FÍO DE SEDA

PUBLICADO 14/01/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario 

Nada máis constituído o goberno, os mercados para que ninguén chámese a enganos, a través de mensaxes en clave  financeira,   apresuráronse lembrarlle ao novo executivo quen establece o guión económico do país, advertíndolle así mesmo, que calquera  reforma en materia, forzosamente, tería de  contar co aprobado da súa supervisión.

As primeiras medidas que en materia defiscalidade  tomou o flamante executivodo presidente Rajoy, non están no camiño  correcto, e por mais argumentos  que se aduzan, o amparo da súa xustificación, garda  precisión análoga cos fundamentos da  equívoca política económica do goberno do ex presidente Zapatero, pois se mantén idéntica  porfía en alzar a presión fiscal  como única solución reactivadora da nosa economía, cando o  remedio apunta en dirección contraria,  xa que  con esas medidas o único que se delata, é a  condición cativa do novo  goberno que inicia o seu mandato  asumindo cos ollos pechados os ditados   dos  mercados, cuxo único obxectivo é garantirse  en condición  preferente o cobro da débeda concertada.

Analizando este atípico proceder que  a alta política aplica como norma na xestión da crise, un queda pasmado, pois se mire por onde se queira  o absolutismo dos mercados é un todo intolerable, resultando por iso    incomprensible que no canto de aplicárselles  a contundencia  acorde aos seus excesos, o Estado,  a través dos seus gobernantes, contra toda lóxica, encollen lenzo, deixándose  enredar a través de fórmulas      que preconizan como remedio o ideario dos  mais destacados  plutócratas  desta elite dominante, sen caer na conta que tras a hipnosis  da  súa planificada   crise da débeda,  os únicos resultados que se obterán, non  serán outros, que a  continuidade  desta crise no tempo  e a obtención de enormes beneficios por parte  dos inductores,  quen  á súa vez, incrementarán   o control institucional e poder executivo dos países sometidos  á súa influencia.

É obrigado constatar que a xénese desta  crise arrinca da cobiza dos propios mercados,    que no seu momento dedicáronse  a prodigar  a cultura  do endebedamento  incontrolado,  facilitando prestamos a Estados receptores, cuxa solvencia,  era máis que menos incerta en razón ao volume do risco contraído,   chegando a crear unha espiral onde a débeda pública concertada sufragábase   a través de novos créditos,  provocando nalgúns casos un déficit inducido que excedía dabondo ao produto anual do país,  ata que a reiteración encadeada daquel proceso autoalimentado transformouse nun todo insustentable, co agravante,  que  o contaxio do endebedamento público infectou ao sector privado, empresas e familias que pasaron a formar parte do círculo contaminado por  quen toma   contraídos superiores á súa capacidade de amortización.

Chegado a ese extremo, é  cando os artífices consuman a súa manobra  facendo que a débeda soberana dispárese,  pero agora, cun custo superior  en razón a unha  alza dos tipos de interese que para maior  abuso traen consigo o acompañamento dun novo gravame co sinal de prima  de risco. 

Esta perturbación prefabricada de modo  unilateral polos mais directos   interesados, xera  o encarecemento das condicións orixinarias, resultando  obvio que como consecuencia de tal  manipulación, o Estado, non dispoña de ingresos suficientes para facer fronte aos seus compromisos de pago, e no marco desa  tesitura, os autócratas financeiros,  como broche á súa xogada mestra,  impoñen, mesmo con reforma constitucional por amparo,     a prioridade absoluta do pago dos intereses e a devolución do principal, e así cando  o déficit  delata a imposibilidade  de atender as obrigacións xerais, o abono da débeda, anteporase aos dereitos básicos da cidadanía, e o  cumprimento desa  premisa é a  motivación única da reforma impositiva aprobada  ultimamente polo actual  goberno.

Pero no contexto das mal  denominadas  políticas de axuste, a contradición está servida, xa que  esta práctica de preferencia a prol dos mercados, sitúa o futuro do país  nunha vía morta,  pois estas  condicións abusivas, deixan baixo mínimos o gasto público que á parte da diminución que ocasiona ao estado de benestar,  deixa pechada a porta da reactivación económica.

Así, a pesar que factores como o esborralle do mercado laboral, entre outras esixencias precisaba da expansión do gasto público como medida de estímulo multiplicador, que operara como acicate da economía, facilitando, a creación de emprego, o investimento e o consumo; parece que tal obxectivo é un aspecto intranscendente para o actual executivo, que en liña cos seus antecesores sométese aos excesos dos tahúres do fío de seda en prexuízo de medidasde creación de emprego e do necesario cambio do modelo produtivo, aspectos, que debesen centrar a súa preocupación se o seu sentido da responsabilidade fose evitar a mais que segura entrada recesión, a continua destrución do tecido empresarial e a permanente perda de emprego.