EQUILIBRIO NO BALEIRO

PUBLICADO  21/01/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario 

Engadido ao impacto que provoca o traumático cambio de ciclo socio económico que estamos a soportar, para maior quebranto, o noso país está sometido a unha extorsión financeira cuxa autoría promoven  os mais destacados socios da Unión, quen, enmascarados tras a cara oculta de Europa,  toman vantaxes, protexendo os seus  intereses en prexuízo da nosa solvencia como Estado.

Desde que  no 2008, a crise acazapada  espertase do letargo da súa etapa  de incubación, a débeda soberana  española  non fixo máis que  crecer, pero con todo, o seu porcentual está cifrado no  59% de PIB,  inferior con moito á contía dos índices soportados polos países do  núcleo duro da eurozona, representados por Alemaña  , Francia e  Reino Unido, que responden respectivamente do 83%, 82% e 80% do seu PIB. O comparativo de tal contraste, en primeiro termo colócanos na disxuntiva de coñecer  o motivo do acoso á débeda española, como tamén,  saber a causa   da curiosa coincidencia   pola que os belixerantes  mais feroces,  resulten ser  eses mesmos  socios da elite xerárquica da Unión Europea.

O triunvirato de intereses Merkel, Sarkozy e Cameron,  ocultos tras a confusa máscara dos mercados  non poden despistar  a súa intervención  protagonista, pois os feitos delátanlles como os artífices  verdadeiros da  ofensiva de acoso sobre a débeda española, e así,  nunha pertinaz manobra, presionan ao executivo do Estado para que a Administración do país   responda non tan só do 16,8% que representa  a débeda soberana sobre  o total do endebedamento, senón que lle forzan a estender garantías e avais estatais para responder polo 83,2% restante, ou o que é o mesmo, sobre o total da  débeda privada.

O motivo desa manobra conxunta forzando a fusión da débeda  pública coa  privada e o establecemento de garantía sobre o conxunto de ambas,  non atende a unha presión dos mercados en termo abstracto, a cousa é moito mais concreta. Resulta  que en plena euforia da construción,  o sector financeiro alemán  como o francés  mesmo o británico, encargáronse de inflar a burbulla  inmobiliaria española colocando no mercado créditos baratos a disposición do gremio, xa fose vía directa   con préstamos ao sector, ou indirectamente  a través de prestamos a bancos españois,  e esta práctica    mais excedida que calibrada, provocou  un sobre endebedamento do sector do ladrillo, que actualmente  por factores de saturación  atópase devaluado proxectando  un alto   risco de falta de pagamento.

Ese perigo, motiva, que estas financeiras  foráneas  inflúan na súa respectiva clase política (gobernos), quen  a pesar de tratarse de operacións privadas non teñen reparo en intervir    como acredores potenciais  esixindo do Goberno español a aplicación  de medidas excepcionais de saneamento excedido de das    finanzas públicas, coa finalidade descarada, que  responda da débeda privada  no caso de que non sexa satisfeita e teña que saír en rescate  da falta de pagamentos das entidades debedoras.

É dicir, a economía española está a ser vítima dunha extorsión financeira promovida paradoxalmente  polos mais astutos socios da Unión co agravante de tolerancia que mantén  a nosa  clase política, chegando ao anacronismo que o suplemento da recadación xerada pola última  reforma fiscal será absorbida basicamente polo máis que seguro pago da débeda privada, é dicir,  que coa política de priorización do  pago da débeda sobre o gasto social,  os contribuíntes españois, cos seus impostos, veranse obrigados a sufragar as neglixencias do sector financeiro dos países en liza, que agrupados, posúen o 59% da débeda externa neta española,  cuxa paridade  acumulada rolda os (1,2 billóns de euros), e tal dependencia porá en xaque o futuro da economía española. 

Para saír da crise de forma apropiada, como paso previo, é obrigado tomar realidade conceptual da débeda  descompondo a pública da privada, para unha  vez  readxudicada pertenza  e refinada  carga ilexítima,  asumir en exclusiva  a débeda soberana como única competencia do Estado, derivando ao marco  de pertenza a compoñente  do  débito privado,  e por suposto cancelando as  cargas tributarias  adicionais de recente aprobación   a fin de non afogar   os niveis de gasto das familias e non perturbar  a  estabilidade financeira  das empresas.

Medidas que haberán de ampliarse cun plan de reordenación  e   diversificación dos sectores produtivos, para reequilibrar o deostado tecido empresarial, e con iso,  frear a caída de actividade a través da apertura  de novos  nichos de mercado  alternativos, que ademais  de ampliar a variación sectorial,  fagan  fluír  o emprego.

En parello, acompañar o  continuo rescate da banca privada coa intervención e xestión  directa  das entidades por parte do estado, pois queda probado que a salvación do sistema financeiro, non pode consistir en pór fondos públicos en mans privadas, tendo de reforzar esta medida  de acción  fiscalizadora coa conversión en banca pública do Instituto de Crédito Oficial, como plataforma  crediticia  en apoio da economía real.

O goberno non pode manter a tónica actual e  someterse  á extorsión dos mercados e moito menos deixarse  ningunear polos seus homólogos europeos asumindo o inadmisible, á conta de degradar  o  estado social e depreciar  a democracia.