A continuidade do neoliberalismo como ideoloxía e referente fundamentalista, na súa tendencia perturbadora, resultará totalmente contraproducente para a estabilidade do país e altamente pernicioso para a súa saúde económica, laboral e democrática.
Mentres que un disparatado índice do 56,7%, sitúa a España como líder indiscutible do desemprego xuvenil da eurozona, o Executivo que coas súas políticas púxonos á cabeza de tan adverso ránking, lonxe de reconducir a situación mudando as nefastas políticas que nos levaron a este record, non dubidan en reafirmarse na aplicación do seu fracasado receitario neoliberal e vendernos como mellor rexistro desde 2005 o exiguo baixón do paro en 9.355 persoas no transcurso do mes de febreiro, cando paradoxalmente a transcrición da crúa realidade do desemprego hase de cuantificar en cifras millonarias, e en Galicia por exemplo, contra todo malgaste de euforia, a realidade dos feitos vén confirmar que existen 25418 cotizantes menos na seguridade social, en contraste con idéntica cita de referencia.
Por mais mensaxes de melloría que desde o Goberno trasládense, o certo é, que aplicando o dogma neoliberal como formato de solución , a posibilidade de crear emprego estable e manter as condicións de traballo resulta totalmente imposible, especialmente, cando o promotor é un país como o noso en situación de faroliño vermello da Europa comunitaria, pois tal localización sumado ao feito da negativa repercusión que supuxeron as ganduxadas reformas laborais do PSOE e PP, pola maior desregulación dos seus efectos fai que resulte moito máis complexo o establecemento de remedios efectivos, ao acentuar a temporalidade e precariedade do mercado laboral, que en si mesmo, é o principal factor causante do elevado desemprego como tamén da enorme variabilidade na creación e destrución de postos de traballo.
En tanto sexan os mercados os que como agora exerzan de facto o poder político, os intereses monetarios seguirán dando renda solta ao vórtice especulativo, o que dificultará a entrada en escena da economía produtiva e por conseguinte a aplicación efectiva de políticas en prol do emprego; unha limitación , que converterá a inútil austeridade en principal protagonista ,cuxa repercusión prexudicará maiormente ao ámbito laboral, e así, aínda a propósito que o emprego é o problema central da economía, a súa precarización sumada á nula reindustrialización, aos inexistentes plans de relocalización, e as ficticias medidas sobre emprego xuvenil por ser a tónica dominante botan por terra a fantasiosa estatística que o Executivo tenta coarnos como efectiva.
Mentres non se proceda ao desarmamento dos mercados financeiros, rescátese a política para o cumprimento da súa verdadeira finalidade e destérrese a mensaxe neoliberal baseada en defender o recorte do gasto en lugar de como aumentar os ingresos, todo intento de reactivación da economía e por tanto da defensa do mercado laboral será pura entelequia, pois folga dicir que a aplicación de políticas ao ditado das determinacións da banca e a gran patronal, ao estar dispostas fraudulentamente por quen ninguén votou nin elixiu, ademais de indignante , lonxe de auspiciar solucións favorables ao interese xeral, a súa tendencia discorrerá en liña a reducir á mínima expresión o estado do benestar.
É por iso que mais que entregarnos a prestar credibilidade á manipulación estatística, debésemos percibir como realidade que no receitario neoliberal, as crises enfróntanse con recortes en programas sociais e en investimentos públicos; medidas que sen ser a solución de nada o que si xeran é desemprego e pobreza, á marxe da súa irónica utilidade como resorte de crecemento económico, pois a pesar dos excedidos niveis de paro, segundo a anacrónica narrativa neoliberal despedir barato tamén equivale a crear emprego.
A despreocupación sobre a dinamización do mercado de traballo evidénciase con só comprobar como desde a explosión da crise, o maior peso do investimento realizado foi dirixido cara á especulación financeira mentres se reducía a mínimos o gasto en economía produtiva, o que é indicativo que mais que favorecer dinámicas activas propiciáronse labores rifados coa creación de emprego. Motivación argumental para afirmar que por mais terxiversación estatística que se empregue, o certo é que o paro é moito máis elevado do que o Goberno nos pretende facer crer, e que por tanto, a ocupación a tempo presente é moito menor que a existente cando o PP empezou a gobernar, resultando por tanto que o conto que se está prodigando sobre a reactivación do mercado laboral non pasa de ser unha forma indecente de magnetizar á cidadanía.
Por mais mensaxes de melloría que desde o Goberno trasládense, o certo é, que aplicando o dogma neoliberal como formato de solución , a posibilidade de crear emprego estable e manter as condicións de traballo resulta totalmente imposible, especialmente, cando o promotor é un país como o noso en situación de faroliño vermello da Europa comunitaria, pois tal localización sumado ao feito da negativa repercusión que supuxeron as ganduxadas reformas laborais do PSOE e PP, pola maior desregulación dos seus efectos fai que resulte moito máis complexo o establecemento de remedios efectivos, ao acentuar a temporalidade e precariedade do mercado laboral, que en si mesmo, é o principal factor causante do elevado desemprego como tamén da enorme variabilidade na creación e destrución de postos de traballo.
En tanto sexan os mercados os que como agora exerzan de facto o poder político, os intereses monetarios seguirán dando renda solta ao vórtice especulativo, o que dificultará a entrada en escena da economía produtiva e por conseguinte a aplicación efectiva de políticas en prol do emprego; unha limitación , que converterá a inútil austeridade en principal protagonista ,cuxa repercusión prexudicará maiormente ao ámbito laboral, e así, aínda a propósito que o emprego é o problema central da economía, a súa precarización sumada á nula reindustrialización, aos inexistentes plans de relocalización, e as ficticias medidas sobre emprego xuvenil por ser a tónica dominante botan por terra a fantasiosa estatística que o Executivo tenta coarnos como efectiva.
Mentres non se proceda ao desarmamento dos mercados financeiros, rescátese a política para o cumprimento da súa verdadeira finalidade e destérrese a mensaxe neoliberal baseada en defender o recorte do gasto en lugar de como aumentar os ingresos, todo intento de reactivación da economía e por tanto da defensa do mercado laboral será pura entelequia, pois folga dicir que a aplicación de políticas ao ditado das determinacións da banca e a gran patronal, ao estar dispostas fraudulentamente por quen ninguén votou nin elixiu, ademais de indignante , lonxe de auspiciar solucións favorables ao interese xeral, a súa tendencia discorrerá en liña a reducir á mínima expresión o estado do benestar.
É por iso que mais que entregarnos a prestar credibilidade á manipulación estatística, debésemos percibir como realidade que no receitario neoliberal, as crises enfróntanse con recortes en programas sociais e en investimentos públicos; medidas que sen ser a solución de nada o que si xeran é desemprego e pobreza, á marxe da súa irónica utilidade como resorte de crecemento económico, pois a pesar dos excedidos niveis de paro, segundo a anacrónica narrativa neoliberal despedir barato tamén equivale a crear emprego.
A despreocupación sobre a dinamización do mercado de traballo evidénciase con só comprobar como desde a explosión da crise, o maior peso do investimento realizado foi dirixido cara á especulación financeira mentres se reducía a mínimos o gasto en economía produtiva, o que é indicativo que mais que favorecer dinámicas activas propiciáronse labores rifados coa creación de emprego. Motivación argumental para afirmar que por mais terxiversación estatística que se empregue, o certo é que o paro é moito máis elevado do que o Goberno nos pretende facer crer, e que por tanto, a ocupación a tempo presente é moito menor que a existente cando o PP empezou a gobernar, resultando por tanto que o conto que se está prodigando sobre a reactivación do mercado laboral non pasa de ser unha forma indecente de magnetizar á cidadanía.
Por iso é polo que a devastación xerada polos prosélitos do credo neoliberal causantes da crise e culpables do actual caos, manterá a súa deterioración, en tanto estes aliados do capitalismo sigan á fronte da función política defendendo intereses minoritarios e destinando miles de millóns de euros de diñeiro público a salvar ás entidades bancarias copartícipes da hecatombe, e non reparen en seguir reducindo o estado social a mínimos á vez de escamotear recursos de apoio ao fortalecemento do tecido empresarial e do emprego.
No hay comentarios:
Publicar un comentario