A CRISE INTERMINABLE

PUBLICADO EL  27/08/2011/ EN: Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario

O exercicio de goberno en razón a seus resultados  é determinante para  establecer a solidez  ou a fraxilidade do país, como tamén resulta  indicativo, para percibir a eficiencia, ou no seu caso,    a incompetencia do partido político que  por designación  electoral resultou  elixido para pórse á fronte  do executivo do estado; pero a pesar  do carácter concluínte deste contraste,  a ironía democrática posibilita  que os cargos  proclamados permanezan no posto por máis que  o compromiso electoral transformásese en fraude colectiva, ou que coas súas neglixencias  e  desacertos, facilitasen que os mercados entrasen a saco no manexo das finanzas do Estado desbaratando   súa estrutura socio económica,  ou  por implícito, provocando o  afundimento da nación.

Salvo  na banca e na actividade política onde seus operadores semellan ter unha  insólita blindaxe no desempeño dos  seus deberes, en calquera función  profesional distinta,  os executores de praxes incorrectas, pagan directamente  os  desatinos xa sexa a través de sanción, inhabilitación ou correctivo; por tanto,  resulta virulento que se protexan diverxencias ou desigualdades tentando maquillar os excesos cometidos, cando, os executivos  bancarios partícipes do desastre, a tempo presente,  seguen percibindo  salarios en porcentaxes disparatadas á marxe da austeridade, tendo de sumarse  a tal afronta, a actitude  do protagonismo enfermizo  dunha  clase política   en rebaixas, pola  inutilidade de resultados e, que, con todo, insisten en sentar  súa fatídica   mediocridade  en escano  parlamentario.

Mentres subsista a coincidencia de identidade entre os responsables materiais causantes  do problema e os promotores da resolución,   é obvio que  o estado das cousas  permanecerá  inalterable e, se as variables escénicas  non toman dirección atinada, lonxe de atoparnos ante a continxencia dunha turbulencia financeira efémera, continuaremos   sumidos nunha crise interminable.

Agora ben, os  axustes aínda sendo totalmente necesarios non son a panacea  de tratamento para a  erradicación do problema;  pensar   o contrario,  é minimizar a escala da realidade e tentar negar a proxección do alcance da  crise, que aínda que se desatou ao abrigo da  enchente  especulativa da burbulla inmobiliaria, agora, aquela realidade imputable  ao individualismo  dos  insolventes debedores "ninja", deu paso á tempestade  dunha  crise global sen parangón  como consecuencia dos incesantes ventos sementados polos especuladores financeiros que son quen en realidade moven  a seu antollo a economía mundial.

Aí é onde reside o problema esencial,  pois a forza  desta elite financeira  ten suprema influencia  sobre  gobernos e políticos,   e por tanto extensa capacidade para manexar  a economía a satisfacción dos seus intereses. Vantaxe  acentuada,   pola  inexistencia reguladora dun sistema financeiro estatal que poña  fin a tales  privilexios; inducíndose,  que mentres non se habilite ferramenta correctora, por carencia de lexitimidade, é absurdo aceptar a mensaxe subliminar dos grupos políticos pois a subordinación  aos  mercados revístelles   de insolvencia e manifesta  desconfianza.

Unha boa proba do actual  expoñente  dominante  represéntano os fondos de rescate, que,  manipulando a percepción da realidade   preséntanse como  recursos financeiros  para evitar “in extremis”  a quebra do país demandante; pero a realidade é outra, por canto, trátase dunha  capitalización  extraordinaria para satisfacer a débeda dos especuladores institucionais, é dicir, un xogo de monopoli con diñeiro alleo, cuxos receptores son un puñado de bancos e empresas comisionadas,  que coa vista gorda  do mundo  político, están a robustecer  seu capital e multiplicar seus beneficios. Un negocio redondo para os mercadores de capital pero de resultados fatais para a cidadanía e as empresas  afectadas por unha crecente deterioración das condicións socio económicas e do tecido produtivo.

Polo visto, en foros políticos está  estendida a concepción, que a estabilidade económica consiste  en satisfacer  os antollos dos  mercados, iso ademais  dun tópico é un despropósito de quen pensan que os  mercados teñen ideoloxía política; mellor sería que os defensores  deste aforismo deixásense de desatinos e decidisen recobrar a xerarquía de poder e mando  que gratuitamente  regaláronlle  aos actores  do imperio da usura. Non debesen esquecer  que o  endebedamento forma parte do negocio  dos operadores de mercado, mentres que a  función política ten por obxectivo establecer  as regras de funcionamento, os marcos regulamentarios e tolerancia de marxes, sen que tal  determinación supoña  derrogar dereitos fundamentais  dos cidadáns nin os  mercantís do mundo empresarial.

Xa que logo, nestas vésperas electorais non sería demais  unha reflexión polo cambio, para  así poder demostrarlle aos decepcionados electores, que votar ainda sirve para algo, e que  é de interese facelo.