PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia
En tanto a función política engúrrese ao credo neoliberal e á dinámica especulativa dos mercados financeiros´, será imposible cohesionar un proxecto europeo de progreso
Como aperitivo ao cume de Roma do próximo 25 de marzo , esta semana en Versalles a instancia do presidente francés celebrouse unha mini cume informal á que a asistiron os líderes de Alemaña, Italia e España, resultando que no transcurso da mesma, Rajoy non dubidou en situarse sen ambaxes favorable á Europa das dúas velocidades, é dicir, apostando porque o noso país poida avanzar mais rapidamente sen que o estancamento doutros países membros represente unha rémora.
Posicionamento que vén ser xusto o contrario ao que el mesmo sostiña en vésperas das eleccións que no 2011 conducíronlle á Moncloa, cando sobre o particular, declarábase contrario a redeseñar Europa e a súa política económica para evitar segundo as súas declaracións a conformación dun núcleo duro de países fortes que fosen a velocidade distinta do resto.
Pero ao parecer a fochanca que atravesa o proxecto comunitario como consecuencia maiormente do desenlace xerado polo Brexit do Reino Unido, fai que xusto cando a UE está ameazada de descomposición , España que houbo de acceder ao club pola porta de atrás , asumindo o desmantelamento da súa industria e un continuo trato marxinal, agora curiosamente apadriñada polos mesmos que de outrora subordinábannos coa súa hostilidade e hoxe personifican o núcleo duro do neoliberalismo, sexa empolicada artificiosamente en xerarquía ao cuarto lugar da Europa dos vinte e oito menos un, á vez que sen motivo aparente o Presidente do país, nunha estraña metamorfose, pase a renegar do que defendía sete anos atrás.
Contrariamente ao exposto, o que non resulta ficticio é o outro cuarto lugar, o que ostentamos de verdade como país máis desigual da Unión, ránking que outorgan con dramatismo real os tres millóns de cidadáns que mal viven en situación de privación material severa, unha alarmante realidade cuxo nivel ascendente demostra a nula vontade política de protexer aos máis vulnerables, e a tendencia proclive a dar continuidade a políticas de corte neoliberal que beneficia aos que máis teñen en prexuízo da maioría social e que vén demostrar que a auténtica finalidade dirixente segue avaliándose exclusivamente en termos de balances económicos que nunca en cotas efectivas de benestar.
Mentres siga agrandándose a brecha entre o norte, e o sur de Europa como vén ocorrendo no últimos oito anos de crise económica, e en razón a iso, os países periféricos por razóns inducidas manteñan cifras dun excedido desemprego á vez que a deterioración dos ingresos dos seus traballadores convértese na tónica dominante e a situación de recesión periférica en factor característico; nesta complexa tesitura que vén fortalecer a hexemonía alemá e intensificar a colisión de intereses entre membros; que un país excluído á forza como o noso entre por conveniencia de terceiros a conformar a foto fixa do núcleo duro da Europa das dúas velocidades e sitúese en defensa de “solucións á carta”, ademais de representar un completo despropósito pola súa nula contribución ao país, é unha actitude enfermiza que politicamente evidencia notorios síntomas de vaidade.
Nunha España que pola inducida conxuntura da austeridade e a Troika mantense en situación de constante marcha atrás, entrar a asumir como propio a formulación das dúas velocidades é unha actitude de total incoherencia, tendo en conta que para a modulación e recondución do seu futuro, enfocada nos seus xustos termos, noso país, máis que precisar de velocidade, o que require é un cambio de rumbo pois a dirección seguida desde o seu ingreso na Unión foi totalmente contraproducente e marcadamente adverso cando o establecemento político do neoliberalismo no marco da Unión fíxose máis ostensible.
A nova Europa a dúas velocidades que realmente postula o eixo franco - alemán e na que España a través de Rajoy exerce de comparsa, ademais de manter a disciplina orzamentaria, os recortes e a austeridade provocará que dos datos que esconden a división europea fáganse máis perceptibles, pois a pesar de exporse como un antídoto institucional para os efectos do Brexit e unha vía de saída da crise económica, en realidade, hase de entender que a verdadeira finalidade da súa aplicación é lograr de forma sofisticada colonizar aos países máis pobres e menos desenvolvidos da Unión polos máis ricos, acentuando distingos entre as economías das rexións máis prósperas e as máis atrasadas. entre países acredores e debedores, entre o Norte e o Sur.
Posicionamento que vén ser xusto o contrario ao que el mesmo sostiña en vésperas das eleccións que no 2011 conducíronlle á Moncloa, cando sobre o particular, declarábase contrario a redeseñar Europa e a súa política económica para evitar segundo as súas declaracións a conformación dun núcleo duro de países fortes que fosen a velocidade distinta do resto.
Pero ao parecer a fochanca que atravesa o proxecto comunitario como consecuencia maiormente do desenlace xerado polo Brexit do Reino Unido, fai que xusto cando a UE está ameazada de descomposición , España que houbo de acceder ao club pola porta de atrás , asumindo o desmantelamento da súa industria e un continuo trato marxinal, agora curiosamente apadriñada polos mesmos que de outrora subordinábannos coa súa hostilidade e hoxe personifican o núcleo duro do neoliberalismo, sexa empolicada artificiosamente en xerarquía ao cuarto lugar da Europa dos vinte e oito menos un, á vez que sen motivo aparente o Presidente do país, nunha estraña metamorfose, pase a renegar do que defendía sete anos atrás.
Contrariamente ao exposto, o que non resulta ficticio é o outro cuarto lugar, o que ostentamos de verdade como país máis desigual da Unión, ránking que outorgan con dramatismo real os tres millóns de cidadáns que mal viven en situación de privación material severa, unha alarmante realidade cuxo nivel ascendente demostra a nula vontade política de protexer aos máis vulnerables, e a tendencia proclive a dar continuidade a políticas de corte neoliberal que beneficia aos que máis teñen en prexuízo da maioría social e que vén demostrar que a auténtica finalidade dirixente segue avaliándose exclusivamente en termos de balances económicos que nunca en cotas efectivas de benestar.
Mentres siga agrandándose a brecha entre o norte, e o sur de Europa como vén ocorrendo no últimos oito anos de crise económica, e en razón a iso, os países periféricos por razóns inducidas manteñan cifras dun excedido desemprego á vez que a deterioración dos ingresos dos seus traballadores convértese na tónica dominante e a situación de recesión periférica en factor característico; nesta complexa tesitura que vén fortalecer a hexemonía alemá e intensificar a colisión de intereses entre membros; que un país excluído á forza como o noso entre por conveniencia de terceiros a conformar a foto fixa do núcleo duro da Europa das dúas velocidades e sitúese en defensa de “solucións á carta”, ademais de representar un completo despropósito pola súa nula contribución ao país, é unha actitude enfermiza que politicamente evidencia notorios síntomas de vaidade.
Nunha España que pola inducida conxuntura da austeridade e a Troika mantense en situación de constante marcha atrás, entrar a asumir como propio a formulación das dúas velocidades é unha actitude de total incoherencia, tendo en conta que para a modulación e recondución do seu futuro, enfocada nos seus xustos termos, noso país, máis que precisar de velocidade, o que require é un cambio de rumbo pois a dirección seguida desde o seu ingreso na Unión foi totalmente contraproducente e marcadamente adverso cando o establecemento político do neoliberalismo no marco da Unión fíxose máis ostensible.
A nova Europa a dúas velocidades que realmente postula o eixo franco - alemán e na que España a través de Rajoy exerce de comparsa, ademais de manter a disciplina orzamentaria, os recortes e a austeridade provocará que dos datos que esconden a división europea fáganse máis perceptibles, pois a pesar de exporse como un antídoto institucional para os efectos do Brexit e unha vía de saída da crise económica, en realidade, hase de entender que a verdadeira finalidade da súa aplicación é lograr de forma sofisticada colonizar aos países máis pobres e menos desenvolvidos da Unión polos máis ricos, acentuando distingos entre as economías das rexións máis prósperas e as máis atrasadas. entre países acredores e debedores, entre o Norte e o Sur.
Por iso é polo que por mais mensaxería de manipulación que se publicite, a aplicación da dobre velocidade ao ser procesos que avanzan a distinto ritmo perden toda condición de obxectivo común, e xa que logo, a súa posta en práctica escenifica a desfeita dunha Europa fracturada e fracasada que coa súa renuncia para defender un proxecto unificado, facilita que como ata agora que sexan os mercados quen redefina as relacións de poder entre os estados e as elites europeas
No hay comentarios:
Publicar un comentario