PUBLICADO EL 17/09/2011/ EN: Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario
Agora xa entrados na antesala electoral, antes de caer no desenfreo da renda solta, da insensatez e o despropósito, os concorrentes aos comicios, debesen unha vez por todas tomar contacto coa precisión, e con iso, pór freo a ese cúmulo de fantasías programáticas cuxa rutina se converteu nun hábito enfermizo; debendo ter presente que as declaracións de intención sen ser solución de nada, resultan eticamente incorrectas, maiormente, cando se utilizan como argucias estériles destinadas a conquistar vontades a través da vía electoral.
Equivócanse quen alegan que a motivación do fracaso das políticas de emprego radica no insuficiente alcance das reformas do mercado laboral ,como tamén se enganan quen sosteñen que o problema se resolverá polo impulso psicolóxico que xerará a variación política no executivo do estado; pois tales crenzas máis que enfoques resoltos son relaxacións recorrentes e desaxeitadas.
En resumo, dicir, que a alternativa ten de virar sobre o eixo de rotación da estrutura produtiva, cuxa inercia, xere un novo modelo sectorial dinámico e diversificado, cunha progresión de desenvolvemento e consolidación que manteña as súas constantes de ascenso vinculadas aos resultados das súas propias sinerxías. Pero a consecución desta meta tan só é posible se erradicamos maximalismos e resolvemos en confluencia, pois estamos ante o maior problema do país, cuxa solución, mais que estrelas protagonistas esixe un compromiso firme e responsabilidade colectiva.
A cousa é para inquietarse, vendo como as forzas políticas, no canto de esforzar iniciativas, envorcando perseveranza na planificación de remedios ou na determinación de alternativas, agardan pacientes que obre o milagre, coma se o fenómeno do paro tivese magnitude divina e a súa solución estivese encomendada ex profeso á poderosa omnipotencia da deidade suprema dos mercados.
Agora xa entrados na antesala electoral, antes de caer no desenfreo da renda solta, da insensatez e o despropósito, os concorrentes aos comicios, debesen unha vez por todas tomar contacto coa precisión, e con iso, pór freo a ese cúmulo de fantasías programáticas cuxa rutina se converteu nun hábito enfermizo; debendo ter presente que as declaracións de intención sen ser solución de nada, resultan eticamente incorrectas, maiormente, cando se utilizan como argucias estériles destinadas a conquistar vontades a través da vía electoral.
Cando o contido destas segundas intencións, ocasiona frustración no destinatario pola súa carga de sensibilidade e o prexuízo moral do obxectivo incumprido, entón, o que inicialmente era unha estafa en toda regra, incrementa a súa escala para tomar dimensión de infamia, e esa é, a denominación que merecen quen utilizan a promesa de creación de emprego en vantaxe dos seus rendementos políticos, máximo cando non se ten rango nin atribución conferida en materia, por canto, o político é a antítese do empresario e un partido político a cara oposta dunha empresa.
Con todo, é indiscutible que o paro é o problema que maior inquietude xera na poboación e, tal expectación acentúase en razón á súa propia xénese, que á parte de disparar a alarma social polo arrepiante do seu ratio cuantitativo, ademais, conmociona as conciencias axitando o desánimo e a inseguridade en quen padece a súa lesiva influencia.
Esta alarma, arraiga con notoriedade como consecuencia dunha celeridade desbordante no espazo dunha temporalidade relativamente curta, pois, non debemos esquecer que nun período de catro anos a efectos de emprego este país tocou os dous extremos, pasando, dunha taxa do 7,9% ou 1,7 millóns de parados do ano 2007, ao 21% de desemprego e a unha marca de 4,9 millóns no 2011, excesivo efecto que é a causa desa mostra de preocupación colectiva.
Pero se os resultados demoscópicos cultivados polo Centro de Investigacións Sociolóxicas, sitúan ao paro como o principal problema de preocupación, as axencias analíticas de cualificación de riscos e demais inspectores internacionais, son coincidentes nos seus resultados ao destacar, que o problema fundamental da economía española non vén determinado preferentemente polo montante da súa débeda, senón, pola existencia dun elevado nivel de desemprego, circunstancia, que induce un receso no consumo e a demanda , extremo, que produce a retardación no motor de crecemento do PIB. Por tanto, o paro á parte dun problema de forte impacto social, resulta ser un inconveniente económico de primeira orde que de xeito evidente opera de lastre de retención da crise, alargando a súa duración.
Equivócanse quen alegan que a motivación do fracaso das políticas de emprego radica no insuficiente alcance das reformas do mercado laboral ,como tamén se enganan quen sosteñen que o problema se resolverá polo impulso psicolóxico que xerará a variación política no executivo do estado; pois tales crenzas máis que enfoques resoltos son relaxacións recorrentes e desaxeitadas.
Reflexiónase en abstracto prorrogando un discurso antigo e obsoleto, e iso, estaciona e demora no tempo a posta en práctica de medidas efectivas, que en primeiro termo, pasan por erradicar esa obsesión estendida de basear a creación de emprego na recuperación do anterior modelo económico, pois tal formulación é a antítese do procedente.
En resumo, dicir, que a alternativa ten de virar sobre o eixo de rotación da estrutura produtiva, cuxa inercia, xere un novo modelo sectorial dinámico e diversificado, cunha progresión de desenvolvemento e consolidación que manteña as súas constantes de ascenso vinculadas aos resultados das súas propias sinerxías. Pero a consecución desta meta tan só é posible se erradicamos maximalismos e resolvemos en confluencia, pois estamos ante o maior problema do país, cuxa solución, mais que estrelas protagonistas esixe un compromiso firme e responsabilidade colectiva.
No hay comentarios:
Publicar un comentario