , vinculado a grupos de extrema esquerda" para engadir a continuación, que a súa "representatividade non é importante".
O que é ouriñar fóra de testo, é situar despectivamente na extrema esquerda, aos membros dun colectivo por non tragar cos excesos dun sistema que non lles reporta os mínimos que por dereito lles asiste, resultando unha indecencia que o autor de semellante estupidez, sexa un galáctico con maiúsculas como o Sr. Aznar, quen á parte do seu soldo perpetuo de ex presidente do Goberno, é receptor de ingresos ou complementos variados, xa sexa, como asesor externo de Endesa; conselleiro de News Corporation; conselleiro de Doheny Global Group; conferenciante de Washington Speaker Bureau ou como escritor de editorial Planeta, actividades lucrativas suculentas que lle reportan a nada desdeñable cantidade de 1,5 millóns de euros anuais.
Por conseguinte, ao fío do exposto, ademais dunha desvergoña é eticamente reprobable que o presidente da Fundación de Análise e Estudos Sociais (FAES), o think tank do PP, enarborando semellante bandeira , teña a ousadía de censurar a quen se mostran indignados pola eventualidade do seu presente e o incerto do seu futuro. Antes de emitir xuízos de valor impropios, debese considerar, que unha sociedade que prima excesivamente o privilexio das súas cuantiosas actividades lucrativas, mentres regatea o elemental ao resto dos cidadáns, máis que un réxime igualitario, moderno e democrático, todos apunta a pensar , que tras as arbitrarias declaracións do detractor, ocúltase a vantaxosa defensa dos privilexios duns poucos, e dos seus propios por riba de todo.
Xa que logo, queda claro que Aznar non está indignado...!
No hay comentarios:
Publicar un comentario