O PERDER DOS CAMPIÓNS

PUBLICADO EL 08/10/2011/ EN: Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario

Canto mais deteriorada atópese a situación socio - económicsa do país, maior será o índice  de desaprensivos de moralidade despistada, que,  utilizando  os privilexios que lles confire o seu rango  de representación, márquense como obxectivo  preferente, obter beneficios alleos ao ben común. Esta estendida práctica  diminúe  a confianza cidadá nas institucións e a súa progresión fai que os escrúpulos éticos desvanézanse; sendo  necesario espertar conciencia, pois se non pelexamos  por acabar coa corrupción remataremos  formando parte dela.

                                        

Tanto os politólogos como os mentideiros políticos, auguraban que nos agardaba un outono quente, e abofé que as profecías quedaron curtas, pois a xulgar polos acontecementos, actualmente o forno de cocedura da nosa realidade, máis que caldeado semella estar candente. As fontes de combustión cada día son máis cuantiosas e variadas, e así, despois de porlle lume de aceso coas achas da reforma constitucional e o reaxuste social, agora, o permanente ardemento aliméntase tanto, co tronco da docencia, o madeiro do naval ou o leño da sanidade, etc., etc..Sen que a permanente queima mingüe capacidade dunha estiba que día a día ve incrementadas súas reservas.

Pero se as graves consecuencia dunhas medidas políticas extremadas non fosen dabondo, en plena ebulición deste outono acalorado, para máis abatemento e como insólito sarcasmo, volven á actualidade os artífices causantes, xeradores do desastre socio económico, e véxase aí aos licenciados en hecatombes tomando involuntariamente exclusiva dos titulares informativos do país.

Metendo a man na caixa

Efectivamente o dueto Banca - Política, cuxos expertos dirixentes, tomaron a man do volante dunha parte do poder de Estado para conducir ao país nunha incomprensible ruta de dirección contraria, agora, non perdendo a súa sistemática condición de nefastos protagonista , volven converterse en indixesta actualidade.

Dunha parte, os bancarios da galega NCG, pola indecencia perceptora de indemnización, cuxo importe global de 40 millóns repártense os directivos en contías máis que suculentas antóllanse inmorais, e doutra parte, a familia política, publicitada como implicada nunha trama corrupta, cuxa cúspide, ten igualmente asentamento galego na persoa dun empresario farmacéutico, que coas súas declaracións xudiciais, estende participacións pervertidas contra significadas organizacións e notables personaxes da política, e por máis que se amparen na manida presunción de inocencia, as cousas non pintan ao dereito.

Sobre o escándalo bancario, dicir, que alporízame o corpo ao contrastar como un grupo de executivos de subliñada mediocridade e desmedidas ambición, despois de levar ás caixas de aforros galegas á ruína, cando o recomendable sería que a Xustiza procedese vía penal en corrección de responsabilidades e esixencia de reparación polo danos causados, ocorra, que á hora da verdade, esta prole de indecentes saísense coa súa, e ademais de recoñecerlles rango de intocables, se lle compensan os seus excesos con indemnizacións que raia no obsceno, e todo iso coa bendición supervisora do Banco de España e o agocho auditor da Xunta de Galicia.

Estes desfasamentos con diñeiro alleo, ademais dunha rapiña , lastran a confianza dos depositarios e impositores, que ao non ver satisfeito o obrigado dereito de reparación, por xustificada desconfianza derivarán prexuízos a NCG Banco, resultante da fusión das caixas.

Pero se a clase política silencia os excesos dos executivos bancarios, noutra fronte, mobilizan desesperadamente ao seu singular parque de bombeiros para tentar sufocar o incendio provocado por un empresario de Lugo, quen ameaza con arrasar o mermado prestixio da clase política galega, sen que a virulencia da queima faga distinción de propietarios, afectando por un igual aos feudos de nacionalistas, conservadores ou neoliberais.

Uns, vendo o que se aveciña, xa deixaron as súas vítimas no camiño, iso si, destapados e sen enterrar. Semella que a inmolación atende a fraquezas variadas, un recoñece terse beneficiado de patrocinio ao seu fillo piloto, e a outro, non lle resulta explicable como un ex xefe do seu gabinete, sexa agora socio e xerente en Andorra do empresario procesado.

Merlin, caeu nas súas soberbias

Quen se resiste a asumir responsabilidades, é o Sr. Blanco, Ministro de Fomento, quen en febreiro, despois de asinar co ex Alcalde de Fene, Iván Puentes, investimentos ferroviarios e marítimos para ese municipio, de retorno, a petición do seu primo, "accidental xefe de gabinete", Manuel Bran, converte o coche oficial do ministerio no seu despacho móbil, cuxo primeiro uso nesa singular modalidade, consúmase no estacionamento da gasolineira de Guitiriz, para cumprimentar de  tapadillo con Dorribo, temas alleos ao seu ministerio.

Esta recoñecida peripecia, sumada a compromisos de mediación, por se mesmo, sen mais aditivos, son xa materia suficiente para cuestionar a súa continuidade á fronte da carteira ministerial, sen que caiba o acto voluntario da dimisión, pois esa oportunidade non se lle pode brindar a quen pasouse nos seus labores ao non saber outorgar categoría á súa función como ministro, debendo por tanto ser o presidente Zapatero quen tome cartas no asunto e , como responsable do seu nomeamento, decrete "ipso facto" o seu cesamento fulminante.

Definitivamente ou se impón o escarmento como norma, ou a este país non haberá rescate que o salve.