PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia
Ninguén prexudicou
mais ao PSOE que a súa elite dirixente, os baróns das taifas territoriais,
eses membros vitalicios da vella garda
que utilizando o mangoneo converteron o credo socialista na moeda de cambio das súas comenencias.
A diferenza do que
sucede noutros países da nosa contorna,
o papel que o Estado debía xogar na economía, lonxe de atender a posturas enfrontadas entre a dereita e a
esquerda, adecuouse a un consenso de uniformidade eludindo toda
pegada distintiva da teórica adscrición ideolóxica que en boa
praxe debese diferenciar as políticas do PP e o PSOE, e tal circunstancia deuse, porque o
electorado de ambas as formacións nas súas expectativas dábase por satisfeito
en termos de renda, de aí a
iteración en substitución dos Executivos do bipartidismo como
igualmente a reafirmación do
neoliberalismo, que visto sen
espellismo é evidente que nada
veu favorecer os dereitos da cidadanía,
que si, a apontoar os mais esixentes intereses da nova orde capitalista.
A expresión do
fracasado modelo neoliberal fíxose mais
notorio coa entrada en escena da
crise financeira global do 2008,
pois ademais de acentuar a
disparidade na distribución da riqueza,
cernar toda referencia ao benestar,
elevar os niveis de desemprego e o
estancamento salarial, mais que
desatar propósitos de emenda fixo que o establishment reafirmásese na súa aplicación, sen que a
esquerda partidista institucionalizada que se atribúe o PSOE reaccionase en consecuencia , pois a
pesar gravidade dos feitos optou por
establecer un tándem co PP, para ao unísono
referendar os programas de recorte e austeridade impulsados pola
Troika que ademais de socavar o
crecemento e a situación fiscal do país
agravaban os seus niveis de pobreza e
desigualdade.
Este proceder, pon
de manifesto a dexeneración dirixente de unha
organización que leva suplantando
durante décadas a función confiada socialmente
ao progresismo político, pois coa súa deslealdade, proporcionando servizo aos
dogmas neoliberais veu a favorecer
a proliferación da diferenza de
clases e facilitar con iso que a
elite podente coas súas manobras de
extorsión seguisen tomando partida da
situación e facendo das súas co Estado
de Dereito, e con iso, distanciándose social, económica, politicamente e
xudicialmente dun cada vez mais
marxinado e empobrecido sector da poboación que desprotexido politicamente converteuse en presa fácil dos
seus captadores o perder a defensa e o
control do seu destino.
É por iso que o socialismo que di defender o sector
oficialista do puño en rosa, polo seu antagónico proceder hai tempo que
perdeu toda aceno de identidade co seu
ideario, non sendo capaz de superar as súas propias contradicións como consecuencia da súa claudicación aos intereses do capital
financeiro e ter tomado o neoliberalismo
en adopción; un lastre que lle subtrae
alcance para satisfacer as expectativas
dun minguante electorado histórico,
descartándolle en se mesmo para
postularse en solitario como alternativa de goberno.
Toda unha suma de factores que ilustran o
impedimento dun partido socialista en
horas baixas para recuperar a posición
de liderado que ostentou anos atrás, pero que ao fío do exposto actualmente
resulta un obxectivo totalmente
inalcanzable, tendo en conta que
a recuperación do socialismo pasa forzosamente pola superación do
neoliberalismo e a mais absoluta desvinculación
política do mesmo.
Os axitadores que en baño de multitudes promoveron en IFEMA
a esperpéntica posta de longo de
Susana Díaz como candidata do aparello,
parecen querer esquecer que a crise do bipartidismo da que eles como dirixentes
orgánicos son parte implícita,
desencadeouse como consecuencia do decaemento do sistema neoliberal ,
simbolizado pola explosión da
burbulla do 2008, en coincidente desempeño da
Presidencia do Executivo do país
por parte do PSOE, e por tanto,
exercendo de autores materiais da aplicación
en primeiro termo das medidas coercitivas que afectaron ao recorte de liberdades e dereitos sociais, así como á dinamización das privatizacións, ás subidas de impostos e ao
incremento da austeridade .
Medidas
todas elas de acuñado sinal neoliberal, pero como queda exposto,
asistidas na súa aplicación polo sector
mais reaccionario do partido, polos mesmos cómplices que despois de facilitar co seu proceder a consumación das medidas mais prexudiciais
para o
interese xeral, agora nun arrebato de cinismo postúlanse como
combatentes dos seus propios actos ao
tempo de negarse a recoñecer que a
repercusión da súa indolencia é o
factor causante da precaria situación
política dun PSOE en declive que sen
posibilidade algunha de remontada
electoral está abocado á
participación aliada de Podemos como
única opción a ser alternativa de goberno fronte ao PP, e iso, por mais ampolas que tal
alianza produza nos seu detractores
De aí que neste
itinerario de turbulencias polo que deambula a cúpula do socialismo
español e o imprevisible desenlace que
poida deparar o seu caos aparente, toda ruta de
reconducción cara á súa rexeneración ética mais que estar conducida polos
«patriotas» neoliberais de sempre, require de cambios internos no seo da organización.
que devolvan a soberanía ao afiliado de base, para volver situalo como partido
de referencia ante a cidadanía, pois caso contrario o PSOE iniciará unha viaxe
sen retorno cara a súa pasokización
No hay comentarios:
Publicar un comentario