EXTINTA GALEGUIDADE

PUBLICADO EL 15/10/2011/ EN: Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario

A complexa situación económica que padece a nosa comunidade, non nace por xeración espontánea, nin tampouco é filla  bastarda dos mercados; a súa xestación responde os excesos duns proxenitores que antepuxeron o seu egoísmo ao interese xeral no contexto  dunha comparsa político - financeira, e este embarazo non desexado do que agora  rexeitan paternidade, mal que neguen,  ten identificación precisa  e sobre todo, marcada xenética e denominación de orixe galega.
 

Así, atónito, cos ollos regalados e desconcertado, queda o máis pintado dos mortais ao escoitar as desafortunadas manifestacións de certos lideres políticos, apuntando a perda de galeguidade como conclusión analítica máis salientable do resultado das fusións e transformacións habidas no escenario financeiro da nosa comunidade, e mentres esta estupidez propágase polos medios informativos do país, para paradoxo dos seus autores intelectuais, as axencias de clasificación Moody´s e Fitch, asignan a NCG Banco o rating de Baa3, ou o que é o mesmo, unha paridade comunmente coñecida como "bono lixo"; rebaixada categoría fixada polas expertas de valoración en razón a mingua dos activos da entidade, e a súa ínfima estimación de beneficios a curto medio prazo.

 

É dicir, agora, despois de manter un silencio cómplice cos directos responsables do desenfreo; agora, cando o Banco de España obrígase asumir o control da entidade, en razón ao 93 por cento das accións de pertenza, equivalentes aos 2.465 millóns que como Fondo de Reestruturación Ordenada Bancaria (FROB), houbo de inxectar en condición de rescate de salvamento.

A estas alturas da película, despois que os membros do consello de administración de representación político institucional, participasen no desastre tragando con carros e carretas, véñennos a contar como conclusión, a milonga arrabaldeira que o problema reside na perda de galeguidade, dedución que non deixa de ser un despropósito, unha argucia de tinturaría política para tinguir de claro os escuros comportamentos mantidos no foro executivo de CNG Banco, quen ben fora en razón á baixa cualificación ou acomodada tolerancia, permitiron que a cúpula directiva campara a seu antollo.

A histórica galeguidade que algúns parece percibían nas caixas de aforro da comunidade, dista moito de corresponderse coa realidade, a non ser que tal concepto enténdase outorgado polo feito de ter radicado domicilio social en territorio galego.

Aquí, ou falla de súpeto a semántica, ou resulta que as árbores do maximalismo ideolóxico non nos deixan ver o bosque da nosa realidade bancaria. Esa porfía en sustentar un poder financeiro xenuíno conducido desde o noso ámbito comunitario, non deixa de ser unha ironía, cando a propia clase política como artífices, saben que é unha aspiración extinguida, tras o desastroso balance de 41 anos de gaiosismo e 30 anos de mendezismo, quen á parte de converter as entidades nun coto privado de familiares e achegados, deixaron prexudicado o seu futuro como quedou ao descuberto coa fusión de ambas entidades, a través dos frustrantes indicadores de resultados nos que apenas se cumprían os requisitos mínimos de solvencia.

Pero a estas dificultades de fondo súmase a urxente necesidade de cubrir a deterioración dos seus activos vía recapitalización, a través da captación de capital estable como única fórmula de reforzo da súa solvencia, nunha conxuntura negativa, onde os mercados están pechados a calquera tipo de iniciativa investidora.

Pois ben, se a este sombrío panorama, sumámoslle a condición de entidade intervida, o escándalo das indemnizacións dos executivos e para maior profusión, elevamos o listón das limitacións co cantonal espírito de campanario da galeguidade, mellor apagamos a luz e pechamos a porta, mentres que por aquilo do raizame territorial entoamos o himno galego.

Polo visto, neste inverosímil caso das caixas, de xeito permisivo tivemos posto ao raposo como gardián do curral , e así resulta, que neste permanente atraco de descapitalización, os ladróns actuaron de cara, sen risco de ser sorprendidos nin necesidade de forzar a caixa, sinxelamente, con total naturalidade encheron o fardo a rebentar, e sen que soara a alarma, saíron da entidade tan tranquilos ante a mirada atónita dos depositarios que non daban crédito do destino final dos seus aforros, e todo iso coa muda colaboración dos órganos reguladores e a inhibición da fiscalía; é dicir, que se fatalmente non fose certo, resultaría incrible asumilo, pois máis que unha realidade admisible semella ser o guión perfecto dun "thirller" de conspiracións e intrigas virando en torno ao mundo das finanzas.

A xulgar polo consumado, é evidente que a permanente desconfianza que vén proxectando á sociedade esta parte do Poder de Estado con difusión de alarma social, pasa de ser un indicio para tomar corpo de realidade, sendo notoriamente perigoso deixar o destino do país en mans dunha elite desacreditada (política, bancaria), cuxo baixo coeficiente moral e ético, por activa ou pasiva, convértelles en implícitos responsables desta grotesca e inquietante quebra financeira en cuberto.