DIAGNOSE DUN PLEBISCITO

PUBLICADO EL 28/10/2011/ EN: Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario

O adianto dos  comicios ao 20-N, é unha arritmia electoral,  unha cancelación anticipada no devir dunha lexislatura inerte como consecuencia da perda de solvencia  do executivo presidido por Zapatero, cuxas graves repercusións  puxeron ao Estado ao bordo da quebra. E aínda que este perigo persiste, a pesar diso, do desenvolvemento dos novos comicios despréndese, que a reflexión  non representa ser o  obxectivo, por canto,   a extravagancia segue a presidir o facer político.

Dise que os santos, o son,  por ser pecadores de baixa intensidade. Tomando por empírica   tal  afirmación,  á marxe de credos e crenzas, en diferenza    coa exemplar  vida e obra  destes virtuosos, debemos  entender como comprensible a  imperfección relativa do resto dos mortais, aínda que, non resultaría  asumible  xustificar que as fraquezas tomasen papel protagonista  e impuxésese como norma  o imperio da perversidade, difícil aspiración esta, cando o suxeito político é a clave do debate,  pois neste caso, máis que un contraste coa santidade, obrígase  a aplicación da Lei de Murphy,  resultando  que desde o máis banal até o máis transcendente, terá de salientarse o negativo  na súa vertente máis   pesimista.

Os antagonismos están á  orde do día, e así, nesta precampaña electoral, cando seguimos sumidos nunha   crise interminable, a sensibilidade  dos concorrentes vén determinada por unha moderación finxida, unha  austeridade que brilla pola súa ausencia, aquí todo o monte é ourego,  campaña, bandeirolas, valos, pancartas e demais aparato accesorio, parece que os uns e os outros quixesen despuntar  nunha carreira aloucada  de excesos,   de aí  ese alarde  de insensatez , ese incomprensible    malgaste de fondos públicos,  pondo de manifesto unha total falta    de respecto aos electores,   a quen ademais semellan tomar  por parvos, por canto, despois de escribir con feitos a enciclopedia dos mil e un enganos, agora,  como  exercicio de falso remorso, toman o empeño inaudito de facerlles  crer que dispoñen do aparello portentoso que lles sacará do  pozo sen fondo onde eles   mesmos metéronlles. 

Coa que está a caer, os colmados políticos non reparan en chantarlle un cargo ás arcas públicas de 60 millóns de euros, que acontece   ser  o importe da campaña electoral do 20-N, aínda que logo, sen transparencia, resultará o que por opaco xamais logrará saberse.  Chegando ao colmo de que a Administración  ademais de afrontar como institución o custo das papeletas fornecidas aos colexios electorais, está  obrigada a asumir unha dobre emisión ao seu cargo, que as formacións políticas concorrentes utilizarán como achega gratuíta no seu  mailing de axitación e propaganda partidista.

Ese método  dual de emisión de papeletas, ademais dun gasto absurdo, converte anticipadamente os domicilios en colexios electorais sen interventor, consolidando o costume de saír de casa co voto na man, hábito, non sempre exento de influencias nocivas, en calquera caso sistema   pouco ortodoxo e nada recomendable para garantir a pureza  do proceso  democrático; pero ademais  de censurar as formas, hai que  resaltar a súa repercusión, dicindo, que a dobre edición deste  material electoral,   representa o 45% da campaña, é dicir 27 millóns  de euros, sen dúbida, toda unha burla  para os 5 millóns de parados, unha afronta para os  funcionarios afectados o decreto de redución salarial, en resumo,  toda unha manifestación  de  alleamento político, de quen por activa  ou pasiva son partícipes dun  malgasto que moralmente raia na   malversación.

A reforma da Lei Electoral (Loreg), non foi máis que unha maquillaxe para acalar  as réplicas  acesas dos  movementos sociais e atender os imperativos da hecatombe  económica, pero paradoxalmente, quen con anticipación    eran obrigados por rango institucional á   perfección do soporte regulamentario de concorrencia, como  calculadores  estrategos, mantiveron vixente e inamovible no tempo o anterior marco legal, ata que os avatares sociais e económicos  forzaron a súa  modificación.

Con todo,  o contido da devandita reforma non foi máis que unha blindaxe de privilexios a favor  das forzas políticas con presenza  parlamentaria, por canto o seu resultado,  traduciuse nun  incremento de atrancos  á   participación dos partidos minoritarios, e os gastos destinados a procesos electorais, tan só reducíronse nun exiguo 15%, cando  as circunstancias económicas do país    esixían subir o porcentual da  restrición até  o 30%, aspecto, que debesen cumprimentarse rebaixando   a 10 días a temporalidade máxima da  campaña electoral que tería de vir secundado dun reaxuste á baixa   da contía de subvencións que por voto ou escano perciben as organizacións  políticas.

No entanto, coas referidas imperfeccións que non son poucas, os partidos políticos sen excepción, por pluralismo social son instrumentos centrais da democracia, e por conseguinte, o financiamento dos gastos electorais obrigatorios con verificado axuste  e xustificada racionalidade, deben ser sufragados polo Estado. Aspecto distinto represéntao o  financiamento  dos seus  gastos permanentes, cuxo peso dominante corresponde con gastos  ordinarios de funcionamento e de acción electoral xenuína, e en razón a iso, desde calquera punto de vista, resulta  inaudito  que as arcas públicas  asuman o que por dereito debese ser sufragado polas cotas de afiliados, ou coa achega dun % do soldo dos cargos públicos, pois non é de recibo, que indirectamente o cidadán resulte estar a sufragar o funcionamento interno dunha organización política moitas veces  oposta ás súas conviccións.