11 mar 2017

EUROPA, DÚAS VELOCIDADES E MARCHA ATRÁS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

En tanto a función  política engúrrese ao credo neoliberal e á  dinámica  especulativa dos mercados financeiros´, será imposible cohesionar  un   proxecto europeo de progreso
Como aperitivo  ao cume de Roma do  próximo 25 de marzo ,  esta semana en Versalles a instancia do presidente francés celebrouse unha mini cume informal á que a asistiron  os líderes de Alemaña,  Italia e España, resultando que   no transcurso da mesma, Rajoy  non dubidou  en situarse sen ambaxes favorable á Europa das dúas velocidades, é dicir,  apostando  porque o noso país poida avanzar mais rapidamente sen que o estancamento doutros países membros represente unha rémora.

Posicionamento  que vén ser   xusto o contrario ao que el mesmo sostiña en vésperas das eleccións  que no 2011 conducíronlle á Moncloa, cando sobre o particular, declarábase contrario a redeseñar Europa e a súa política  económica para evitar segundo as súas declaracións  a conformación  dun  núcleo duro de países fortes que fosen a velocidade distinta do resto.

Pero ao parecer a fochanca que atravesa o  proxecto comunitario  como consecuencia maiormente do desenlace xerado polo  Brexit do Reino Unido, fai que xusto cando  a UE está  ameazada de descomposición , España que houbo de acceder ao club pola porta de atrás , asumindo o desmantelamento da súa industria  e un continuo  trato  marxinal, agora curiosamente apadriñada polos mesmos  que de outrora subordinábannos coa súa  hostilidade  e hoxe personifican o núcleo duro do neoliberalismo, sexa empolicada artificiosamente en xerarquía ao cuarto lugar  da Europa  dos vinte e oito menos un,  á vez que  sen  motivo aparente  o Presidente do país, nunha estraña metamorfose, pase a renegar do que defendía sete anos atrás.

Contrariamente ao exposto, o que non resulta  ficticio  é o outro cuarto lugar, o que ostentamos de verdade como  país máis desigual da Unión, ránking que outorgan con dramatismo real  os tres millóns de cidadáns  que mal viven  en situación de privación material severa, unha  alarmante realidade cuxo nivel ascendente  demostra a nula vontade política de protexer aos máis vulnerables, e a tendencia proclive a dar continuidade a políticas  de corte neoliberal que beneficia aos que máis teñen en prexuízo  da  maioría social e que vén demostrar  que a auténtica  finalidade dirixente  segue avaliándose  exclusivamente  en termos  de balances  económicos que nunca en cotas efectivas de benestar.

Mentres siga agrandándose  a brecha  entre o norte, e o sur de Europa como vén ocorrendo no últimos oito  anos de crise económica, e  en razón a iso, os países periféricos  por razóns inducidas manteñan cifras  dun excedido desemprego á vez que a deterioración  dos ingresos dos seus traballadores  convértese  na  tónica dominante e  a situación de recesión  periférica   en factor característico; nesta complexa tesitura  que vén fortalecer   a hexemonía alemá e intensificar a colisión de intereses entre membros; que un país excluído á forza como o noso entre por conveniencia de terceiros a conformar a foto fixa do núcleo duro da Europa das dúas velocidades e sitúese en defensa de “solucións  á carta”, ademais de representar  un completo despropósito pola súa nula contribución ao país,  é unha actitude enfermiza que politicamente evidencia notorios síntomas de vaidade.   

Nunha España  que pola  inducida conxuntura da   austeridade e a Troika mantense   en situación  de constante   marcha atrás, entrar a asumir como propio  a  formulación das dúas velocidades  é unha actitude  de total  incoherencia, tendo en conta que para a modulación e recondución  do seu futuro, enfocada nos seus xustos termos, noso país, máis que  precisar  de velocidade,  o que require é un cambio de rumbo  pois a dirección seguida desde o seu ingreso na Unión  foi totalmente  contraproducente  e marcadamente adverso cando o  establecemento político do neoliberalismo no marco da Unión fíxose máis  ostensible.

A nova  Europa a dúas velocidades que realmente postula  o eixo franco - alemán e na que España a través de Rajoy exerce de comparsa, ademais de manter a disciplina orzamentaria, os recortes e a  austeridade provocará que dos datos que esconden a división europea fáganse  máis perceptibles,  pois a pesar de exporse  como un antídoto  institucional para os efectos do Brexit e unha vía de saída da crise económica, en realidade, hase de entender   que a verdadeira finalidade  da súa aplicación é lograr de forma sofisticada  colonizar aos países máis pobres e menos desenvolvidos da Unión  polos máis ricos, acentuando  distingos entre as economías das rexións máis prósperas e as máis atrasadas. entre  países acredores e  debedores,  entre o Norte e o Sur.
Por iso é polo que por mais mensaxería de manipulación que se publicite, a aplicación da dobre velocidade   ao  ser procesos que avanzan a distinto ritmo perden toda condición  de obxectivo  común, e xa que logo,  a súa  posta en práctica  escenifica a desfeita dunha Europa fracturada e fracasada que coa súa renuncia para defender  un proxecto unificado, facilita que  como ata agora que  sexan  os  mercados quen   redefina as relacións de poder entre os estados e as elites europeas

No hay comentarios:

Publicar un comentario