DEMOCRACIA FINANCEIRA

PUBLICADO EL 17/12/2011/ EN: Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario

Os mercados nun exercicio de intromisión intolerable, adxudicáronse como obxectivo  o  xerenciar os procesos económicos e políticos da zona euro tentando a subordinación   dos países membro, utilizando a débeda soportada  como ferramenta  de presión, imposición que  polas súas características é un acto de guerra financeira. Esta agresión  non admite outra resposta que  exercer con contundencia o dereito de defensa,  sendo obriga da  clase política  protexer  os  dereitos de seus cidadáns contra da  excedida avaricia dos operadores.

Os efectos  demoledores da xa infecciosa crise que padecemos, convértena no factor xerador   do incesante trafego que os  máximos dirixentes políticos  dos países da zona euro manteñen a través da celebración repetida de inútiles cumes, que en se mesmas, non deixan de ser encontros reiterados  no contexto  dunha incoherente  dinámica,  onde de forma infrutuosa un novo acordo sucede ao anterior, sen con iso, alcanzar solucións  efectivas  á fraxilidade que padece  o euro como  moeda única. Inestabilidade que sen dúbida, é  o maior hándicap para investir a  tendencia negativa que impide  formatear medida de reactivación ou arranque, e iso é así, porque na actual democracia financeira  a definición da ecuación de estabilidade do euro réxese  por fórmulas  cuxa solución non está ao alcance dos políticos senón da todo poderosa maquinaria dos mercados.

No entanto, por descoñecemento  da nova orde na  estrutura de poderes, a mass media segue   empeñada en adxudicarlle aos políticos capacidades inexistentes,  sendo a propia clase quen evade  recoñecer  a súa catividade dos mercados, evitando evidenciar    a perda de executividade e por extensión néganse  asumir  a desvalorización do sistema democrático, actualmente convertido nun  piñón marxinal dentro  da poderosa engrenaxe da maquinaria  financeira dominante. Complexa  realidade  que sitúa a electores e elixidos  en anécdotas testemuñais dentro da novo organigrama  que trae implícito o actual cambio de ciclo, e boa proba diso é o extravagante nomeamento  de primeiros ministros tecnócratas - banqueiros,  Mario Monti e Lucas Papademos, que á parte dunha barbaridade política foi a imposición que acendeu as alarmas da estabilidade,  pois tal  inxerencia supuxo  unha  arbitrariedade que excedeu  a demarcación do estado de dereito. 

Mal que nos pese, en maior ou menor grao  os países da zona euro teñen entregada a súa soberanía ao armazón  financeiro,  e os seus políticos, sumidos e impotentes, á marxe de ideoloxías, limítanse  a cumprir con total acatamento  os ditados dos mercados,  cuxo contido, establece que a  resolución  da    crise económica pasa  por emular un  desfile uniformado marcando o paso disciplinario que ordena a oficialidade especulativa, cuxo adestramento preferente,  persegue  resolver a crise económica articulando vantaxes a favor dos bancos acredores, preferenciando por reforma constitucional o cobro da débeda soberana á conta de desposuír á sociedade civil de prestacións sociais esenciais, aínda que  tal extremo supoña unha infracción constitucional de dereitos recoñecidos e produza  antagonismos, por canto, dita reforma provoca unha colisión frontal entre dereitos e obrigacións contrapostas.

Resulta que os responsables directos da hecatombe, despois de pór a economía patas para arriba , despois de que os estados tivesen que saír no seu auxilio  e reflotalos do seu naufraxio a través de inxección de diñeiro público , agora, sacudindo responsabilidades   corren un impenetrable  veo  sobre aquel rescate que lles salvou da quebra, e coma se fosen alleos coa recesión arremeten co obxectivo posto na débeda pública e con total impunidade converten a crise no centro dos seus  negocios despois de ser  eles mesmos  os responsables dos efectos inducidos, (afundimento dos ingresos fiscais, explosión dos déficits, etc.), non reparando que tal ambición  levaba parello o desmantelamento do Estado social.

O control político da economía susténtase na democratización  dos movementos de capital, e esa potestade ten que deixar de ser  unha teoría para transformarse  nun exercicio de mando e autoridade, tendo en conta que  a  solución á crise do euro non pode ser dirixido por quen fracturaron a orde económica e actualmente nun xogo de confusión impoñen aos estados membros severas medidas para paliar a súa débeda soberana, manobra  inadmisible se consideramos  que  as dificultades que afogan á economía non teñen a súa razón na  débeda pública senón expresamente na débeda privada da que eles son únicos e exclusivos titulares.

Pero cando as cousas debesen estar meridianamente claras, a fronte franco- xermano, Sarkozy - Merkel,  sobre a base de vantaxes preferentes, no canto de impor a xerarquía  política como imperativo, auxiliados estratexicamente polo Banco Central Europeo,  validan os ditados que os mercados establecen baseados no principio de disciplina orzamentaria sobre a  austeridade, restricións extremas,  cuxos efectos, mais que cumprir un papel rexenerador provocarán un   rexistro de efecto contrario que ocasionará  unha nova recesión que neste caso irá acompañada  da fractura europea. España como país da órbita  periférica prexudicada, con evidente  posición marxinal,(ausencia de dereito de veto, enorme índice de paro, prima de risco disparada, etc.),   non debese terse situado a favor dos acordos de reforma  do Tratado no último cume de Bruxelas sen ter establecido matices ou  pactado unhas condicións acordes á súa realidade específica, pois por cohesión, tería de posicionarse na defensa do  espírito da Europa dos Cidadáns en detrimento  de usura  que representa a actual  Europa dos Mercaderes, cuxas consecuencias, de non de non porlles remedio, ademais dos perxuicios directos derivados,  acabará asfixiando a razón de ser e a pervivencia da autenticidade  comunitaria.