A actual crise non tivo a súa orixe en motivos empresariais de actividades afectas á economía produtiva, como tampouco en causas de carácter laboral, senón en excesos especulativos da elite neoliberal.
Hoxe ademais do último día do ano é San Silvestre, unha data especial no calendario pagán, tendo en conta que chegada a media noite as bruxas reunidas en aquelarre bailan espidas ao redor dunha fogueira, dando renda solta no seu transcurso á culminación de toda clase de feitizos e rituais máxicos.
Pero que ninguén tema á repercusión destas prácticas de superstición e encantamento, pois o verdadeiro perigo transmíteno os nigromantes da política, eses agoreiros de fantasías que tentan vender como satisfactorio o fin de ano mais aciago dos últimos tempos, e sen dúbida, o que nos depara o peor dos prognóstico para o ano o entrante.
Esta medianoite por tanto máis que de badaladas de exaltación do ano que deixamos atrás debese suplirse por toques de rebato se facemos caso do investido en contratación pública no transcurso da anualidade, por canto, a súa miserenta contía condúcenos a cifras inferiores ao ano 2009; un esborralle que para nada hai que atribuír á interinidade dun ano do Goberno en funcións, senón aos constrinxidos axustes impostos desde a UE na dinámica da tan recorrente conciliación cos límites que nos teñen asignado para o cumprimento do déficit.
Cuantiosa diminución que afecta maiormente á execución de infraestruturas estratéxicas de gran escala, que como ocorre no caso do AVE, forzarán axustes de periodificación impropios, que ampliarán a temporalidade das súas previsións ao postergar con iso a súa finalización e aburar así os prexuízos derivados por a repercusión dos seus efectos en aspectos relativos á reindustrialización e a reactivación económica como dos sectores produtivos do país.
Referente extensivo a todos os ámbitos da economía, cuxo resultado vén advertir que por mais mensaxes encomiásticos que se proclamen desde as filas do Goberno e o seu partido, o certo é, que pechamos o ano sumidos nunha crise permanente e xeneralizada, que non é outra, que a mesma que iterativamente levamos a remolque desde a súa eclosión no xa lonxano 2008.
Situación que se manterá no tempo, polo menos, mentres o sistema económico siga controlado polos lobbies financeiros que manteñen o pleno dominio na súa exclusiva repartición da riqueza, e en tanto, a nova esquerda emerxente da indignación e a miseria, non logre superar o noviciado, e con iso, exercer como poder político efectivo, creando límites dentro do sistema aos actuais desvaríos financeiros do capital; pois sobra dicir, que quen creou ou toleraron a reiterada prorroga á situación de crise están totalmente descualificados para sacarnos dela.
É por iso, que de manter vixente o nefasto sistema neoliberal facilitando que o dominio implacable dunha elite económica siga impoñéndose á maioría cidadá, as medidas económicas de aplicación lonxe de favorecer a melloría das condicións de vida en xeral e o marco de liberdades, producirán maior quebranto nos niveis de benestar, un retroceso na distribución da riqueza e unha acelerada desocupación laboral ; aspectos que polo seu lesivo impacto máis que ser acordes á celebración dun fin de ano xeran alarma social crecente, que por integridade e sobrevivencia, é obrigado dirimir con prontitude afrontando a verdade de fronte por dura que esta resulte.
Expoñente do fracaso cultivado pola doutrina neoliberal e as súas políticas de recorte e austeridade, é sen dúbida a evolución histórica da débeda pública do país, que situada na actualidade no 100,5% do PIB, aumenta perigosamente desde o 2014 a razón de 7,75millóns por hora, unha contía que por desatinada ademais de atragantar as uvas ao máis pensado, vén confirmar que despediremos o ano en peor situación que o empezamos, corroborando con iso que as políticas empregadas ata a data resultaron totalmente contraproducentes, cando o noso país non necesitaba máis recortes, senón abandonar definitivamente o neoliberalismo para reducir o desemprego e a desigualdade como clave de transformación da economía de forma solvente e efectiva.
Xa que logo, de seguir teimudos en manter as políticas económicas implementadas ao longo dos últimos anos como saída da crise, estarase a poñer de manifesto non aprender dos erros, ao incorrer na utilización do medicamento incorrecto como resultan ser as actuais políticas de restrición en recortes salariais e os severos programas de austeridade, que como queda visto, non remediaron en nada a problemática económica; tendo en conta que coa continuidade da súa aplicación , tan só acentuará a inestabilidade ao tempo de agravar aínda máis a conflitividade social; un caldo de cultivo inapropiado para crear as condicións adecuadas a unha reactivación efectiva e responsable cuxa solución pasa irremediablemente pola substitución alternativa de políticas de reactivación crecemento
Vaia pois nesta data un brinde para que tal posibilidade fágase un feito
No hay comentarios:
Publicar un comentario